νόηση, ετών 18:)

Το άτομο που πάσχει  από το σύνδρομο του μετατραυματικού στρες περνά 5 στάδια.

1. Αντίδραση άμεσου κινδύνου. Παρουσιάζεται συμπεριφορά μάχης ή φυγής, αισθήματα φόβου και σωματική παράλυση ή υπερδραστηριότητα. Τσεκ! Ακόμη θυμάμαι τον πόνο που ένιωθα από την κοιλιά μου και μετά σαν κάποιος να με έχει κόψει στα δύο και μουδιαζαν τα πόδια μου, ειδικά όταν περίμενα αποτελέσματα αιματολογικών εξετάσεων ή τηλεφωνήματα από γιατρό. 

2. Συναισθηματικό μούδιασμα και άρνηση. Άρνηση οποιονδήποτε συναισθημάτων σε σχέση με το γεγονός. Για να είμαι ειλικρινής μέχρι πρόσφατα νόμιζα πως με ένα μαγικό τρόπο το είχα ξεπεράσει αυτό το στάδιο και είχα περάσει κατευθείαν στο

3. Αναβίωση του τραυματικού γεγονότος μέσα από μνήμες, όνειρα και εκδήλωση αντικοινωνικής συμπεροφοράς. Ναι, εδώ είμαστε έλεγα στα τέλη του Φεβρουαρίου.

Πιάσαμε  πάτο επιτέλους και τώρα σιγά σιγά ανεβαίνουμε λέγαμε με τον αντρα μου. Για τον Στέφανο έτσι ήταν πραγματικά. Είχε αρχίσει να ρολάρει μόνος του, να στηριζει καλά το κεφάλι και να έχει μια σχετικά καλή εξέλιξη. Φυσικά η συμπεριφορά του γινόταν ολοένα και καλύτερη με τα χαμόγελά του και τις γκριμάτσες που έκανε. Η βλεμματική επαφή ειχε αρχίσει να αποκαθιστάται- ήθελε βέβαια και θέλει ακόμη δουλειά- αλλά πλέον παίζαμε μπάλα-τρόπος του λέγειν.

Εμείς από την άλλη λέγαμε να σταματήσουν οι σπασμοί και δεν θέλουμε τίποτα άλλο. Τώρα όμως θέλαμε. Να μην ξαναγυρίσουν! Ναι, μας είχε γίνει εμμονή αυτή η ιδέα. Πρώτα δεν κοιμόμασταν για να τους καταγράφουμε, τώρα πάλι δεν κοιμόμασταν για να σιγουρευτούμε πως  δεν έχουν ξαναγυρίσει. Δεν ξέρω ακόμη ποιο διάστημα ήταν το πιο δύσκολο. Των σπασμών και της καταγραφής τους ή της αναμονής και του φόβου πως αν πούμε ότι δεν έχουμε ποια σπασμούς θα ξαναγυρίσουν από γρουσουζιά? Το κλάμμα μου πλέον είχε άλλο συγκινησιακό φορτίο, δεν ήταν κλάμμα απογνωσης αλλά αγωνίας, καθώς τα προγνωστικά λένε πως επανεμφανίζονται οι σπασμοί και οι ηλικίες "κινδύνου" είναι 4-6 χρονών και στην εφηβεία. Το τραβούσα μακριά ,ναι ,τώρα το καταλαβαίνω. Τότε όμως όχι. Το δίμηνο Φεβρουαρίου- Μαρτίου πέρασε με 3 φορές την εβδομάδα Φύσιο, εβδομαδιαία τηλεφωνήματα με τον γιατρό για να ρυθμίζεται η δόση σύμφωνα με το βάρος του και πολύ ψάξιμο στο διαδίκτυο. Ταυτόχρονα άρχισα να ασχολούμαι με τα πρότζεκτ Γενέθλια και Βαφτίσια γιατί πέφτανε μαζί. Ητανε σαν το μυαλό μου να ήθελε κάτι να ξεχαστεί από όλο αυτό τον παραλογισμό γύρω μου. Μέσα Μαρτίου σταμάτησε και τους βραδυνούς θηλασμόυς ο μικρός και κοιμότανε μονοκόματα τη νύχτα και κάπου εκεί και εμείς είπαμε ότι  προς το παρόν δεν θα ξανασχοληθούμε με τους σπασμούς.

Τον Απρίλιο 10 μηνών αρχίσε ο μικρός να κάθεται και να έρπεται στο πάτωμα. Η χαρά μας ανείπωτη. Στα τέλη του Απρίλη κάναμε ακόμη ένα εγκεφαλογράφημα, το οποίο έδειξε πως τα βραχυκυκλώματα ειχανε περιοριστεί στην πάσχουσα πλευρά χωρίς να επηρεαζουν την υγιή. Λαμπρά. Τον Μάη άρχισε να στηρίζεται στα γόνατα και ο φυσιοθεραπευτής μας πρότεινε να αρχίσουμε εργοθεραπεία. Τι είναι αυτό και γιατί πρέπει να το κάνει και αυτό ? Λες και ήρθαμε από άλλο πλανήτη πάλι. Να πάρει η ευχή πάνω που είχα κατεβάσει πτυχιακές φυσιο σχετικές με την ημιληγία τωρα πρέπει να αλλάξω θέμα. Αρχίσαμε και έργο 2 φορές την εβδομάδα, που στην πορεία καταλάβαμε ότι δουλεύεται μόνο το χέρι και είναι μόνο για καλό.

Με τα πρότζεκτ μου είχα τελείωσει, γιορτάσαμε τα γενέθλια,τη βάπτιση και καμαρώναμε μαμά και μπαμπας σαν γύφτικο σκεπάρνι, αγνοώντας τις σπόντες του τύπου "εμένα ο γιωργάκης περπάτησε 10 μηνών" κτλ με ένα χαμόγελο και τίποτα αλλο. Τότε ήταν η φάση που είχαμε συμφιλιωθεί με την ιδέα πως όσο πιο αργά περπατήσει τοσο καλύτερα θα είναι για το περπάτημά του. Θα μπορέσουμε να δουλέψουμε τον σωστό τρόπο  βαδίσματος πολλές φορες έτσι ώστε να δημιουργήσει ο εγκέφαλος συνάψεις και να μπορέσει να τις χρησιμοποιήσει στο μέλλον. 

Το καλοκαίρι πέρασε διαβάζοντας τις πτυχιακές φύσιο και ζαλίζοντας τον υπέροχο και πολύ ανεκτικό φυσοθεραπευτή μας με τις ερωτήσεις μου. Το μυαλό μου πλέον δεν είχε με τι άλλο να ασχοληθεί και αποφάσισε πως είναι έτοιμο να αντιμετωπίσει την κατασταση ευθέως. Δεν υπήρχε η δικαιολογία των γενεθλίων κτλ κτλ. Ηρθε η ώρα! Ναι αλλά εγώ η καημένη που νατο ξέρω. Που να ξέρω ότι τόσο καιρό ήμουνα στο στάδιο 2 και σιγά σιγά έμπαινα στο στάδιο 3?

Αυτή η διαδικασία άρχισε από τα γενεθλια. Όσο χαρούμενη ήμουνα εκείνη την ημέρα τόσο μέσα μου δάκρυζα, γιατί θυμόμουνα την ημέρα εκείνη και μας έβλεπα ξεγνοιαστους. Και όσο περνουσε ο καιρός και έβλεπα τις φωτογραφίες τις περσινές τόσο χειρότερα ήταν. Αλλά δεν το καταλάβαινα. Είχα φτάσει σε ένα σημείο να κλαίω κάθε μέρα και να έχω ξεσπάσματα θυμούμενη την αρχη της περιπέτειας μας. Καλώς σε βρήκα στάδιο νούμερο 3.

Ιούλιος - Αυγουστος - Σεπτεμβριος - Οκτώβριος = Στάδιο 3. Εχασα πολλά πράγματα από τον μικρό αυτό το διάστημα. Εχασα την ορθοστάτηση του στο πάρκο, τα πρώτα βηματάκια του στο πάρκο πάλι. Ημουν εκεί και τα είδα όλα, αλλά ήταν σαν να μην τα είδα. Δεν τα χάρηκα καθόλου. Όπως και το νέο εγκεφαλογράφημα, το οποίο ήταν ακόμη καλύτερο από το προηγούμενο δεν χάρηκα. Εμεινα στα λόγια του γιατρού ότι δεν είναι ευχαριστημένος απο το χέρι και ότι πρέπει να κάνουμε περισσότερη δουλειά. Δεν άκουσα τα καλά που μας είπε, δηλάδή όλες τις υπόλοιπες παραμέτρους που έιμασταν υπέρ του δέοντως καλά. Κόλλησα στο χέρι! Γιατί έτσι να πάρει. Η κατρακύλα δεν είχε τελειωμό.

Ο μικρός συνέχισε την τυπική εξέλιξη ενός ημιπληγικού παιδιού και άρχισε να κυκλοφορεί στηριζόμενος στα επιπλα και σε εμας μέσα στο σπίτι από τα τέλη του Οκτωβρη. Κάπου εκεί νομίζω ήταν που κάπως άρχισα να έχω περισσότερες ενεργές αναμνήσεις και όχι θολούρα. Κάπου εκεί ήταν που άρχισε να κάνει και υποτυπώδη παλαμάκια και πετάξαμε από την χαρά μας. Τουλάχιστον άρχισε να δίνει σημασια στο χεράκι του, διότι πριν ήταν σαν να το αγνοεί. Κάπου εκεί ήταν που άρχισα να βλέπω ξανά τον Στέφανο και όχι την ημιπληγία. Τέλος, ερχόμενη στο σήμερα, που πιστεύω είμαστε μια ανάσα πριν την ανεξάρτητη βάδιση, είναι η πρώτη φορά που παίζω με τον άντρα μου και το παιδί μου και μας αισθάνομαι οικογένεια. Ναι έχουμε πολύ δρόμο μπροστά, το χέρι δεν έχει δείξει κάτι άλλο ακόμη, στην ομιλία είμαστε πίσω, αλλά προσπαθούμε μέρα με τη μέρα να τα περνάμε  όμορφα και δημιουργικά. Θέλω να πιστεύω πως είμαι στο 

4. Στοχαστική μετάβαση. Σε αυτό το στάδιο το άτομο μπορεί να διαμορφώσει μια γενικότερη εικόνα της τραυματικής εμπειρίας και των γεγονότων που συνέβησαν και να αρχίσει την διαδικασία επούλωσης του τραύματος.

Ανυπομονώντας για το νούμερο

5. Ενσωμάτωση της εμπειρίας. Σε αυτό το τελικό στάδιο, το άτομο μπορεί να αποδεχτεί την τραυματική εμπειρία σαν μια αρνητική εμπειρία στην ζωή του, την οποία μπορεί να αφήσει στο παρελθόν και να προχωρήσει μπροστά με ασφάλεια.

Αγαπητοί συνοδοιπόροι μου,

να έχουμε μια καλή χρονιά με υγεία, γεμάτη χαρές και χαρμόσυνα νέα και προόδους από τα μικρά μας αγγελούδια.

Tip!

Διαβάστε και τα Μέρη 1 και 2 στο "βιολόγιο" στο NOESI.gr εδώ: www.noesi.gr/blog/elena-5