Καλησπερα σας απο Κυπρο... Ο τελευταιος ένας μηνας ότι πιο δύσκολο έχω βιωσει ποτε... Το θεμα αγαπητοι φιλοι ειναι ότι οι πληγές στο κορμι μίας γυναικας επουλωνωνται οι πληγες της ψυχης της ομως;;; Και πάλι εστω και απο το κρεβατι του πονου με κομματιασμενη ψυχη, αντιστεκομαι στους εκβιασμούς που δεχομαι απο το παπα του μωρου μου για να μην καταθεσω στο δικαστηριο για την αποπειρα απαγωγης του μωρου μου 2,5 χρονια πριν, που εκανε τραυματιζοντας μεχρι και σημερα τον υπνο του Μαριου μου που πετιεται μεσα στον υπνο του και κλαιει φοβισμενο απο τον εντονο θορυβο εκεινης της νυχτας και το ξαφνικο δυνατο θορυβο που εκανε το σπασιμο των γυαλίων των παραθυρων στην ησυχια που επικρατουσε...

Παράξενη νύχτα απόψε, νύχτα από τις λίγες που δεν περνάει με τίποτε.Τα λεπτά οι ώρες ατέλειωτες.Πολλές οι σκέψεις, οι φόβοι, οι "ανασφαλειες", οι φοβίες... θα έρθει η στιγμή που θα τελειώσει όλο το κακό όνειρο;;; θα ολοκληρωθεί επιτυχώς η φυσιοθεραπεία;;; Θα ανεβοκατεβαίνει σκαλιά;;; Θα ακούσω και εγώ μανούλα σε αγαπώ πολύ;;; Αυτές είναι οι μερικές σκέψης που με ταλαιπωρούν... Δύναμη θέλω να δώσω σε όλους και θετική ενέργεια και όλα θα πάνε καλά...

Σας καλησπερίζω από την καλοκαιρινη Κύπρο.... Επιτέλους αρχιζει να καλοκαιριάζει και στην δικη μου ψυχη αφου ο μικρός μου Μάριος απο την μια μερα στην άλλη κυριολεκτικά περπατά μόνος συνέχεια, κατεβαίνει και ανεβενει στο κρεβάτι, αρπαζει ριχνει σπαει οτι βρισκει μπροστα του και όμως ειμαι τοσο μα τόσο χαρούμενη που απλά κάθομαι σε μια γωνιά του σπιτιου τον βλέπω και κλαίω απο την μεγάλη συγκίνηση...