νόηση, ετών 18:)

Όταν διαβάζω τη Λυγερή μού δημιουργούνται αντικρουόμενα συναισθήματα που δύσκολα μπορώ να κατατάξω. Οι αναρτήσεις της είναι πάντα καλογραμμένες, αληθινές, αλλά πολύ συχνά με καταβαραθρώνουν, μού θυμίζουν ενίοτε το νιτσεϊκο με την άβυσσο που αν την κοιτάζεις πολλή ώρα επιστρέφει το βλέμμα σου. Με φοβίζει ότι η Λυγερή είναι ήδη κάπου που εγώ θα είμαι αργότερα, ότι ήδη ζει το δικό μου μέλλον κι εγώ έχω συνηθίζει να περιορίζω το μέλλον μου σε πολύ μικρά χρονικά διαστήματα, να δούμε πώς θα είμαστε αύριο, τον επόμενο μήνα-κύριος οίδε αν βγάζει νόημα όλο αυτό που λέω! Όταν διάβασα στην Καθημερινή τη συνέντευξη της Μαρίνας Αμπράμοβιτς μιας διεθνούς φήμης περφόρμερ, για κάποιο λόγο μού τη θύμισε το παρακάτω απόσπασμα και της το αφιερώνω με πολλή πολλή αγάπη: Γιατί επιδιώκατε να πηγαίνετε τον εαυτό σας στα άκρα των αντοχών σας; - Είναι και αυτό ένα κομμάτι που ήθελα να διερευνήσω σε μένα. Τις περισσότερες φορές προσπαθούμε να κάνουμε πράγματα που μας αρέσουν. Κάνοντάς τα όμως παραμένουμε ίδιοι. Οταν όμως κληθούμε να αντιμετωπίσουμε κάτι εξαιρετικά δύσκολο όπως έναν θάνατο, μια ανίατη ασθένεια, ένα ατύχημα, τότε βλέπουμε να αναδύεται μια διαφορετική μας πτυχή. Τότε αλλάζουμε πραγματικά και βαθιά. Τι να την κάνεις την ευτυχία; Δεν έχει τίποτα να σου μάθει. Ο πόνος, η δυσκολία, το εμπόδιο, αντιθέτως, σε μεταβάλλει, σε διδάσκει ποιος είσαι, ενδεχομένως να σε δυναμώνει ή να σε κάνει και καλύτερο. Κυρίως σου δίνει να καταλάβεις τη φοβερή αξία τού «εδώ» και του «τώρα». Στις δυστυχισμένες στιγμές είμαστε παρόντες στη ζωή μας. Θέλετε να πείτε ότι συχνά απουσιάζουμε από τη ζωή μας; - Ξέρετε από τι πάσχουμε σήμερα; Τρέχουμε στη δουλειά μας, βλέπουμε τηλεόραση με τις ώρες, ερωτευόμαστε. Είναι σαν να κρατάμε ένα τηλεκοντρόλ και αλλάζουμε κάθε τόσο κανάλι. Δεν έχουμε καθίσει ποτέ να δούμε σοβαρά τον εαυτό μας και τις ανάγκες του. Η ζωή μας είναι ένα ζάπινγκ και δεν το έχουμε αντιληφθεί καθόλου. Δεν τη ζούμε, την καταναλώνουμε. Είναι σαν να μπαίνουμε στο πετσί κάποιου άλλου. Πολλές φορές μέσα από τις περφόρμανς αντιλαμβάνομαι ότι γίνομαι ο καθρέπτης του κοινού. Πόσο συχνά όμως γινόμαστε ο δικός μας καθρέπτης; Χρειάζεται χρόνος και τεράστια αφοσίωση για να δούμε ποιοι είμαστε πραγματικά.