νόηση, ετών 18:)

Αυτό θέλω να είναι το καλοκαίρι που θα μου δώσει την ελευθερία μου πίσω. Ο δρόμος να μην με οδηγεί πουθενά, ένα ταξίδι χωρίς προορισμό, χωρίς πώς, πότε, πού. Μόνο το γιατί να υπάρχει βαθιά ριζωμένο στην ψυχή μου, αλλά να μην το μοιραστώ με κανέναν.

Άραγε έπρεπε να περάσουν σχεδόν εννέα χρόνια για να πάψω να αισθάνομαι σαν γέρος εγκλωβισμένος στο κορμί ενός νέου; Πώς επέτρεψα στον εαυτό μου να με φυλακίσω με αυτόν τον απάνθρωπο τρόπο; Γιατί δεν αναζήτησα τα λιμάνια του έρωτα της ζωής μακριά από τα συνήθη; Γιατί άκουγα τις συμβουλές όλων των άλλων, αλλά όχι την δική μου εσωτερική παρόρμηση πως το καλύτερο για το αυτιστικό παιδί μου είναι να ασχοληθώ ουσιαστικά και προσωπικά μαζί του ; Γιατί να περιμένω να φτάσει η κόρη μου στην ηλικία των εννέα ετών για να αποφασίσω να απαρνηθώ όσα μου έλεγαν οι ειδικοί και μη, με συνέπεια τόσα χρόνια να ζω μέσα σε μία φυλακισμένη ελευθερία;

Γιατί, γιατί, γιατί; Το μυαλό μου φουσκοθαλασσιά που δεν λέει να κοπάσει. Τα γιατί μου, πελώρια κύματα που πολύ φοβάμαι πως θα με καταπιούν εάν δεν τα απαντήσω. Άμεσα! Γι’ αυτό σε 2 ημέρες, αναχωρώ. Οι δυο μας κι ας μην είχαμε ποτέ έως τώρα κανένα σημείο επαφής, ας μην έχουμε ποτέ καταφέρει να επικοινωνήσουμε όπως οι φυσιολογικοί γονείς. Ένα χαμόγελό της θα είναι όλος ο κόσμος, το κεχριμπάρι που λείπει από το κομπολόι των στιγμών μας. Αυτό κυνηγάω, ένα μόνο χαμόγελό της. Εννέα ημέρες, σε ένα αυτοκίνητο εγώ κι εκείνη, να κυνηγάμε τα τοπία, τα σύννεφα, τα πουλιά στον ουρανό. Να υπάρχουμε απλώς ο ένας για τον άλλο, χωρίς κουβέντες, δεν πειράζει. Τίποτε δεν πειράζει. Άλλωστε, όλα τα χρόνια της ζωής της, ποτέ δεν ένιωσα την ζεστασιά του αυθορμητισμού της, την αγκαλιά της, την ομορφιά του να σε κοιτάει με αυτά τα υπέροχα σαν καλοκαιρινό φως, μάτια της. Αισθάνομαι ανάπηρος που δεν έχω τέτοιες στιγμές να θυμάμαι.    Ανήμπορος έως τώρα να την βοηθήσω ουσιαστικά στο να βγει από το κλουβί της, στεκόμουν άπραγος, ελπίζοντας. Πρόσμενα τις καλές κουβέντες των θεραπευτών της για να πάρω θάρρος και να συνεχίσω να υπάρχω για να υπάρχει. Πώς όμως; Δίνοντας άνιση μάχη με τον αυτισμό που κάθε μέρα την ρούφαγε όλο και περισσότερο στα βάθη της μοναξιάς; Αγωνιζόμενος να διορθώσω τα ‘κακώς κείμενά’ της; Προσπαθώντας να την μετατρέψω σ’ ένα φυσιολογικό παιδί; Και τα δικά της τα παιδικά χρόνια που πήγαν; Ποιος θα της τα δώσει πίσω; Κάθε παιδί έχει δικαίωμα στο παιχνίδι, προσπαθώντας έτσι, να αισθανθεί ασφαλές μέσα στον κόσμο που αυτό έχει πλάσει για να αντιμετωπίσει την παράλογη, όλο απαιτήσεις εξωτερική πραγματικότητα των μεγάλων που νομίζουμε πως όλα τα ξέρουμε, πως για όλα έχουμε λύσεις. Ερχόμενος αντιμέτωπος με μία ίσως παντοτινή διαφορετικότητα, επιτέλους αντιλήφθηκα το μεγαλείο της ζωής, την ομορφιά του ταξιδιού στο άγνωστο. Άργησα; Δεν ξέρω, ίσως. Το μόνο που θέλω είναι να είμαι μαζί της, να θαυμάσουμε, καθένας με τον δικό του τρόπο, το ταξίδι όπως θα το ξετυλίξει μπροστά στα μάτια μας χωρίς λόγια η φύση, η θάλασσα, ο ουρανός. Και τότε, όταν δεν θα χρειάζονται λόγια, ίσως να μπορέσω να έρθω πιο κοντά στο αμίλητο παιδί μου, να νιώσω πώς είναι όταν μιλούν μόνο οι αισθήσεις, όταν τα μάτια αποτυπώνουν εικόνες που δεν χωρούν σε λέξεις γιατί τότε φτωχαίνουν. Όπως φτωχός είμαι κι εγώ τόσα χρόνια που απαρνιέμαι την πραγματικότητά της και προσπαθώ να της την αλλάξω. Ποτέ έως τώρα δεν σκέφτηκα να της επιτρέψω να υπάρχει με τον δικό της τρόπο, ποτέ δεν θέλησα να γίνω κομμάτι του δικού της κόσμου.

Θα τρέξουμε στην παραλία, θα κολυμπήσουμε, θα μαζέψουμε κοχύλια, θα την πάρω στους ώμους μου, θα ξεχυθούμε στα λιβάδια και θα κοιμηθούμε κάτω από την τεράστια αγκαλιά του ουράνιου θόλου. Ίσως τα αστέρια μας δείξουν τον δρόμο της απλής συνύπαρξης, χωρίς το παρελθόν να μας κατατρέχει, μόνοι, οι δυο μας με την αλήθεια της σχέσης μας να πλανάται σαν αόρατος σύμμαχος της απογύμνωσης της ψυχής.

Ελπίζω στην λύτρωσή μας μέσω της μνήμης των αισθήσεων, μέσω της μνήμης των οσμών των λουλουδιών και του πρωινού νοτισμένου χώματος. Θέλω να πεθάνει το παλιό. Να γεννηθεί το νέο μέσα από την στοργή χωρίς όρια. Η προσωπική μου εξιλέωση να έρθει μέσα από την στροφή του μυαλού προς τα δύσβατα μονοπάτια της ανιδιοτελούς αποδοχής, χωρίς φράχτες να ορίζουν τις αυτοματοποιημένες ανούσιες πεποιθήσεις μου. Το συναίσθημα εδραιώνει την μνήμη που τόσο λαθεμένα θεωρούσα πως η κόρη μου δεν είχε. Κι όμως, την ίδια στιγμή μου την φανέρωνε με μία απλή κίνηση του χεριού της, με ένα απλό στάξιμο δακρύων όταν δεν σεβόμουν τις επιθυμίες της, αλλά αντιθέτως έκανα ό,τι περνούσε από το χέρι μου για να την τοποθετήσω στα τιποτένια κουτάκια των δικών μου προσδοκιών. Η έννοια της προσδοκίας ανέκαθεν μου θύμιζε το ‘προσδοκώ ανάσταση νεκρών’, αλλά το παιδί μου δεν ήταν και δεν είναι νεκρό. Μια ύπαρξη με νότες ανακατεμένες στο μυαλό της, με μία παρτιτούρα που περιμένει τον καλό μουσικό να την μελοποιήσει, δεν μπορεί να είναι νεκρή παρά μόνο γι’ αυτούς που δεν αναγνωρίζουν τις μελωδίες που κρύβονται καλά, ως πολύτιμος θησαυρός, στο σεντούκι του χρυσαφένιου κεφαλιού της.

Αναρωτιέμαι, καθώς προετοιμάζομαι για το ταξίδι αυτό, ποιος από τους δυο μας θα είναι ο περισσότερο ωφελημένος. Η απάντηση έρχεται μέσα από την ανεπανάληπτη ευκαιρία να ακουμπήσω τις μουσικές της, να μυρίσω τις ευωδιές της, να πλέξω μπουκέτα χαράς κι ευγνωμοσύνης για το πολύτιμο δώρο που μου δόθηκε πριν εννέα χρόνια κι όμως ακόμη δεν το έχω ανοίξει. Είχα θάψει βαθιά μέσα μου το παιδί που όλο ενθουσιασμό θα έτρεχε να ανοίξει το μαγικό κουτί για να δει τι κρύβει. Όμως, όχι πλέον. Αρνούμαι, με όση δύναμη μπορώ να αντλήσω από το όνειρο, να κρύβομαι από την ηδονή της πραγματικής ζωής, από την μαγεία των στιγμών που ο κακός μάγος Αυτισμός, δεν με είχε αφήσει να απολαύσω.

Εννέα ημέρες, μία ζωή…