Φεύγουμε απ' το γενικό σχολείο
Λυπούμαστε! Κατόπιν αιτήματος από το μέλος anna kal, αφαιρέσαμε όλο το κείμενο αυτής της δημοσίευσης. Το NOESI.gr διααφυλλάσσει όλα τα "βιολόγια" και δεν προβαίνουμε σε διαγραφές αναρτήσεων ή σχολίων, παρά μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις. Ειδικότερα, οι διαγραφές δημιουργούν σημαντικά προβλήματα στους αναγνώστες μας καθώς χάνεται η συνέχεια και η αλληλεπίδραση μεταξύ των ανθρώπων που δημοσιεύουν τις σκέψεις και τις εμπειρίες τους στο www.noesi.gr.
Παρακαλούμε επικοινωνήστε με το NOESI.gr από τη σελίδα www.noesi.gr/contact εάν χρειάζεστε περισσότερες πληροφορίες για τη διαγραφή αυτής της ανάρτησης.
Σχόλια
Δεν ξέρω τι να σου γράψω...
Δεν ξέρω τι να σου γράψω... τι να πω... Κάπως έτσι είμαστε κι εμείς. Θα μας δείξει ο θεός το δρόμο... Δεν μπορεί... δεν μπορεί, Άννα μου.
'Αννα μου, είπες "έκανα ο,τι μπόρεσα" και πολύ σωστά
Αννα μου, ειπες "εκανα ο,τι μπορεσα" και πολυ σωστα. Τωρα ειναι ωρα να μιλησει ο Θεος οπως λεει και πιο πανω η Μαρια. Οταν εμεις κανουμε οσα μπορουμε και φτανουμε μεχρι ενα σημειο, τοτε ειναι η ωρα η δικη Του. Μιλαει παντα, αλλα στο τελος. Οταν εμεις εχουμε καταθεσει τους κοπους μας, την ελπιδα μας και τη προσευχη μας με ταπεινωση στα ποδια Του ζητωντας να επεμβει. Ομως ποιο ειναι το τελος; αυτο που περιστασιακα εμεις νομιζουμε η το τελος μιας προσπαθειας που κραταει για πολλους μια ζωη; Ειδες η Γεωργια μετα απο ποσα χρονια προσπαθειων ειδε φως; Οταν ο Θεος μας δινει ενα βαρος, εναν Σταυρο, πριν τον ακουμπησει στους ωμους μας τον εχει καλοζυγισει. Ποσο θα τον αντεξουμε, ποσο καλο θα μας κανει. Οσοι γονεις ξεκινησαν τον αγωνα βασιζομενοι οτι αυτο ηταν θελημα Θεου, εμεις θα κανουμε ο,τι μπορουμε και τα υπολοιπα τα ακουμπαμε πανω Του, ο ζυγος τους εγινε πιο ελαφρυς. Προσωπικα εγω σου λεω οτι ειπα: ειναι δυνατον να τα βαλουμε με το Θεο; και ειλικρινα γλυτωσα απο πολλες κακοτοπιες και η μικρη μας βοηθηθηκε περισσοτερο. Σου λεω ομως προκαταβολικα οτι υπηρξα στη ζωη μου τελειομανης, ολα πασχιζα να γινουν σωστα η μηπως πασχιζα να γινουν συμφωνα με το θελημα μου; Ισως και οι περισσοτεροι γυρω μου. Οταν καταλαβα οτι αυτο που θα βιωσουμε απο δω και μπρος θελει απεριοριστη υπομονη και παντελη ελλειψη του εγω, συνειδητοποιησα οτι καποιος μου ανοιγε ενα μονοπατι στη ζωη μου που αν καταφερνα να περπατησω αναμεσα στ αγκαθια του και να βγω απεναντι, κατι καλο με περιμενε.
Σου τα εγραψα αυτα Αννα μου γιατι καταλαβαινω πως νοιωθεις. Μας μεγαλωσαν πιστευοντας οτι ολα περνουν απ το χερι μας και μπορουμε να τα κουμανταρουμε, με μεγαλη πιστη στον ανθρωπο. Ενταξει αλλα οχι μονο. Οταν καταλαβα οτι σε μια στιγμη δεν ειμαστε τιποτα και οτι και η τριχα που πεφτει απο το κεφαλι μας ειναι αριθμημενη, αναθεωρησα ΟΛΕΣ ΜΟΥ ΤΙΣ ΑΠΟΨΕΙΣ και αυτο με βοηθησε πολυ, αληθεια στο λεω.
Δες το σαν μια αλλαγη σελιδας σε ενα βιβλιο που δεν εχει ακομα γραφτει το τελος. Προσευχησου εκει που ακουει, σε Μανα Μεγαλη και πικραμενη που ξερει να παρηγορει και να εισαι βεβαιη οτι θα εισακουστεις. Καμμια φορα με παραξενους τροπους αλλα παντα με αγαπη. Το εχουν κανει πολλοι πριν απο σενα και ολοι βρηκαν τις απαντησεις τους. Η αγαπης μιας μανας ποτε δεν προσπερνιεται...... Σου στελνω την αγαπη μου.
Ειδικό σχολείο...
Εμένα η κορούλα μου είναι μικρή (2 1/2 χρ) με εγκεφαλική παράλυση. Έψαχνα και γω ένα ειδικό σχολείο. Όταν το βρήκα με κυρίεψε το άγχος, η πραγματικότητα... Έχω ένα παιδί με ειδικές ανάγκες.. Τώρα μετά από 5 μήνες φοίτησης είμαι ικανοποιημένη με την απόφαση μου να φοιτήσει σε ειδικό σχολείο. Γελά όταν της λέω τα ονόματα των δασκάλων της, όταν φτάνουμε στο σχολείο - στις αρχές σπάραζε στο κλάμα. Νομίζω ότι έχουν την εμπειρία και την αγάπη να βοηθήσουν την μικρή και αυτή τους το ανταποδίδει. Κάθε απόφαση είναι δύσκολη αλλά ο Θεός μας δείχνει εαν είναι σωστή ή όχι.
Σας ευχαριστώ πολύ όλες για την παρηγοριά και τη δύναμη
Σας ευχαριστώ πολύ όλες για την παρηγοριά και τη δύναμη που μου δίνετε. Αν και σας γνωρίζω μόνο διαδικτυακά σας νιώθω δικούς μου ανθρώπους, πιο πολύ κι απ' αυτούς που γνωρίζω προσωπικά μιας και αυτοί δεν μπορούν να μπουν στη θέση μου και να με καταλάβουν. Πράγματι αυτός ο καιρός είναι πολύ δύσκολος για μένα. Είναι σαν να πήρα διάγνωση πάλι από την αρχή και μάλιστα πολύ χειρότερη από την πρώτη φορά. Η απόρριψη του παιδιού από το τυπικό σχολικό περιβάλλον όσο και η προσωπική του άρνηση για το περιβάλλον αυτό μου δημιουργούν πολλά αρνητικά αισθήματα, πολλά απ' τα οποία βιώνω για πρώτη φορά. Άρχισα να βλέπω το παιδί σαν ειδικό παιδί και όχι σαν το κανονικό παιδί μου με τις όποιες δυσκολίες, όπως το έβλεπα έως τώρα. Νιώθω μεγάλη λύπη και τάση απομόνωσης από τον περίγυρο. Περνάω έξω από το νηπιαγωγείο και νιώθω δυσφορία. Αν υπήρχε η δυνατότητα θα τον έπαιρνα αμέσως από εκεί.(Του είπα ότι του χρόνου θα πάει σ' ένα άλλο σχολείο όπου όλα τα παιδάκια έχουν ρολέιτορ και καροτσάκι και κάνουν θεραπείες και με ρώτησε με χαρά ''Πότε είναι του χρόνου; Αύριο;"). Το σχολείο με τις φωνούλες των τυπικών παιδιών, τις ζωγραφιές και τις χαρτοκοπτικές στους τοίχους μου προκαλεί πλέον πόνο, και ας είναι ο άλλος μου γιος ένα απ' αυτά τα παιδάκια.
Δεν το θέλω που νιώθω έτσι, ξέρω ότι είναι λάθος, αλλά έρχεται από μόνο του, άλλωστε πάντα ήμουν άνθρωπος που δεν μπορεί να επιβληθεί στο συναίσθημα με τη λογική. Είναι πικρό και δύσκολο να διαψεύδονται οι ελπίδες σου, να μην πραγματοποιείται αυτό για το οποίο προσπάθησες τόσα χρόνια. Η παιδονευρολόγος μου έλεγε ότι στο νήπιο θα είναι σαν ένα καλό προνήπιο. Η φυσιοθεραπεύτρια μου έλεγε ότι σύντομα θα πηγαίνει με το ρολέιτορ βόλτες στην αυλή, ότι θα τον αγαπάνε τα παιδάκια λόγω του χαρακτήρα του, ότι...., ότι.... Κι αυτοί βέβαια άνθρωποι είναι δεν είναι ο Θεός να ξέρουν τι θα συμβεί και πώς θ' αντιδράσει το παιδί, αλλά σκεφτείτε την εικόνα που είχα σχηματίσει στο μυαλό μου και πόσο πικρή είναι η διάψευση.
Πιστεύω με το χρόνο και με τη βοήθεια του Θεού, να προσαρμοστώ στη νέα κατάσταση και να μπορέσω να ξαναβρώ την αισιοδοξία μου και το κουράγιο να συνεχίσω να το παλεύω καθώς και τις χαμένες ισορροπίες. Προσπαθώ να δείχνω όπως πάντα, αλλά η λύπη μου (και των άλλων, αλλά κυρίως η δική μου) βγαίνει αόρατα, διαχέεται παντού κι επηρεάζει τη ζωή μας στο σπίτι. Ο Γιώργος είναι σαν να έκανε ένα άλμα προς τα πίσω. Πάλι του κάνεις ερωτήσεις και δεν απαντάει γιατί σκέφτεται τα δικά του, κι όταν τον ανακαλείς σου λέει ''Τι μου είπες;''. Ο αδελφός του όλο τον αγκαλιάζει και τον χαϊδεύει χωρίς προφανή λόγο, αλλά μάλλον αισθάνεται κι αυτό το παιδάκι ότι έτσι πρέπει να κάνει.
Η καλή σας καρδιά και οι συμβουλές σας μου είναι πάντα πολύτιμες. Μακάρι κι εμένα κάποια στιγμή το παιδί μου, σαν το παιδάκι σου μαμα2, να γελάει πηγαίνοντας για το σχολείο. Είναι όπως τα λες Ρήνα μου, όντως με μεγάλωσαν ώστε να διεκπεραιώνω τα πάντα τέλεια, χωρίς περιθώριο λάθους. Δεν ξέρω αν τώρα πια μπορώ ν' αλλάξω, αλλά είμαι υποχρεωμένη να προσπαθήσω. Μαρία μου πάντα τα λόγια σου είναι λόγια παρηγοριάς. Όλα τα λόγια σας είναι βάλσαμο στην ψυχή μου. Μου δίνουν αισιοδοξία ότι θα βρούμε το δρόμο μας όποιος κι αν είναι τελικα αυτός.
Σας εύχομαι κάθε καλό.
Για την Άννα, ανάμεικτα συναισθήματα
'Αννα μου, το μήνυμά σου μου δημιούργησε ανάμεικτα συναισθήματα... Θα σου εξηγήσω αμέσως:
Η πρώτη μου αντίδραση ήταν μια βαθιά απογοήτευση. Ακολουθώ εδώ και καιρό τον αγώνα που κάνεις για την ομαλή ένταξη του Γιώργου στο σχολείο. Αγανακτούσα με κάθε εμπόδιο που βρισκόταν στο δρόμο σου και θαύμαζα κάθε φορά τη δύναμη με την οποία πάλευες να το υπερνικήσεις. Έτσι αυτή η αναγκαστική αλλαγή πορείας την οποία δε διάλεξες, αλλά ουσιαστικά σου επιβλήθηκε μου έδωσε κι εμένα μια γροθιά στο στομάχι.
Το σκεφτόμουν ώρες πριν σου απαντήσω και έφτασα σε ένα συμπέρασμα κάπως διαφορετικό. Το παιδί σου μόνο σου διάλεξε το σχολείο του και το περιβάλλον στο οποίο θα αισθάνεται άνετα, και αυτό θα πρέπει να σε χαροποιεί. Είναι κι αυτός μαχητής, σαν τη μαμά του. Ο σωστός πολεμιστής διαλέγει τις μάχες του, δε χρειάζεται πάντα να πολεμάμε με τους ανεμόμυλους. Εσύ του έδωσες όλα τα εφόδια για να δώσει τη μάχη του στο γενικό σχολείο, όπως έπρεπε να κάνεις. Του έδωσες ουσιαστικά την ευκαιρία να δει από μόνος του αν αυτό είναι το σωστό περιβάλλον γι' αυτόν. Δεν ήταν. Ωραία, πάμε στο επόμενο.
Μη στενοχωριέσαι για τους μήνες που υπέφερε. Το ξέρω το συναίσθημα, το έχω περάσει κι εγώ. Κι εγώ είχα τον δικό μου σε ένα σχολείο ακατάλληλο γι' αυτόν, και πέρασε πολύς καιρός για να τον εμπιστευτώ, να τον ακούσω και να τον πάρω από κει. Εσύ δεν το έκανες αυτό το λάθος, και να είσαι περήφανη γι' αυτό. Δεν υπάρχει κάποιος μπούσουλας για τα παιδιά σαν τα δικά μας, δοκιμάζουμε, βλέπουμε τα αποτελέσματα, και κάνουμε διορθώσεις. Να είσαι σίγουρη ότι όταν βρεθεί στο σωστό περιβάλλον, η παλιά ταλαιπωρία θα σβυστεί απ' το μυαλό του.
Όσο για την παρέα, ο Γιώργος έχει την "κανονική" του παρέα, τον αδερφό του. Και αργότερα και τους φίλους του, που μια που θα είναι συνομίλικοι θα μπορεί να μοιράζεται. Όμως το σχολείο του θα πρέπει να είναι ένα περιβάλλον όπου θα αισθάνεται άνετα και ασφαλής.
Επίσης, να σου πω κάτι που διάβασα και μου άρεσε πολύ. Το είπε ο Αινστάιν:" Όλοι είμαστε ιδιοφυίες. Αν όμως κρίνεις ένα ψάρι από την ικανότητά του να σκαρφαλώσει σ' ένα δέντρο, θα περάσει τη ζωή του πιστεύοντας ότι είναι χαζό." Η σύγκριση με τα τυπικά παιδιά πάντα θα αφήνει τα δικά μας να υστερούν. Και είναι κρίμα, γιατί δεν υστερούν σε όλα. Τυχαίνει όμως αυτοί οι τομείς στους οποίους υστερούν να είναι οι πιο σημαντικοί στο τυπικό σχολείο. Δε λέω να μπει σ' ένα περιβάλλον που δε θα παρουσιάζει καμία πρόκληση γι' αυτόν, αλλά σε ένα που θα λαμβάνει υπόψιν του τη διαφορετικότητά του και θα επεμβαίνει εκεί που χρειάζεται. Γιατί δε χρειάζεται πραγματικά όλα τα παιδιά να ξέρουν να κάνουν τα τέλεια γράμματα, (υπάρχουν και οι υπολογιστές, ποιά είναι η τελευταία φορά που έγραψες κάτι με το χέρι) κι όμως οι δύο πρώτες τάξεις του γενικού δημοτικού δίνουν μεγάλη βάση σ' αυτό. Ας περάσει ο Γιώργος τα δύο πρώτα χρόνια του δημοτικού εξασκούμενος σε κάτι που να έχει πραγματικά νόημα γι' αυτόν, καλύτερα δε θα είναι;
Τέλος, ο Γιώργος είναι τυχερός που έχει μια μαμά με ανοιχτό μυαλό. Γιατί δεν ξέρεις πόσες φορές έχω ακούσει το "Το δικό μου το παιδί δεν είναι για ειδικό σχολείο!" Και το παιδί φτάνει στο λύκειο και δεν έχει πάρει τίποτα απ' το εκπαιδευτικό σύστημα, και ναι, τότε πραγματικά έχει χαθεί πολύτιμος χρόνος... Μπορείς άραγε να κάνεις τη ματάβαση από φέτος;
Σου εύχομαι καλή φώτιση. Μακάρι ο Κύριος να σε βοηθήσει να βρεις την καλύτερη λύση για το παιδί σου. Μη στενοχωριέσαι... Θα την βρεις την άκρη!
Με αγάπη,
Ελένη
Νιώθω πολύ τυχερή...
Νιώθω πολύ τυχερή που σας έχω ...έστω και διαδικτυακά! Πόσο διαφορετικές είστε από όλους αυτούς που με περιβάλλουν. Δυνατές μέσα στην αδυναμία μας με αγωνίες και εμπόδια αλλά και ελπίδα. Όλες σας μία μία. Πώς γίνεται να μην είναι ιδιαίτερα τα παιδάκια σας; Έχουν τις πιο ιδιαίτερες μανούλες να είναι εκεί αγρυπνοι φυλακες συνοδοιπόροι σε ένα δρόμο που σίγουρα δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Αλλά έτσι δεν είναι η ζωή; Νιώθω τυχερή που σας γνωρίζω όλες σας... μία μία!
Αγαπητή anna kal, διαβάσαμε το μήνυμά σου με τη γυναίκα μου
διαβάσαμε με τη γυναίκα μου την αναφορά σου και ειλικρινά σε καταλαβαίνουμε και σε νιώθουμε, σαν ομοιοπαθούντες γονείς κι εμείς. Εμείς δεν θα ξοδέψουμε τον χρόνο σου δίνοντας σου συμβουλές ή δύναμη να προχωρήσεις στην επόμενή σου κίνηση, ούτε θα προσεγγίσουμε θρησκευτικώς την ασχετοσύνη των κατά τα άλλα απανταχού απαίδευτων παιδαγωγών.. Θα σου προτείνουμε τα παρακάτω και η απόφαση είναι μόνον μα μόνον δική σου, ούτε της δασκάλας, ούτε του Θεού, ούτε κανενός. Ο Ύψιστος μας χαρίζει μυαλό για να το χρησιμοποιούμε - η δασκάλα το χρησιμοποιεί για να είναι πιο άνετη, εσύ, εμείς και κάποιοι ακόμη, για να ανακαλύψουμε τρόπους να βοηθήσουμε τα παιδιά μας. Πιστεύω ότι στο ειδικό σχολείο δεν υπάρχουν οι συνθήκες που πιθανόν να σου περιέγραψε η δασκάλα. Μπορείς να αφήνεις το παιδί σου στο σχολείο που πηγαίνει τώρα για λιγότερες ώρες ή να το πηγαίνεις πιο αργά και να σχολάει με τα υπόλοιπα παιδιά - αν βέβαια υπάρχει αυτή η δυνατότητα, από άποψη δικού σου χρόνου. Εμείς αλλάξαμε ειδικό σχολείο, διότι στο πρώτο που π'ηγαινε ο γιός μας, γινόταν πανικός μέσα στην τάξη. Θα αναφερθώ αργότερα με εντυπώσεις από το νέο σχολείο, καθώς και για τον τρόπο με τον οποίο τα ΚΕΔΥ θάβουν τα παιδιά μας, στην κυριολεξία. Η κατάσταση στην Ελλάδα (όχι μόνον η παιδεία ή ειδική εκπαίδευση, αλλά και η οικονομική, επαγγελματική κ.α.) μας αναγκάζει να σκεφτόμαστε για το εξωτερικό και μάλιστα είμαστε πολύ κοντά να μετακομίσουμε στη Γερμανία. Και για να μην βιαστείς και μας θεωρήσεις ισοπεδωτές των πάντων και απαράδεκτα απαισιόδοξους, θα σου πω ότι συνάντησα δασκάλους με "Δ" κεφαλαίο, σχολεία που προάγουν την συνεργασία και δεν απομονώνουν την διαφορετικότητα. Ναί υπάρχουν και αυτά και είναι τριγύρω μας.
Θα την βρούμε την άκρη, απλά είναι όλα διάχυτα και δεν ξεκαθάρισε ακόμη το τοπίο.
Να είσαι γερή.
Αγαπητή Άννα πόσο σε καταλαβαίνω...
Αννα μου τα ιδια περασα και εγω περσι, εχω ενα κοριτσακι με εγκεφαλικη παραλυση, την Ραφαελλα μου, ειναι 7 χρονων ειταν τοσο χαρουμενη οταν ξεκινησε το σχολειο της που απο την χαρα της δεν κοιμοταν,μα σε ενα μηνα η χαρα της μεταμορφωθηκε σε τρομο. Δεν ηθελε να πηγαινει καθολου ερχοταν σπιτι με κλαματα και νευρα αργησα πολυ να καταλαβω τι γινοταν, νομιζα οτι βαριοταν αλλα δεν ηταν αυτο η κυρια της την μαλωνε και την εκρινε αρνητικα συνεχως, ετσι φετος της αλλαξα σχολειο η φετινη Διευθύντρια εξαιρετος ΑΝΘΡΩΠΟΣ, το ιδιο και η κυρια της. Περσι στην ταξη της ειχαν 28 παιδια ενω φετος με 19, το παιδι μου ειναι ευτυχισμενο με ολα τα προβληματα που εχουν τα της ηλικιας της, μην χανεις το κουραγιο σου, ψαξε καποιο σχολειο με λιγοτερα παιδια, μιλα με τους δασκαλους δεν ειναι ολοι τους το ιδιο, εγω αυτο εκανα και το παιδι μου ειναι καλα. Ο Θεος μας εδωσε εναν γολγοθα καθημερινο να ανεβαίνουμε, μα μας δινει πολλες φορες και την λυση μπροστα στα ματια μας απλως επειδη η ανυσυχια μας ειναι πολυ μεγαλη για τα παιδια μας, δεν την εντοπιζουμε εγκαιρα...
Να εισαι Δυνατη.
Συνεχίζουμε...Έρευνα στις ειδικές δομές
Λυπούμαστε! Κατόπιν αιτήματος από το μέλος anna kal, αφαιρέσαμε όλο το κείμενο αυτής της δημοσίευσης. Το NOESI.gr διαφυλλάσσει όλα τα "βιολόγια" και δεν προβαίνουμε σε διαγραφές αναρτήσεων ή σχολίων, παρά μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις. Ειδικότερα, οι διαγραφές δημιουργούν σημαντικά προβλήματα στους αναγνώστες μας καθώς χάνεται η συνέχεια και η αλληλεπίδραση μεταξύ των ανθρώπων που δημοσιεύουν τις σκέψεις και τις εμπειρίες τους στο www.noesi.gr.
Παρακαλούμε επικοινωνήστε με το NOESI.gr από τη σελίδα www.noesi.gr/contact εάν χρειάζεστε περισσότερες πληροφορίες για τη διαγραφή αυτής της ανάρτησης.
Προσπαθήσαμε και παρακαλέσαμε
Προσπαθήσαμε και παρακαλέσαμε στα ΚΕΔΥ να πάει ο γιος μας σε τμήμα ένταξης με δική μας παράλληλη στήριξη (να μην επιβαρύνουμε δηλ. ούτε την δασκάλα της ειδικής αγωγής, ούτε να περιμένουμε πόοοτε θα έρθει παρ. στήριξη ), αλλά είναι ξεκάθαρο ότι θεωρητικά πάντα, στο τμήμα ένταξης δεν χωράει παρ. στήριξη, αυτός είναι άλλωστε και ο σκοπός των τμημάτων ένταξης. Αυτό του χρόνου δεν θα ισχύει. Τα τμήματα ένταξης στην πλειοψηφία τους (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων) είναι μόνον ετικέττα ή parking, όπως το πάρει κανείς. Το ίδιο ισχύει και για τα ειδικά σχολεία. Από πέρυσι που κόπηκε το επίδομα στους δασκάλους ειδικής αγωγής (αν θυμάμαι ήταν περίπου 80€/μήνα), αν κάποιος είχε ένα κίνητρο να προσφέρει, του το έκοψαν κι αυτό. Δεν έχω τίποτα με τους δασκάλους/δασκάλες, λειτουργούν σε ένα απαρχαιωμένο σύστημα, χωρίς βασικές υποδομές, με μειώσεις μισθών, με ελάχιστα ή καθόλου σεμινάρια εκπαίδευσης, ώστε να είναι οι γνώσεις τους πάντα updated (η δασκάλα ειδικής αγωγής στην περιοχή μας, είχε κάνει κάαααποτε κάτι σεμινάρια για τον αυτισμό.. σε λίγο θα βγεί στη σύνταξη.. ), με χίλια δυό προβλήματα κι ελλείψεις σε εξοπλισμό κτλ. Είναι κι αυτοί άνθρωποι και η κρίση διογκώνει και τα δικά τους προβλήματα, με αποτέλεσμα να μην αποδίδουν, να εγκαταλείπουν, να αδιαφορούν. Ειλικρινά δεν ξέρω ποιό θα είναι το επόμενο βήμα και η αβεβαιότητα αυτή με σκοτώνει. Σήμερα αλλάξαμε σχολείο. Το νέο περιβάλλον είναι πολύ πιο ήσυχο από το προηγούμενο (η νέα δασκάλα έχει μόνον 1 παιδί + τον δικό μας, ενώ στο παλιό υπήρχαν 2 δασκάλες για 9 παιδιά με διαφορετικά σύνδρομα, δύσκολη τάξη, με τις δασκάλες να αγωνίζονται αρκετά ). Θα ωφελήσει αυτή η αλλαγή; Μήπως θα έχουμε πισωγύρισμα; Γιατί να χρειάζεται να αναρωτιέμαι συνεχώς, πράγματα που θα έπρεπε να είχαν διευθετηθεί από το οργανωμένο κράτος.. λέμε τώρα.
Τελικά, όλα εξαρτώνται από τους ανθρώπους...
Φέτος εμείς έχουμε την καταπληκτική τύχη να έχουμε έναν δάσκαλο που τιμά το λειτούργημά του. Είχα ακούσει καλά λόγια για κείνον από άλλους γονείς, τον είχα δει πως συμπεριφερόταν στο παιδί μου κι ας μην τον είχε στην τάξη του, και από πέρσι τον Ιούνιο άρχισα να τον "πολιορκώ". Μου έκανε τη χάρη και πήρε το τμήμα.
Φέτος έχω ένα άλλο παιδί. Προσέχει στο μάθημα, σημειώνει (τις μισές μέρες, αλλά και πάλι είναι πρόοδος) τι έχει για την επόμενη μέρα. Διαβάζει πιο εύκολα στο σπίτι. Παίρνει πρωτοβουλίες (σήμερα ας πούμε πήγε ένα από τα βιβλία του στο σχολείο για να το διαβάσει ο δάσκαλός τους). Σταμάτησε να παίζει με ξύστες, γόμες, ρομποτάκια. Σταμάτησε να πετάγεται. Ενδιαφέρεται.
Ο δάκαλος αυτός, τον οποίο ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου, με ψάχνει κάθε μεσημέρι που παραλαμβάνω το παιδί και μου λέει τι έγινε μέσα στη μέρα. Που πέρσι είχα συνοδό, και πάλι δεν ήξερα τι γινόταν. Κάνει με ευχαρίστηση το "παραπάνω", που μπορεί να του δυσκολεύει τη ζωή, αλλά κάνει καλό στο παιδί. Χαίρεται με την πρόοδό του.
Όχι ότι είχα παράπονο από τις δασκάλες που είχε ο Γιάννης τα προηγούμενα χρόνια, τόσο στο δημοτικό όσο και στο νηπιαγωγείο. Πολύ καλές, με ενδιαφέρον, με προθυμία να συνεργαστούν. Αλλά φέτος ο Γιάννης δεν είναι το παιδί "με θέματα" που στόχος είναι να το κάνουμε να προσαρμοστεί, είναι ένα παιδί σαν τα άλλα που αν χειριστείς σωστά, μπορεί να αναδείξει τις ικανότητές του.
Θέλω να πω με αυτό πως οι δομές, τα συστήματα και ακόμα και οι θεραπείες δε λένε τίποτα. Το παιδί μου έχει δει το περισσότερο καλό από δύο ανθρώπους: Το δάσκαλο αυτό που κάααααποτε έκανε ένα σεμινάριο αγνώστου σχετικότητας για παιδιά με ειδικές ανάγκες, και τον προπονητή του στο τάε κβον ντο που είναι απόφοιτος γυμνασίου. Είναι να πετύχεις στο δρόμο σου τέτοιους ανθρώπους. Το εύχομαι σε όλα τα παιδιά μας, και πραγματικά λυπάμαι πολύ που είναι τέτοια η πραγματικότητα που μια τέτοια ευχή έχει νοήμα.
Ελένη
Θα ήθελα να επικοινωνήσουμε
Κυρία MarkThem, θα θελα να επικοινωνήσω κάπως μαζί σας (αν το επιθυμείτε και εσείς). Θα θελα να σας πω πολλά πράγματα σχετικά με το ποια σχολική δομή είναι κατάλληλη για τον Γιωργάκη σας, τι θα έπρεπε και τι δε θα έπρεπε να πράξει η δασκάλα και η συνοδός και πολλά ,πολλά ακόμα. Για χρόνια συνόδευα και δίδασκα παιδιά με εγκεφαλική παράλυση. Έχω συνοδέψει σε παιδικό σταθμό, σε νηπιαγωγείο, σε δημοτικό, σε γυμνάσιο (!) έχω μαλώσει με διευθυντές ενώ άλλους τους έχω θαυμάσει, με κάποιους δασκάλους συνεργάστηκα πλήρως ενώ με άλλους όχι, έχω τσακωθεί με τα κεδδυ και γενικά τα ξέρω από την καλή και την ανάποδη. Επίσης θα ήθελα να σας φέρω σε επαφή (τηλεφωνική) με μαμάδες που βρέθηκαν στη θέση σας. Τέλος, συμφωνώ 100% με τα λεγόμενα του κυρίου Σπετσιώτη. Αν θέλετε μια άποψη ακόμα και την μέχρι τώρα εμπειρία μου, να σας δώσω το τηλέφωνό μου. (μόνο που θα θελα βοήθεια από το NOESI.gr για το πως ακριβώς μπορώ να το κάνω).
Σας φιλώ
Για τη lena10, βέβαια θα ήθελα να μιλήσουμε στο τηλέφωνο
Kαι βέβαια θα ήθελα να μιλήσουμε στο τηλέφωνο. Εγώ είμαι η annakal, o markthem είναι ένας άλλος μπαμπάς που άφησε σχόλια στην ανάρτησή μου. Υπάρχει τρόπος να επικοινωνήσετε μαζί μου μέσω του NOESI.gr. Όμως εμένα δεν με πειράζει να δημοσιεύσω το μέιλ μου για να μου στείλετε μήνυμα. Είναι το annakal4@yahoo.gr
Επικοινωνία με γονείς
Για πρακτικούς λόγους, η ενδο-επικοινωνία μεταξύ των μελών του NOESI.gr γίνεται μέσω E-mail ως εξής:
Σημείωση: Σε κανένα μέλος δεν είναι εμφανείς η διευθύνσεις E-mail των άλλων μελών. Η ενδο-επικοινωνία γίνεται μέσω ειδικής φόρμας επικοινωνίας για κάθε μέλος, όπου εμφανίζεται μόνο ο τίτλος και το κείμενο του E-mail.
Όμως μία χαρά, βλέπω έγινε η επαφή σας.
Αγγελος Γ. Κουτουμάνος
Εκδότης NOESI.gr
Θα ήθελα να μάθω πως μπορώ να διαγραφώ από μέλος
Θα ήθελα να μάθω πως μπορώ να διαγραφώ από μέλος. Δε το βρίσκω στις ρυθμίσεις του λογαριασμού μου.
Διαγραφή λογαριασμού μέλους
Για να διαγράψετε τον λογαριασμό μέλους στο NOESI.gr χρειάζεται να μας στείλετε ένα E-mail (από τη σελίδα www.noesi.gr/contact) αναφέροντας το username ή απλά το E-mail με το οποίο έχετε εγγραφεί. Ο λογαριασμός διαγράφεται από τον διαχειριστή του συστήματος. Αν θέλετε να διαγραφούν και τυχόν δημοσιεύσεις σας, θα χρειαστεί να μας ενημερώσετε επίσης.
Τάσος
τον είχα αφήσει στο κανόνικο σχολείο ( Δημοτικό ) με άσχημα αποτελέσματα . Έλεγα δεν θέλω να τον αποκόψω από τους φίλους του ( ποιούς ? αυτούς που τον χτυπούσαν και του φέρονταν άσχημα ) . Είχα παάλληλη στήριξη , αλλά παραολουθούσε μόνο λίγο στα μαθήματα ( σχεδόν καθόλου ) ότι έμαθε από γραφή και μαθηματικά , τα έμαθε στο σπίτι με δάσκαλο ..... οπότε ποιό το όφελος να είναι στο κανονοκό σχολείο ? κανένα ( αυτό το βλέπω τώρα ) Τώρα είναι πρώτη Γυμνασίου .. πάει στο ειδικό Γυμνάσιο .... και όσο παράξενο μου φαίνεται ακόμα και τώρα ο Τάσος συμμετέχει σε όλα τα μαθήματα , έχει αναπτύξει καλύτερο λόγο και έχει κάνει νέους φίλους .. μήπως έπρεπε να τον είχα πάει στο ειδικό Δημοτικό και να γλύτωνα από όλα τα δυσάρεστα ?????????????? Αλλά όπως είπα ..... αυτά τα βλέπω τώρα . Τότε δεν το καταλάβαινα ..............
Το θέμα δεν είναι αν θα χαρακτηριστούν τα παιδιά μας , αλλά που αυτά είναι και νιώθουν καλύτερα