νόηση, ετών 18:)

Καλοί μου συνοδοιπόροι στο Νόηση. Αυτή θα είναι μια ανάρτηση "βιολογίου" με όλη τη σημασία της λέξεως, καθώς αφορά την προσωπική μου πορεία και ζωή. Θα ήθελα να τη μοιραστώ μαζί σας, για το λόγο ότι ίσως κάποιοι από σας να είναι ή να πρόκειται να έρθουν στη θέση μου και μήπως βοηθηθούν από αυτά που έπαθα εγώ.

Την Κυριακή το απόγευμα έγραψα στο Νόηση την τελευταία μου ανάρτηση όπου ανακοίνωνα τη διακοπή του προσωπικού μου μπλογκ [δείτε την ανάρτηση "Αγαπητοί φίλοι"]. Τα ξημερώματα της Δευτέρας μεταφέρθηκα στα επείγοντα του νοσοκομείου σε κακό χάλι (πυρετός 39,5 που δεν έπεφτε με αντιπυρετικά, τρομερό ρίγος που δεν σταματούσε επί ώρες και μούδιασμα στα άκρα). Τελικά εισήχθην για πενθήμερο νοσηλεία λόγω αμφοτερόπλευρης (διπλής) πνευμονίας που προκλήθηκε ως επιπλοκή από γρίπη. Η ετυμηγορία όλων των γιατρών ήταν ότι ο ιός και το μικρόβιο βρήκαν έδαφος ανάπτυξης σε έναν αδύναμο οργανισμό, εξαντλημένο από τη σωματική κούραση, την έλλειψη ύπνου, την ασιτία και το στρες.

Φυσικά, όταν μου ανακοίνωσαν ότι πρέπει να μείνω 5 μέρες στο νοσοκομείο, μόνο που δεν έκλαιγα, γιατί σκεφτόμουν πώς θα κάτσουν χωρίς εμένα τα παιδιά μου και μάλιστα ο γιος μου με την εγκεφαλική παράλυση που είναι πολύ δεμένος μαζί μου. Ευτυχώς εκεί με νοσήλευσε ένας υπέροχος γιατρός (σπανιότατο), ο οποίος όχι μόνο φρόντισε για τη σωστή θεραπευτική αγωγή, αλλά και με τα λόγια του μου έδωσε θάρρος και αισιοδοξία ν' αντιμετωπίσω την κατάσταση.

Για πέντε μέρες έμεινα εντελώς μόνη (πέραν από τις λίγες επισκέψεις των δικών μου) σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου, χωρίς να έχω να κάνω τίποτα, χωρίς καμία ευθύνη. Πρώτη φορά μετά από 5 χρόνια (δηλ. από τότε που γέννησα) μπόρεσα να κοιμηθώ αδιατάρακτα όλη νύχτα, να φάω πέντε κανονικά γεύματα με την ησυχία μου, να διαβάσω, να δω τηλεόραση και κυρίως να σκεφτώ.

Τα 5 αυτά χρόνια ήταν χρόνια χαράς, της χαράς που δίνουν τα παιδιά, αλλά και μεγάλης κούρασης όπως και ενίοτε λύπης, άγχους και στενοχώριας για τα θέματα που αφορούσαν την εγκεφαλική παράλυση του γιου μου.

Όσο ήμασταν μέσα στο σπίτι, με τα παιδιά μικρά, υπήρχε ένας έλεγχος και μία ρουτίνα. Από το Σεπτέμβριο και μετά που βγήκαν από το σπίτι για να πάνε στο σχολείο, τα πράγματα ξέφυγαν. Έτρεχα, έτρεχα όλη μέρα, και τίποτα δεν ολοκλήρωνα. Καινούρια άγχη ξεφύτρωναν από παντού, καινούριες υποχρεώσεις. Κι όλο έτρεχα να προλάβω.

Η περασμένη χρονιά ήταν δύσκολη, από την άποψη ότι μετά την έγχυση του μπότοξ τον Ιανουάριο και για έξι μήνες ακολουθήσαμε έντονο πρόγραμμα γυμναστικής. Κατόπιν όλη τη χρονιά έτρεχα για να εξασφαλίσω το καλύτερο δυνατό για τη σχολική ένταξη. Αυτό δεν μπορώ να πω, το πέτυχα, αλλά με πολύ κόπο. Το καλοκαίρι ζήτησα από τη φυσιοθεραπεύτρια να έρχεται από το Σεπτέμβριο το απόγευμα μιας και το παιδί θα πήγαινε σχολείο. Αυτή μου αντέτεινε ότι θα έκαναν το μεσημέρι, μετά το σχολείο και στις σχετικές αντιρρήσεις που έφερα, μου είπε ότι αν δεν τραβήξει θα το κάνουμε απόγευμα. Φυσικά το παιδί έφτασε να κοιμάται την ώρα της θεραπείας και στην εκ νέου παράκλησή μου για απογευματινή θεραπεία, η φυσιοθεραπεύτρια μας άφησε.

Άρχισα λοιπόν να ψάχνω σαν τρελή για φυσιοθεραπευτή, Οκτώβριο μήνα, όπου όλοι είχαν κλείσει τις ώρες τους. Να έχω το παιδί μετά από μια σειρά ιώσεων να μην μπορεί να σταθεί όρθιο και να μην έχω φυσιοθεραπευτή. Το άγχος στο κόκκινο. Βρήκα τελικά κι αφού έκαναν κάποιο χρονικό διάστημα, μου είπε ότι το παιδί έχει ελλείψεις και ειδικά στα χέρια οι ελλείψεις είναι πολλές. Του λείπουν ορόσημα που έπρεπε να είχε κατακτήσει προηγούμενες χρονιές. Η στενοχώρια μου ήταν μεγάλη. Πώς να τις αναπληρώσω; Άρχισα να ψάχνω για εργοθεραπευτή με μεγάλη εμπειρία, μέσα στο Νοέμβριο όπου βέβαια όλοι είχαν κλείσει ώρες.

Εντωμεταξύ οι συνεχείς ιώσεις από τότε που ξεκίνησε το σχολείο με είχαν αποκάμει. Στο σχολείο επίσης, όταν ρωτούσα πώς πάει ο άλλος μου γιος, όλο αρνητικά μου έλεγαν και στενοχωριόμουν. Μέσα σ' όλα μου είπαν πώς του λείπει η προσοχή (εφόσον εκ των πραγμάτων ξοδεύουμε ώρες για το ανάπηρο παιδί) και να του δώσουμε περισσότερη προσοχή, να κάνουμε πράγματα μόνο μαζί του, για να μη νιώσει ότι παραμελείται. Για να βρω λοιπόν αυτό το χρόνο, έκοψα από την ώρα του φαγητού και της ξεκούρασής μου.

Ξυπνούσα λοιπόν πρωί πρωί για να έχω χρόνο να κάνω λίγες δουλειές, να ετοιμάσω τα παιδιά, να τα στείλω σχολείο, να τρέξω σαν τρελή στη δουλειά, να γυρίζω με την ψυχή στα δόντια το μεσημέρι, ψωνίζοντας καθ' οδόν ό,τι χρειαζόμαστε, να φτάνω ίσα ίσα την ώρα που ξυπνάνε, να τρώω λίγο στο πόδι, να κάνω ένα ντουζ στα γρήγορα. Μετά ν' αρχίζουν να έρχονται οι θεραπευτές, να προσπαθώ να κάνει το άλλο παιδί ησυχία, να προσπαθώ να κάνω λίγο περπάτημα  ή λίγες ασκήσεις με το μικρό μετά τις θεραπείες, να κάνω τα τρέχοντα του σπιτιού, να βοηθώ το παιδί να εκτελέσει κάποιες εργασίες της καθημερινότητας (π.χ φαγητό, νερό, ντύσιμο) σε χρόνο διπλάσιο, τριπλάσιο και τετραπλάσιο από ένα τυπικό παιδί, να κάνουμε κάποιες εργασίες για το σχολείο. Κι ανα διαστήματα να τρέχω σε νοσοκομεία, γιατρούς, ειδικούς, να τρέχω να προμηθευτώ τον απαραίτητο εξοπλισμό (νάρθηκες κλπ) με τις πολύ χρονοβόρες πλέον διαδικασίες του ΕΟΠΥΥ.

Να τρέχω, να τρέχω, να τρέχω.

Να τελειώνω 12 και 1 η ώρα τα μεσάνυχτα, και να ξαπλώνω για να ξαναξυπνήσω μία, δύο, τρεις φορές μεσ' τη νύχτα για κάποια ανάγκη.

Είπα στον άντρα μου ''δεν αντέχω, με πνίξανε οι υποχρεώσεις. Πάρε λίγες να με ξεκουράσεις''.

"Δεν μπορώ να πάρω, μου λέει. Τι να πω. Κι αυτός φεύγει το πρωί και γυρίζει απ' τη δουλειά στις οχτώ το βράδυ κατάκοπος. Οι θεραπείες χρειάζονται χρήματα, χρήματα. ''Μου φαίνεται  δεν θ' αντέξω, λέω. Στο τέλος θα καταλήξω στο νοσοκομείο.'' 

Το είπα αλλά δεν το πίστευα. Παρόλο που ένιωθα συνεχώς κουρασμένη, πίστευα ότι είμαι ικανή να συνεχίσω να κάνω τα πάντα όπως τα έκανα.

Και να, μπήκα πράγματι στο νοσοκομείο. Η εξάντληση με οδήγησε σε πνευμονία. Δεν είναι λοιπόν θεωρία. Πράγματι κάποια στιγμή φτάνεις στο νοσοκομείο.

Έτσι μου δόθηκε η ευκαιρία να σκεφτώ, να καταλάβω και να διαπιστώσω πολλά πράγματα.

• Ότι όντως είχα παραμελήσει τον εαυτό μου σε βασικά πράγματα, όπως το φαγητό, ο ύπνος κι η ξεκούραση. Και να το αποτέλεσμα.
• Ότι στενοχωριόμουν σαν ανόητη με το καθετί που έλεγαν οι δασκάλες, το οποίο έπαιρνα τις μετρητοίς. Οκ. Άκου τες, φίλτραρε και χωρίς να στενοχωριέσαι κάνε αυτό που θεωρείς χρήσιμο.
• Ότι αν κάτι δεν σ' αρέσει στους θεραπευτές σου, ψάξε να τους αλλάξεις. Ουδείς αναντικατάστατος και πολλές φορές ο επόμενος είναι καλύτερος.
• Ότι τα παιδιά πέρασαν σχεδόν μία εβδομάδα χωρίς να με αναζητήσουν ιδιαίτερα. Καιρός πια να ξεκολλήσουμε λίγο.
• Ότι το συνεχές άγχος και η αγωνία κόντεψε να μας διαλύσει. Λέω ότι εμπιστεύομαι το Θεό, αλλά μάλλον είναι μόνο λόγια, πρέπει να γίνει και έργο. Γιατί Αυτός όντως με προσέχει. 

Την ώρα που θα κατέρρεα, με έχωσε πέντε μέρες στο νοσοκομείο, έφαγα, κοιμήθηκα, ένιωσα για λίγο πώς είναι να μην έχεις άγχος από τις υποχρεώσεις κι έτσι τώρα γνωρίζω πώς είναι αυτή η αίσθηση, ώστε να προσπαθήσω να την έχω και μετά. Όσο γίνεται.

Τη Δευτέρα ήμουν μέσα χάλια, με διπλή πνευμονία καραμπινάτη στην αξονική. Την Τετάρτη η ακτινογραφία θώρακος, έδειχνε  άνθρωπο που δεν είχε περάσει ποτέ πνευμονία. Ο γιατρός απόρησε και μου το είπε δυο φορές. ''Περίμενα ό,τι θα πας καλά με τη θεραπεία, αλλά τόσο γρήγορα, δεν μπορώ να το εξηγήσω, ειλικρινά.'' Εγώ όμως ξέρω. Παναγία μου, σ'ευχαριστώ.

Στο νοσοκομείο έκανα και φυσιοθεραπεία πνευμόνων. Έτσι κατάλαβα το χάλι μου, που από το σκύψιμο της πλάτης μου δεν μπορούσα να πάρω ούτε κανονική βαθιά ανάσα. Πάντα έσκυβα λίγο, αλλά τα τελευταία χρόνια, και με το κουβάλημα του παιδιού, έσκυβα πια σαν τη γιαγιά μου. Πρέπει να το κοιτάξω κι αυτό εγκαίρως, πριν αρχίσουν οι πόνοι.

Τελειώνοντας θέλω να πω, ότι έμεινα εξαιρετικά ευχαριστημένη από το νοσοκομείο Μετροπόλιταν στο Φάληρο. Οι διαδικασίες γρήγορες, οι νοσηλεύτριες (τουλάχιστον η πλειοψηφία) εξαιρετικές και στα καθήκοντά τους και σαν άνθρωποι. Η κουζίνα φανταστική, δεν έχω φάει πιο νόστιμα φαγητά που θενά. Και ειδικά ο γιατρός, ο κ. Τσαπαλιάνας, ο οποίος έτυχε να είναι στα επείγοντα όταν μεταφέρθηκα εκεί και με ανέλαβε και μετά στη νοσηλεία, με βοήθησε τόσο σαν γιατρός, όσο και ανθρωπίνως.

Σε λίγο είναι Χριστούγεννα, η γέννηση του Χριστού. Εύχομαι σε όλους καλές γιορτές και με τη νέα χρονιά να κάνουμε όλοι μια νέα αρχή. Απλά, απαλά, χωρίς άγχος, χωρίς στενοχώρια, να πιστέψουμε και να τ' αφήνουμε όλα στην πρόνοια Του, χωρίς να επιτρέπουμε στις έγνοιες να μας γίνονται βάρος δυσβάσταχτο ή κι αβάσταχτο. Όπως είπε κι ο Ίδιος ''Ελάτε σε μένα, όσοι κοπιάζετε, όσοι είστε φορτωμένοι, κι εγώ θα σας αναπαύσω''

ΚΑΛΑ  ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!!