Ό Γιάννης (6 χρονών τώρα) πάει σε δημόσιο νηπιαγωγείο με ιδιωτική συνοδό ("παράλληλη στήριξη"). Ήταν πολύ πιο εύκολο από ό,τι νόμιζα από αυτά που είχα ακούσει και διάβαζα.

Επιτέλους, μετά από πολύ καιρό αισθάνθηκα κάποιος να γεμίζει την δεξαμενή του κουράγιου μου. Και δεν είναι άλλος από τον όμορφο και έξυπνο γιό μου, τον Γιάννη. Είναι η δεύτερη φορά που ο Γιάννης μου έπρεπε να πείσει για τις δυνατότητες του και τα κατάφερε. Θυμάμαι με πόση αγωνία πήγα στο Παιδικό Σταθμό πριν 2 χρόνια, να εξηγήσω το πρόβλημα του παιδιού και να ζητήσω να του δώσουν μία ευκαιρία ένταξης και άδεια παρουσίας της συνοδού του. Μου την έδωσαν τότε-να είναι καλά η διευθύντρια και οι νηπιαγωγοί και το προσωπικό.

Εδώ και αρκετό καιρό ο υπολογιστής μου ήταν σε κώμα, συνήλθε όμως και ξαναβρίσκω την παρέα σας. 'Εχω πολλά να διαβάσω και να μοιραστώ μαζί σας. Από Τρίτη θα φανώ συνεπής, συγχωρέστε με αλλά μαζί με τον H/Y αποσυντονίστηκα κι εγώ λόγω διαφόρων προβλημάτων. Το σημερινό σχόλιο είναι αφορμή του σκεπτικισμού για το αν πρέπει να κάνεις δεύτερο παιδί αν το πρώτο είναι αυτιστικό. Επειδή ζω με αυτόν τον εφιάλτη, ούτε στον χειρότερο εχθρό μου, δεν θα το ευχόμουν.

Καλημέρα, θερμά ευχαριστώ για τα σχόλια. Έχετε όλες δίκιο που ανυσυχείτε, ιδίως εσείς που έχετε ένα παιδί. Με πολύ επιφύλαξη θα σας πω, ότι επίσημα κανείς δεν έχει διατυπώσει μία αποδεδειγμένη και έγκυρη αιτία του αυτισμού. Η βιβλιογραφία αναφέρει ότι υπάρχει κληρονομικότητα. Αλλά από τη στιγμή που οι έρευνες δεν είναι σε θέση να τεκμηριώσουν θεωρία, τί να πει κανείς στους γονείς; Έχω διαβάσει διάφορα, έχω μία άποψη αλλά δεν είμαι η αρμόδια. Υπάρχουν διάφορες και διαφορετικές περιπτώσεις για τα παιδιά με ΔΑΔ.

Η καθημερινότητα (παιδιών και γονέων) είναι διαφορετική γιατί είναι δυο παιδιά με ΔΑΔ (αυτισμό) τα προβλήματα και ο τρόπος ζωής μας ίσως μόνο ένας άλλος γονέας ή συγγενείς παιδιού με το ίδιο πρόβλημα μπορεί να καταλάβει και δευτερευόντως οι εξειδικευμένοι διάφορων ειδικοτήτων θεραπευτές. Αυτο το τελευταίο το επισημαίνω γιατί είναι τελείως διαφορετική εμπειρία να μεγαλώνεις ένα τέτοιο παιδί και τελείως διαφορετικό να το βλέπεις για μια ώρα κάθε τόσο σε ένα περιβάλλον που ξέρει ότι πάει να κάνει κάτι συγκεκριμένο και να φύγει.