νόηση, ετών 18:)

Πόσο κατανοώ το γολγοθά και τις ανησυχίες των γονέων με παιδιά που αντιμετωπίζουν προβλήματα... Αυτισμός, Asperger, σύνδρομο Down και πόσες άλλες "διαγνώσεις" κάτω από τις οποίες βρέθηκαν ονόματα παιδιών και περιγραφές συμπτωμάτων... συστάσεις ειδικών και αποφάσεις φορέων... Χαρτιά, χαρτιά, γραφειοκρατία, γνωματεύσεις που καθυστερούν, ημερομηνίες που πρέπει να τηρηθούν...

Είμαι μια απλή καθηγήτρια σε Ιδιωτικό σχολείο. Αγαπώ το αντικείμενό μου. Όπως πολλοί. Είμαι πολύ καλή στη δουλειά μου. Όπως πολλοί. Όμως έγινα καθηγήτρια από συνειδητή αγάπη για τα παιδιά και διάθεση να προσφέρω όχι μόνο ως επιστήμων αλλά ως εκπαιδευτικός. Δυστυχώς... ΟΧΙ όπως πολλοί. Κι αυτό είναι λυπηρό να το διαπιστώνω.

Διαβάζω σε διάφορες σελίδες της Νόησης τις θλιβερές και γεμάτες απόγνωση φωνές γονέων, που ήρθαν αντιμέτωποι με απαράδεκτες συμπεριφορές καθηγητών προς τα παιδιά τους.

• Με το χλευασμό άλλων γονέων ("των τάχα χαρισματικών παιδιών") απέναντι σε παιδιά με προβλήματα.
• Με την αδιαφορία του σχολείου ή την αδυναμία του να εντάξει όσο καλύτερα γίνεται ένα παιδάκι με ιδιαιτερότητες μέσα στο υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο των συνομηλίκων του.
• Και το χειρότερο, με την αδιαφορία του εκάστοτε εκπαιδευτικού "λειτουργού" που σκέφτεται... "έλα μωρέ, εγώ θ'ασχοληθώ τώρα με τα θέματα του τάδε; Ας το στείλουν σε άλλο σχολείο."

Ε λοιπόν, εξοργίζομαι...

Όταν έχεις να προσέχεις, να διδάσκεις και να αγαπάς ένα σωρό παιδιά, πρέπει να μπορείς να αγαπάς "ένα τσουβάλι αγάπης παραπάνω" κάθε παιδί που βλέπεις ότι κάνει τον αγώνα του να σταθεί στα αδύναμα ποδαράκια του... Κι αυτό και η οικογένειά του. Τότε, γίνεσαι εσύ το δεκανίκι του, ακόμη κι αν δεν στο έχουν ζητήσει, ακόμα κι αν δεν στο έχουν ορίσει. Τότε γίνεσαι ΕΣΥ αγαπητέ καθηγητή, η παράλληλη στήριξή του.

Γιατί η παράλληλη στήριξη δεν είναι μόνο μία θεσμοθετημένη επαγγελματικά αρμοδιότητα από το Υπουργείο, είναι μία καθημερινή προσπάθεια, ή καλύτερα θα έπρεπε να είναι μία καθημερινή προσπάθεια ΤΟΥ ΚΑΘΕΝΟΣ εκπαιδευτικού που στο δρόμο του βρέθηκε ένα παιδί που χρειάζεται στήριξη. Γιατί η παράλληλη στήριξη θα πρέπει να είναι "ένα από καρδιάς λειτούργημα" του κάθε συναδέλφου που μέσα στην καθ'όλα φυσιολογική τάξη του έχει και ένα παιδί διαφορετικό.

Θυμάμαι ένα προς ένα τα παιδιά με Asperger ή με άλλης μορφής αυτισμό που πέρασαν από τις τάξεις μου...

• Την προσπάθειά μου να τα χειριστώ την ώρα του μαθήματος ώστε να φαίνονται ισότιμα με τα άλλα παιδιά.
• Την επιβράβευση για ό,τι καλό έλεγαν.
• Τη χαζομάρα που μπορεί να πέταγαν να την κάνω να μη ΜΗ φανεί ως χαζομάρα.
• Τον εύσχημο τρόπο να δείξω στα άλλα παιδιά ότι πρέπει να σέβονται.
• Την αγάπη με την οποία έδινα πίσω ένα διαγώνισμα με κακό βαθμό.
• Το χαμόγελο και τα σχεδιάκια πάνω στην κόλλα όταν ο βαθμός ήταν καλός.

Κι έξω από την τάξη...

Να συζητήσω, να γίνω η φίλη, να αντιμετωπίσω διάφορες εμμονές τους με άλλα πρόσωπα στο σχολείο, να καθοδηγήσω τους άλλους μαθητές πώς να φερθούν όταν η σχέση γινόταν προβληματική, να χειριστώ ακόμα και μυθομανίες.

Να μιλώ με ψυχολόγους, να συμβουλεύομαι παλαιότερους δασκάλους που είχαν το παιδί σε μικρότερη ηλικία...

Να συμβουλεύω ακόμα και τους συναδέλφους μου "κάνε έτσι, πες του αυτό, νομίζω ότι θα τον βοηθήσεις περισσότερο έτσι..."

Και στο προαύλιο...

Να τα πλησιάζω και να τους πιάνω κουβέντα όταν τα έβλεπα μόνα τους, να πλησιάζω και να διακόπτω τον πάνω-κάτω βηματισμό τους δήθεν με μια αφορμή να κάνουν κάτι, να αναζητώ ποια να είναι εκείνα τα παιδιά που θα μπορούσαν να τους κάνουν λίγο παραπάνω παρέα...

Και με τους γονείς...

Αρκετοί από αυτούς να μην έχουν πει ποτέ τίποτα για την κατάσταση των παιδιών. Να μην το κατονομάζουν. Από φόβο και δισταγμό να μη στιγματιστεί το παιδί. Καλύτερα να μην ξέρει κανείς. Ας είναι απλά το "κλειστό" παιδί, το "αμίλητο", το "πάντα μόνο του", αυτό που έχει μόνο έναν φίλο.

Ή κανέναν...

Όμως εσύ καταλαβαίνεις. Κοιτάς το γονιό στα μάτια και ξέρεις τι είναι αυτό που δεν θέλει ή δεν μπορεί να σου πει. Και του μιλάς όσο πιο ζεστά και ανθρώπινα γίνεται. Κι ύστερα, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι ό,τι καλύτερο για το παιδί του... Κι όλα αυτά μέσα σ' ένα σύγχρονο, ζωντανό, μεγάλο και οργανωμένο σχολείο, με όλα τα καλά και τα στραβά του (πουθενά δεν είναι παράδεισος).

Εκεί που μέσα στο σύνολο των λουλουδιών φυτρώνουν και μερικά που είναι πιο ευαίσθητα, πιο ασθενικά, και θέλουν πιο πολύ φροντίδα... Που αν αδιαφορήσεις γι' αυτά, ξέρεις ότι δεν θα πάνε καλά. Αν όμως τα φροντίσεις λίγο παραπάνω από τα άλλα, θα τα βοηθήσεις να ανθίσουν κι αυτά μέσα στον κήπο. Που ξέρεις ότι αν ΔΕΝ ΗΤΑΝ στο σχολείο αυτό και ήταν σε ένα ειδικό φερ'ειπείν σχολείο, η εξέλιξή τους δεν θα ήταν η ίδια. Καταλαβαίνεις ότι το κανονικό σχολείο τα "τραβάει" προς τα πάνω και μαθησιακά και επικοινωνιακά. Ξέρεις ότι με θυσίες οι γονείς τα φέρνουν εκεί και ζουν μέρα-νύχτα με την αγωνία και το άγχος "πώς πάνε; προοδεύουν κοινωνικά; πώς συναναστρέφονται με τα άλλα παιδιά; κοιτούν καλύτερα τώρα στα μάτια; Τα κοροϊδεύουν; Έχουν φίλους;".

Οι ίδιες αγωνίες, εκεί, ασάλευτες, από τότε που ήταν νήπια, μέχρι τώρα εφηβάκια... Κι όμως... Μετά από τόσα χρόνια στην έδρα, τα πιο μεγάλα μου έχουν ήδη αποφοιτήσει... Κάποια είναι και φοιτητές... Ήρωες !!! Κι ας μην με κοίταξαν πάλι στα μάτια όταν τους είπα συγχαρητήρια στην αποφοίτηση. Όπως δε με κοιτούσαν στα μάτια ούτε όταν στεκόμουν πάνω απ' το θρανίο τους όταν ήταν 12 χρονών...Πώς θα καταφέρουμε όμως ό,τι κοιτάζουν αυτά τα μάτια, να είναι όσο γίνεται πιο αισιόδοξο και χαρούμενο γι' αυτά τα παιδιά;

Γι' αυτό σας λέω, γονείς: Μείνετε κοντά στα παιδιά σας, όπως άλλωστε πάντα ήσασταν. Προσπαθήστε να τους προσφέρετε ό,τι μπορείτε και αντέχετε. Διεκδικήστε ένα χαρούμενο και ασφαλές περιβάλλον. Αναζητήστε τα νόμιμα και διεκδικήστε τα κι αυτά. Κάντε ό,τι περνάει από το χέρι σας για να διευκολύνετε τη ζωή και την καθημερινότητα του παιδιού σας μέσα στο σχολικό περιβάλλον. Μην επαναπαύεστε στη διακριτική ευχέρεια του καθενός. Δυστυχώς η ανιδιοτελής προσφορά δεν είναι για όλους το ίδιο αυτονόητη.

Και το κυριότερο: ΜΗ ΦΟΒΑΣΤΕ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΤΕ.

Εξηγήστε για το παιδί σας αυτά που πρέπει να ξέρουν όσοι το συναναστρέφονται καθημερινά. Έτσι το βοηθάτε περισσότερο. Ακόμα κι αν μιλήσετε σε ορισμένους, ή σε κάποιους πιο διακριτικά, είναι πολύ πιο πιθανό οι άλλοι να προσέξουν παραπάνω τη συμπεριφορά τους απέναντι στο παιδί σας και να μην αδιαφορήσουν. Να το προστατεύσουν αν χρειαστεί και να μη σφυρίζουν ανέμελα γύρω του ή -το χειρότερο- να μη συντελέσουν άθελά τους σε μια τραυματική του εμπειρία. Τα λέω αυτά γιατί έχοντας πάντοτε ένα βλέμμα παραπάνω σε όσα παιδιά το είχαν ανάγκη στο σχολείο, υπήρξαν φορές που είχα αποσοβήσει καταστάσεις. Κι εσείς, συνάδελφοι καθηγητές: ασχοληθείτε όσο παραπάνω μπορείτε με ορισμένα παιδιά που το χρειάζονται. Να έχετε παραπάνω ανοιχτές τις κεραίες σας. Ευαισθητοποιηθείτε, συγκινηθείτε, αγαπήστε περισσότερο, συνεργαστείτε. Και για να μην είμαι άδικη,

ΞΕΡΩ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ότι αρκετοί το κάνετε. ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΝΕΤΕ ΟΛΟΙ. Το μήνυμα λοιπόν πάει σ' εσάς που, όχι μόνο είστε του "δε βαριέσαι", αλλά μπορεί ακόμη και η αδιάφορη στάση σας να γίνει σκληρή ή κυνική. Υπάρχουν κατά καιρούς στις τάξεις μας παιδιά που μας έχουν παραπάνω ανάγκη από κάποια άλλα. Που δεν όρισε κανένας αρμόδιος φορέας την παράλληλη στήριξή τους από εμάς, αλλά αν εμείς ΑΠΟ ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ δεν τους την προσφέρουμε, τότε δεν επιτελούμε αυτό το λειτούργημα του εκπαιδευτικού στο οποίο ταχθήκαμε. Γιατί κάθε στήριξη, πρέπει να είναι μόνο ... από καρδιάς. Με σεβασμό και αγάπη σε κάθε ιδιαίτερο παιδί, σε κάθε οικογένεια που αγωνίζεται και σε κάθε εκπαιδευτικό που δικαιώνει τον τίτλο του. Μία μάχιμη εκπαιδευτικός της σύγχρονης ζούγκλας της Εκπαίδευσης.