νόηση, ετών 18:)

[Αντιγράφω από το βιβλίο του Konrant Lorenz, «Η πίσω όψη του καθρέφτη»] «… Γνωρίζουμε μια περίπτωση που η τεράστια σημασία της για την πρόοδο της γνώσης έχει συχνά υποτιμηθεί στις μέρες μας, γιατί μια ανόητη επιστημονική μόδα απαγορεύει να θεωρούμε ως θεμιτή πηγή γνώσης μοναδικές παρατηρήσεις, που δεν μπορούν να επαναληφθούν και επομένως δεν προσφέρονται σε στατιστική εκτίμηση. Εννοώ εδώ την απέριττη έκθεση που μας έδωσε η Anne M. Sallivan για τη διανοητική ανάπτυξη της κουφής και τυφλής μαθήτριάς της Helen Keller. Η αξία αυτού του κειμένου είναι ανεκτίμητη και συνίσταται στη μοναδική ευτυχή συνάντηση μιας προικισμένης καθηγήτριας, που είναι ταυτόχρονα μια εξαίρετη παρατηρήτρια, μ’ ένα εξίσου προικισμένο, σχεδόν μεγαλοφυές παιδί, του οποίου παρατηρεί τις προόδους και πάνω στο οποίο η φύση επιχείρησε το φρικτό πείραμα της αποστέρησης στις δυο σπουδαιότερες αισθητηριακές περιοχές. Εύλογα θ’ αναρωτηθεί κανείς πώς είναι δυνατό τα τόσο πλούσια πορίσματα μιας τόσο πολύτιμης και τόσο μοναδικής μελέτης να μην είναι πολύ πιο γνωστά στους κύκλους των ψυχολόγων και ηθολόγων. Νομίζω πως ξέρω την απάντηση: αυτό που αναφέρει η Anne Sallivan για την ευκολία και την ταχύτητα με την οποία η μαθήτριά της μπόρεσε να φέρει σε πέρας ένα προφανώς ακατόρθωτο έργο, να μάθει τη γλώσσα και τον σχηματισμό των πιο δύσκολων αφηρημένων εννοιών βασιζόμενη μόνο στις πληροφορίες που της έγραφαν στο χέρι με το δακτυλικό αλφάβητο, θα πρέπει να φαίνεται εντελώς απίθανο σ’ όλους όσοι μένουν δέσμιοι του μπηχαιβιοριστικού τρόπου σκέψης. Οποιος όμως έχει στοιχειώδεις γνώσεις ηθολογίας και γνωρίζει τα αποτελέσματα των πρόσφατων γλωσσολογικών ερευνών, δεν μπορεί παρά να πιστέψει ανεπιφύλακτα την αφήγηση της Anne Sallivan, ακόμα κι αν απορεί για ορισμένα γεγονότα, όπως εξάλλου και η ίδια η αφηγήτρια. …» {και παρακάτω κάτι χαριτωμένο ) «… στις 20 του Μάρτη η Helen προσπαθεί να επικοινωνήσει με το αγαπημένο της σκυλί, γράφοντας στο πέλμα του ποδιού του τη μόνη λέξη που έχει μάθει: “doll”. …»