10 μέρες με 10 αληθινές ιστορίες! Έχουμε κάτι κατά ...νου!

Η μητέρα μου ένιωσε μεγάλη χαρά σαν κατάλαβε πως είχε μείνει έγκυος. Από χρόνια ονειρευόταν νά κρατήσει στά χέρια της ένα μικρό, ζωηρό μωράκι. Στον κατάλληλο καιρό βρέθηκε στο Νοσοκομείο. Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί την μπόρα που έφθανε...

- Τί είναι αδελφή;
- Ένα πανέμορφο κοριτσάκι!
- Γερό;
- Ε, σχετικά, με λίγο πρόβλημα...
- Δηλαδή;
- Να, κάπως ατροφικά τα χεράκια του...
- Τι εννοείτε;
- Δεν έχει βραχίονες κυρία μου... Ούτε παλάμες και δάκτυλα...
- Δεν έχει...
- Δυστυχία μου!... Δυστυχία του!...
- Είναι όμως ζωηρό καί χαριτωμένο. Λάμπουν τα ματάκια του !...
- Χωρίς χεράκια...
- Δυστυχώς κυρία μου, και χωρίς ποδαράκια...
- Και χωρίς πόδια λοιπόν...Τό δυστυχισμένο! Μας βρήκε δηλαδή μεγάλη συμφορά!... Πως θα το βλέπω έτσι μεθαύριο τό παιδί μου, τό κορίτσι μου, μεγαλωμένο χωρίς χέρια και χωρίς πόδια ;
- Κυρία μου, εγώ δεν είμαι θεολόγος, ούτε κόρη ιερέως, μά από την πείρα μου σας λέω... μη απελπίζεστε, έχει ο Θεός!. Κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να γίνει αυτό το παιδί αύριο... Να έχετε πίστη, ελπίδα, και κυρίως υπομονή κυρία μου. Ό Θεός θα δείξει για το αύριο...

Μόλις ξεπετάχτηκε αυτό τό κοριτσάκι, παρουσίασε μία καταπληκτική εξυπνάδα. Στα γράμματα, αλλά και στην αυτοεξυπηρέτησή του...

Βάλτε μία φρυγανιά στον ώμο μου και αφήστε την εκεί
έλεγε στη μητέρα της. Σπρώχνοντάς την, με το ελάχιστο, ατροφικό της μπράτσο, μπόρεσε να τη φάει όλη! Σφίγγοντας ένα ποτήρι ανάμεσα στό μπράτσο, μέ θέληση καί υπομονή ως το τέλος, κατόρθωνε να πίνει νερό μόνη της. Με ένα μακρύ μολύβι δεμένο στό μπράτσο της κατάφερε σιγά - σιγά νά γράφει ωραία γράμματα. Ύστερα από πολλές καί επίμονες προσπάθειες για πολύ καιρό, κατορθώνει να ράβει, να κεντάει, και να χρησιμοποιεί ακόμη και τό ψαλίδι!

Μεγαλώνοντας παρουσιάζει ένα εξαιρετικό ταλέντο ζωγραφικής. Με λεπτές και ωραίες γραμμές δημιουργεί πρωτότυπα καί καλαίσθητα έργα. Καλείται και παρουσιάζει τους πίνακές της, παίρνοντας ακόμη και βραβεύσεις!

Οι πίνακές της αρχίζουν να πουλιούνται σε καλές τιμές.

Ήδη, στα είκοσι χρόνια της μπορούσε άνετα να καλύπτει τα προσωπικά έξοδα διαβίωσης.

Διοργανώνει εκθέσεις "ζωγραφικής με το στόμα" στίς κυριότερες πόλεις της Γαλλίας. Έπαινοι και κριτικές στις στον τύπο ακολουθούν.

- "Μα πώς τα καταφέρνετε;" την ρωτούσαν συχνά.
- "Αυτό είναι απίστευτο!"

"Βοήθησε εσύ τόν εαυτό σου, και ό Θεός θα βοηθήσει εσένα...", απαντούσε. "Οι ανάπηροι έχουν μια άλλη δύναμη. Να την χρησιμοποιήσουν!"

Το 1953 στην Νέα Υόρκη, η Ντενίζ Λεγκρί λαμβάνει το διεθνές βραβείο "Lane Bruyant", που απονέμεται σε ευεργέτες της ανθρωπότητος! Τα χρήματα του βραβείου, ένα τεράστιο ποσό, τα δίνει αμέσως σε Σωματεία αναπήρων.

Το 1960, κυκλοφορεί το πρώτο της βιβλίο σε 150.000 αντίτυπα, με ύφος δροσερό και ευχάριστο, και με τίτλο "Γεννημένη έτσι... δα". Μεταφράζεται σε πέντε γλώσσες, σημειώνοντας εξαιρετική κυκλοφορία, παίρνοντας το ειδικό βραβείο για ανάπηρους "Albert Zwatser". Κλαίει από τη χαρά της σαν το μαθαίνει, και προσθέτει...

"Αυτό, είναι η μεγάλη απόδειξη της υπεροχής της ψυχής και του πνεύματος, πάνω στην ύλη!"

Το σπίτι της γίνεται σημείο πολιορκίας δημοσιογράφων καί οπερατέρ απ' όλο τον κόσμο. Της ζητούν διαλέξεις για τον άγνωστο κόσμο της ζωής των αναπήρων, και τις όποιες πρακτικές λύσεις του. Ακούει συγκινητικές ομολογίες...

Δεσποινίς, κουτσαίνω φρικτά. Μέχρι σήμερα νόμιζα ότι ήμουνα μόνη μου, είχα κόμπλεξ. Από τη στιγμή που είδα με πόση άνεση και αέρα αντιμετωπίζετε αυτά τα θέματα, θα έλεγα ότι απελευθερώθηκα. Δεν θα παραπονεθώ πάλι γιά τίποτα...

Έχω ένα παιδί ανάπηρο. Αν ξέρατε πόσο μέ στηρίξατε.

Με τον καιρό, η Ντενίζ Λεγκρί γίνεται μέλος σε επιτροπές και συμβούλια. Προσπαθεί να κάνει τα πάντα, προς βοήθεια των ανάπηρων "αδελφών" της, όπως τους χαρακτήριζε. Ενδιαφέρεται γιά φοβερές περιπτώσεις που απαιτούν άμεση λύση. Πίσω από την ηρωϊκή στάση της, κρύβονταν η πίστη της στην βοήθεια Θεού, όπως δήλωνε.

"Ή χαρά των υγιών ανθρώπων", έλεγε, "με ευχαριστεί βαθειά. Δεν τους ζηλεύω! Σ' έναν φιλανθρωπικό χορό, χόρεψα κι εγώ μέ τη φαντασία μου. Την ευτυχία όλων των άλλων ανθρώπων την ένοιωθα κι εγώ, σαν ένα ευεργετικό κύμα μέσα μου..."

Το 1968, εγκαινιάζεται από τον τότε Υπουργό Κοινωνικής Πρόνοιας ένα Ίδρυμα στο όνομά της, στο Εθνικό Ινστιτούτο Αποκατάστασης, γιά τη θεραπεία κακών διασκευών και ακρωτηριασμών. Η Ντενίζ Λεγκρί παρασημοφορείται με τον Σταυρό Εθνικής Αξίας.

Γράφει δύο ακόμη βιβλία, "Η ελπίδα πάντα θριαμβεύει" και "Ζώντας όπως οι άλλοι...".

Στον πρόλογο του τελευταίου βιβλίου της απαντά σε ερωτήσεις:

- Είστε ευτυχής;
- Απολύτως!
- Από πού αντλείτε αυτή τη χαρά σας;
- Βλέποντας και απολαμβάνοντας την ευτυχία τών άλλων... Και από την ευτυχία που τους δίνω, με όσες ενέργειες μπορώ να κάνω για να τους βοηθήσω...

Ως τα 65 της χρόνια έχει ζωγραφίσει περισσότερους από 4.000 πίνακες, που κοσμούν σήμερα αρκετά Μουσεία!

Η Ντενίζ Λεγκρί σήμερα, δε ζει πια.

Εκείνο "τo δυστυχισμένο" κοριτσάκι, όπως το είπε βλέποντάς το για πρώτη φορά η μητέρα της, τελικά δεν έζησε δυστυχισμένο. Μπορεί, για τα συνήθη ανθρώπινα μέτρα, να ήταν ένα "ελλειμματικό" άτομο. Η ίδια όμως δεν έζησε τη ζωή της έτσι...

Σήμερα, λειτουργεί οργανισμός, που φέρει το όνομά της. Δείτε εδώ για περισσότερες πληροφορίες http://asso.denise.legrix.free.fr.

Πηγή:
Διασκευή από το βιβλίο "Μη απελπίζεσαι, έχει ο Θεός!". Έκδοση Ιεράς Μονής Αγίου Θεοδοσίου κοινοβιάρχου, Άγιος Στέφανος Αττικής. Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό "Λόγος Αληθείας" του Ορθοδόξου Ιεραποστολικού Συλλόγου Αγρινίου "Παναγία της Μυρτιάς" το 2004.

Περισσότερα για το βιβλίο:
Η μεταφρασμένη στα αγγλικά, από τα γαλλικά, έκδοση του βιβλίου της Ντενίζ Λεγκρί "Γεννημένη έτσι... δά!", που διαβάσαμε...

• Denise LEGRIX (1962). "Born Like That". London: Souvenir Press.

Η αληθινή αυτή ιστορία προέρχεται από το "Βιβλίο των αληθινών ιστοριών", μία προσωπική συλλογή κειμένων του Α. Κουτουμάνου, εκδότη του NOESI.gr. Αποτελούν τη μισή συνταγή για το ξεκίνημα του NOESI.gr, τη μαγιά για να φουσκώσουν (πανιά) τα "βιολόγια".