νόηση, ετών 18:)

Η κόρη μου (21 ετών σήμερα, φοιτήτρια) είχε την ίδια διάγνωση. 2,5 ετών είχε νοητική ηλικία 1 έτους.

2,5 ετών ξεκινήσαμε κανονικό παιδικό σταθμό (ιδιωτικό με λίγα παιδιά και νηπιαγωγούς που δόξα τω Θεώ έδειξαν μεγάλο ενδιαφέρον και όχι άρνηση) και πρώιμη παρέμβαση κατά την οποία η ειδικός ερχόταν μία φορά την εβδομάδα και δούλευε με το παιδί παρουσία μου, ώστε τον υπόλοιπο χρόνο να εφαρμόζω όσα έκανε. Ξεκινήσαμε από το 0, χωρίς λόγο, βλεματική επαφή και εκτέλεση εντολών. Ξεκινήσαμε καθισμένες στο χαλί να πετάμε τουβλάκια σε ένα κουβαδάκι και να λέμε το ρήμα "πετώ". Όλη την ημέρα με ό,τι ασχολούμουν (π.χ. μαγείρεμα) περιέγραφα δυνατά όλες τις ενέργειές μου. Έδειχνα τα διάφορα πράγμα στο σπίτι κι έλεγα δυνατά το όνομά τους. Στους 6 μήνες το παιδί κάθισε πρώτη φορά σε τραπέζι και δούλεψε συνεχόμενα και απερίσπαστα για 15 λεπτά με την ειδικό. Μετά τον ένα χρόνο δουλειάς, 4 ετών είπε  στις διακοπές την πρώτη της λέξη (τρένο) που το έβλεπε κάθε μέρα να περνάει. Στη συνέχεια ο λόγος της ήταν άφθονος (βοήθησαν πολύ και τα DVD με τις ιστορίες του Disney -γουίνι το αρκουδάκι, σταχτοπούτα κλπ) όμως μέχρι που τελείωσε και το προνήπειο ηχολαλούσε. Εντωμεταξύ από 3,5 ετών (συνέχισε παιδικό σταθμό και μετά νήπιο) πήγαμε σε κέντρο λογοθεραπείας-αποκατάστασης όπου έκανε 3 φορές από 1,5 ώρα λόγο-έργο-ειδική διαπαιδαγώγηση. Μέχρι τα 5 μιλούσε και εκτελούσε πολλά απλά προστάγματα και είχε αρχίσει να καταλαβαίνει και αρκετές αφηρημένες έννοιες (π.χ. άδειο, γεμάτο, πολύ, λίγο κλπ). Μην τα πολυλογώ, την κρατήσαμε έναν επιπλέον χρόνο στο νήπιαγωγείο, πήγε δηλαδή 7,5 ετών πρώτη δημοτικού. Σε όλο το δημοτικό (εκτός από τις θεραπείες) είχαμε μία δασκάλα Δευτ-Τετ-Παρασκ. να ελέγχει την προόδο της και τις υπόλοιπες ημέρες δουλεύαμε και μαζί. Υπήρξαν δυσκολίες στις σχέσεις με τα άλλα παιδάκια (μιλούσε δυνατά στον εαυτό της, έκανε τα χεράκια της σαν φτερούγισμα) αλλά όλα αυτά με τη βοήθεια του Καλού Θεού ξεπεράστηκαν ή έμαθε να τα καλύπτει και πλεόν δεν "ενοχλεί" κοινωνικά.

Όπως συχνά λέω, όταν άκουσα τη διάγνωση στα δύο έτη της κόρης μου, έβλεπα το μέλλον μαύρο και δύσκολο, νόμιζα ότι στα 18 της δεν θα καταλάβαινε και δεν θα επικοινωνούσε σωστά. Κάθε περίπτωση είναι ιδιαίτερη αλλά σίγουρα η διάγνωση έγινε πολύ έγκαιρα όπως και η δική σας.

Αυτό που χρειάζεται είναι υπομονή, δύναμη, πίστη και αισιοδοξία. Μην εγκαταλείψεις ακόμη κι αν δεν βλέπεις την πρόοδο που περιμένεις. Μην κακιώσεις με τον άντρα σου ή τους συγγενείς επειδή δεν καταλαβαίνουν. Όλα τα πράγματα χρειάζονται τον χρόνο τους για να ωριμάσουν!

Μαρία,
 
δεν υπάρχουν λάθος επιλογές... εκ των υστέρων πολλά μπορούμε να πούμε αλλά κάθε στιγμή κρίνουμε με βάση αυτά που ξέρουμε τότε. Τα ίδια σκεφτόμουν και εγώ. Κάνω αρκετά για το παιδί μου? Και η αλήθεια είναι ότι απλά κάνουμε όσα μπορούμε, δεν είμαστε τέλειοι. Η στεναχώρια και το πένθος είναι φυσιολογικά μετά από μια γνωμάτευση. Είναι φάσεις που όλοι έχουμε περάσει μέχρι να το "χωνέψουμε". Να θυμάσαι, είσαι στο μηδέν τώρα και έρχονται μόνο καλύτερα. Αρχικά μπορεί τα συμπτώματα να φαίνονται πιο έντονα, γιατί μέχρι τα 3-4 τα παιδιά αναπτύσσονται πολύ γρήγορα, ενώ τα δικά μας παιδιά πιο αργά. Έτσι η διαφορά φαίνονται όλο και μεγαλύτερη. Μετά όμως σιγά σιγά θα δεις το κενό να κλείνει και η δουλειά να πιάνει τόπο.
 
Βασιλική,
 
ευχαριστώ για την δικιά σου ιστορία, συνήθως ακούγονται μόνο τα άσχημα και όχι τα ευχάριστα. Η ιστορία της κόρης μου, λίγο μοιάζει με της δικιά σου φυσικά εμείς είμαστε ακόμα 5 και πάμε νηπιαγωγείο, αλλά μακάρι να τα καταφέρουμε και εμείς.
 
Στα 2 της, δεν μίλαγε, δεν είχε καλή βλεματική επαφή και δεν επικοινωνούσε. Ευτυχώς δεν έχουμε στερεοτυπίες ή ηχολαλία. Μετά τα 3.5 όλα άλλαξαν, άρχισε να μιλάει και σιγά σιγά να επικοινωνεί.
 
Τέλος είχα και εγώ το δίλημμα, παιδικός ή τμήμα πρώιμης, αλλά δεν είχα επιλογή γιατί δούλευα και έπρεπε να μένει στο σταθμό μέχρι αργά. Αν και δυσκολευόταν πολύ και πάντα είχα τύψεις αν τελικά της κάνει καλό. Τώρα βέβαια πάει τρέχοντας και ούτε γυρνάει να με κοιτάξει και όχι επειδή είναι στο φάσμα αλλά επειδή θέλει να πάει στις φίλες της...  
 
Καλό κουράγιο και καλή δύναμη!

Με αυστιστικά στοιχεία. Ο δικός μου είχε χάσει κάποιες λέξεις και γνώσεις μετα τα δύο (παλινδρομιση) και στα 2.5 άρχισε πάλι τα μπα μα τα κλτ. Μόνο μονοσύλλαβα έλεγε.

Αρχίσαμε ειδική αγωγή και παιδικό αρχικά. Στα 3 ελεγε καμιά 40 λέξεις (οι 20 αγγλικές που είχε μάθει από τον υπολογιστή). Στα 3.5 ξαφνικά έκανε ένα μπαμ στις διακοπές το καλοκαίρι και πλέον μιλούσε με κανονικές προτάσεις (ούτε η λογοθεραπεύτρια δεν το πίστευε!). 

Το δικό μου τον βοήθησε πολύ ο παιδικός και η ειδική αγωγή που στα 4.5 την σταματήσαμε γιατί πλέον δεν χρειαζόταν.

Τον Αύγουστο του 2015 μετακομίσαμε μόνιμα Αγγλία. Εδώ ακόμα περιμένουμε την αξιολόγηση αλλά για να μην σε κουράζω επέιδη ο χρόνος εδώ τον έπερνε νωρίτερα πήγε 1η κατευθείαν (πηδήξαμε το νήπιο). Τώρα είναι 2α δημοτικού (6.5 χρονών) μιλάει αγγλικα (σε επίπεδο 5χρονου) γράφει και διαβάζει αγγλικά σε κανόνικο για την ηλικία του επίπεδο και όλα αυτά με καμία επιπλέον βοήθεια από το σχολείο. Και φυσικά τα ελλήνικά του είναι σαν του μέσου 6 χρονου.

Ακόμα έχει τον δικό του τρόπο μάθησης, γιατί το μυαλό του δουλεύει διαφορέτικα από το μέσο παιδί αλλά κάνει καλή πρόοδο, έχει φίλους και πάει χαρούμενος στο σχολείο καθε μέρα. Είναι λίγο οξύθυμος και φωνακλάς αλλά ευτυχώς όχι βίαιος και το δουλεύουμε όσο μπορούμε.

Εν ολίγης όταν είχα την διάγνωση στα χέρια μου με τίποτα δεν περίμενα αυτή την εξέλιξη. Μην απογοητεύεσαι,το κάθε παιδί είναι διαφορετικό. Κάνε το καλύτερο που μπορείς και όντως τα χειρότερα πέρασαν, μόνο καλύτερα θα δεις πλέον. 

Σου εύχομαι τα καλύτερα

Τάνια

Αλλά όταν τον πήγα στον Καμπάκο στο ΕΘΜΑ (αν δεν κάνω λάθος), που είναι παιδοψυχίατρος με ρώτησε κάτι σημαντικό. Μου είπε εγώ τον βλέπω μια χαρά εσύ τι πιστεύεις. Και η αλήθεια είναι ότι εγώ βλέπω ότι είναι διαφορέτικος και μάλλον να είναι οριακά στο φάσμα. Αλλά αύτο είναι τώρα. Οταν ήταν μικρότερος ήταν πιο εντονο.

Σίγουρα ο αυτισμός δεν θεραπεύεται αλλά θεωρώ ότι αν το δυναμικό του παιδιού είναι καλό και γίνουν οι σωστές παρεμβασεις τότε είναι πιο εύκολο να μπορέσει να προσαρμωστεί στο γύρο περιβαλλον, στο σχολείο κτλ και γενικά να μπορεί να ανταπεξελθει στην καθημερινότητα με μικρες δυσκολίες.

Αυτο που είναι σίγουρο είναι ότι κι εγώ πέρασα την δυσκολία της διάγνωσης (αν και είχα υποψίες)το αγχος για το μέλλον και όλα όσαν πέρασαν πολλοί γονείς εδώ και ήθελα να πω ότι μια διαγνωση (3 για την ακρίβεια δικές μας) δεν είναι το παν. Ποτέ κανένας δεν ξέρει τι του επιφυλάσει η συνέχεια και στην δικιά μας περίπτωση ήταν καλύτερα από ότι αρχικά φανταζόμουν.

Ελπίζω να είναι όλα τα παιδάκια σας καλά και πάνω από όλα χαρούμενα!

Τάνια