Έφτασε επιτέλους η πολυπόθητη μέρα. Ένας συμμαθητής προσκάλεσε όλη την τάξη σε αποκριάτικο πάρτυ στο σπίτι του! Όλα τα πιτσιρίκια εδώ και μια εβδομάδα ξετρελαμένα, δεν περίμεναν να έρθει η Τσικνοπέμπτη. Μαζί τους και η δική μου κορούλα. Δεν υπήρχε περίπτωση να της το αρνηθούμε. Η χαρά της απερίγραπτη. Το πρωί ξύπνησε και παραπατώντας πήγε και αγκάλιασε την στολή της χιονάτης που ήταν απλωμένη σε μια πολυθρόνα του σαλονιού. Μιλούσε στην στολή και της έλεγε πως ανυπομονούσε να την φορέσει το απόγευμα στο πάρτυ!
Περιττό να πω πως δεν κοιμήθηκε το μεσημέρι ούτε βέβαια και καλοέφαγε το φαγητό της. Ήταν αναμενόμενο. Η χαρά έλαμπε στο προσωπάκι της. Στις 6 ήμασταν έτοιμες και ο μπαμπάς μας, μας πήγε με το αυτοκίνητο στο σπίτι του συμμαθητή. Πήγαινε την πριγκίπισσα του στον χορό!!!
Με το που άνοιξε η πόρτα ένα πλήθος πιτσιρίκια ντυμένα μασκαράδες χοροπηδούσαν πέρα δώθε μέσα σε ένα σύννεφο σερπαντίνες, και η μουσική ήταν ενθαρυντική για χορό. Δεν πρόλαβα να της βγάλω το μπουφανάκι και άρχισε χορεύοντας να κατευθύνετε προς τα παιδιά. Εγώ βρήκα μια θέση στην κουζίνα με τις άλλες μαμάδες, σε μια θέση που να μπορώ να ρίχνω μια ματιά που και που. Το άγχος μου μεγάλο. Στο σαλόνι γινόταν χαμός. Από παντού έτρεχαν, πάλευαν, έπαιζαν με σπαθιά... ξέρετε τώρα. Πολλές φορές έπιασε το μάτι μου κινήσεις που δεν μου άρεσαν αλλά αφού η μικρή μου δεν διαμαρτυρήθηκε, έσφιξα τα δόντια και ξεροκατάπια. Βέβαια πήγα κοντά της σε κάποια σημεία που μου φάνηκε οτι δεν θα τα έβγαζε πέρα. Είναι σκληρός ο κόσμος και πρέπει να μάθει να τα αντιμετωπίζει μόνη λέμε εμείς... λένε οι ειδικοί.
Είδα το παιδί μου να γίνεται αντικείμενο κοροιδίας και περίγελου, βλέπετε έχουν καταλάβει τις φοβίες της για μερικά πράγματα και φροντίζουν να το ενισχύσουν. Πετούσαν στο πρόσωπό της ότι υπήρχε από πλαστικά φιδάκια, αράχνες, έσκαγαν κοντά της μπαλόνια ενώ δεν έβλεπε, της πατούσαν το φόρεμα για να πέσει κάτω. Από μακρυά κοιτούσα τις αντιδράσεις της, στην αρχή προσπαθούσε να τους αποφύγει (σαν κάθε λογικός άνθρωπος νομίζω) και μετά απομονώθηκε σε μια άκρη. Εκεί που ήμουν έτοιμη να σηκωθώ να την πάρω να φύγουμε, ευτυχώς η δασκάλα τους σηκώθηκε και για ένα μισάωρο τα απασχόλησε με χορό σαν ομάδα πλέον οπότε εκεί ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΕ πραγματικά.
Στο τέλος το κερασάκι στην τούρτα ήταν όταν ένα παιδί την χτύπησε πισώπλατα και έπεσε κάτω και όλα γελούσαν. Φύγαμε με κλάματα. Μέσα σε μια ώρα όλα άλλαξαν.
Ξαφνικά το πάρτυ, που με τόσο χαρά περίμενε έγινε εφιάλτης. Κλείστηκε στον εαυτό της. Δεν μου μιλούσε, και αντί να ακούγετε η δυνατή φωνούλα της ίσα-ίσα που ψιθύριζε.
"Στεναχωρέθηκα πολύ μανούλα. Δεν τους πείραξα. Να χορέψω ήθελα μόνο. Γιατί;"... μου είπε. Προσπάθησα να της εξηγήσω πως έτσι παίζουν τα παιδιά, κι αν και παλεύουν, γελάνε, κάνουν φάρσες, σπρώχνονται, δεν πάυουν να είναι φίλοι και οτι την αγαπάνε. Τι άλλο μπορούσα να της πώ; Και τότε μου απάντησε "Και τότε γιατί και στο σχολείο με διώχνουν; Γιατί και εκεί με σπρώχνουν και με κοροιδεύουν; Γιατί δεν με έχουν φίλη τους;"
Πώς να της εξηγήσω το γιατί; Πώς να της δώσω να καταλάβει; Αρχίζει να καταλαβαίνει την διαφορετικότητά της.Πρέπει να την βοηθήσω να βρεί ένα μονοπάτι, έναν τρόπο να πορευτεί, για να μην χαθεί, να μην απελπιστεί. Το παιδί μου πρώτη φορά μου ανοίχτηκε μετά από 5 μήνες που πάει στο σχολείο, για τον πόνο που νιώθει, για την μοναξιά του. Μέχρι χθες μου έλεγε οτι περνάει καλά. Προσπαθώ να δω το ποτήρι μισογεμάτο και να πω στον εαυτό μου οτι αυτό είναι ένα βήμα για να αρχίσουμε να επικοινωνούμε και να μπορέσουμε να την βοηθήσουμε. Από την άλλη όμως, πιο πολύ το βλέπω μισοάδειο, και αυτό γιατί αν από 7,5 χρονών νιώθει τόσο πόνο, δυστυχία και μοναξιά... τί θα γίνει στα δύσκολα χρόνια της εφηβείας;
Σχόλια
Πάλεψε για το μέλλον
Ευχαριστώ
Keep reading
Πραγματικά τραυματική εμπειρία
Ενταξη όχι Αποδοχή
Κοιτάζουν αλλά δεν βλέπουν
Επιλογή
Παλαιότερα
Από την στιγμή