νόηση, ετών 18:)

Θυμάμαι, πριν από χρόνια, όταν ακόμα ήμουν φοιτήτρια, που θέλησα κάποιο Σαββατοκύριακο να φωνάξω τη παρέα μου στο σπίτι για να ψήσουμε στην αυλή. Ήταν προγραμματισμένο να λείπουν οι γονείς μου και έτσι θα είχα το σπίτι στη διάθεση μου. Δυστυχώς όμως κάτι προέκυψε και ματαίωσαν το ταξίδι τους, όποτε και έμειναν τελικά στο σπίτι. Αν και ήταν διατεθειμένοι να μη μας ενοχλήσουν όπως έλεγαν, τελικά κατάφεραν να ενοχλήσουν τουλάχιστον εμένα.

Το πρωινο εκεινης της Κυριακης, αρχισαν ενας ενας να καταφθανουν τα παιδια της παρεας. Οι γονεις μου δεν ειχαν κανει ακομα την εμφανιση τους παρα πολυ αργοτερα. Περνουσαμε μια χαρα μεχρι που καποια στιγμη κατεβηκαν κατω για να χαιρετισουν. Ο πατερας μου οταν καταλαβε οτι καποιο απο τα παιδια της παρεας ηταν ομοφυλοφιλος, εχασε το χαμογελο του, σοβαρεψε αποτομα, απεφευγε ακομα και να τον κοιταει και με μια δικαιολογια που του ηρθε στο μυαλο εκεινη τη στιγμη, εγινε καπνος.

Για αυτον ηταν κατι το «διαφορετικο» ενω για μενα, απλως ενας φιλος. Για αυτον ηταν ενας εισβολεας που "ταρακουνουσε τα λιμναζοντα νερα του σπιτιου του", ενω για μενα ενα πολυ ενδιαφερον ατομο, καλλιεργημενο, με αποψη και θετικη ενεργεια.

Αν και ζουσαμε στο ιδιο σπιτι, ειχαμε τοσο διαφορετικη αντιληψη. Αυτος εβλεπε μονο τη ταμπελα "ομοφυλοφιλος" ενω εγω εβλεπα περα απο τα "φαινομενα". Τοτε τον θεωρουσα ρατσιστη ομως με τα χρονια και την εμπειρια καταλαβα οτι δεν ειναι ρατσισμος αλλα φοβος. Η μεταπολεμικη Ελλαδα ειχε να αντιμετωπισει πολυ πιο σοβαρα προβληματα και δεν ηταν ευκολο την εποχη που λιμοκτονουσε, να αποκτουσε ταυτοχρονα και κοινωνικη ευαισθησια. Αυτο που ελλειπε ηταν η Παιδεια, ετσι ωστε να μπορουν να αποδεχονται τα "διαφορετικα" ατομα, οποιασδηποτε διαφορετικοτητας. Με το περασμα των δεκαετιων τα πραγματα αλλαξαν, καποιες ταμπελες εφυγαν αλλα δεν παυουν ωστοσο καποιες αλλες να υπαρχουν. Οι καταβολες μας ειναι αυτες που οφειλονται για τους φοβους που κουβαλαμε για το διαφορετικο. Παιρνω παραδειγμα απο τον εαυτο μου, και ποσο δυσκολο ηταν να αποδεχτω τον αυτισμο του γιου μου, που σαν βομβα "ταραξε τα λιμναζοντα νερα και του δικου μας σπιτιου". Ηταν το απροσμενο, αυτο που για ενα διαστημα ηταν περα απο καθε λογικη, ο κεραυνος που ανετρεψε ολη μας τη κοσμοθεωρια. Και ηταν τοσο δυσκολο να το αποδεχτω γιατι η ιδιαιτερη ευφυια του παραπλανουσε και ερχοταν σε αντιθεση με την ιδιαιτεροτητα του.

Πώς ηταν δυνατον το δικο μου τελειο παιδι να πασχει απο κατι ανιατο; Πώς ηταν δυνατον ενω ηταν τοσο εξυπνο και ικανο σε καποιους τομεις, να ειναι ταυτοχρονα και κοινωνικα αναπηρο;

Οχι, αυτο δεν ηταν κατι που μπορουσα εκεινη τη στιγμη να το αποδεχτω, επρεπε οπωσδηποτε να το κρυψω. Να το κρυψω απο τους αλλους αλλα και απο τον ιδιο μου τον εαυτο. Και τωρα που τα σκεφτομαι ολα αυτα, καταλαβαινω ποσο πολυ η Παιδεια μου με προδωσε, ποσο το σακιδιο που κουβαλαω στη πλατη μου με τους φοβους της προηγουμενης γενιας ερχεται σαν αναποσπαστο γονιδιακο στοιχειο να μου κληρονομησει την ανασφαλεια και την αδυναμια της αποδοχης του διαφορετικου. Ενιωθα τον φοβο, που πριν απο μερικα χρονια εκδηλωνε ο πατερας μου απεναντι στο μη αποδεκτο. Ειχα ξεφυγει απο τη πραγματικοτητα, πιεζα το παιδι μου να φερεται φυσιολογικα, ενω αυτο δεν μπορουσε, δεν δεχομουν τις εμμονες του, ενω αυτο μεσα απο αυτες βιωνε την ευτυχια της προσωπικης εκφρασης. Προσπαθησα για ενα διαστημα να του στερησω την προσωπικοτητα του... Kαι το μονο που καταφερα ηταν να τον απομακρυνω και να τον κανω περισσοτερο αντιδραστικο... Εσφαλα... Και τωρα που μπορω και βλεπω τα πραγματα απο αποσταση, με την ηρεμια που αρμοζει απεναντι σε μια ευαισθητη παιδικη ψυχη, και με τη πειρα που κουβαλαω στο σακιδιο, το λιγοτερο που μπορω να κανω, ειναι... να ζητησω συγνωμη ...Aπο το παιδι μου, για αυτα που δε γνωριζα ,εγω που επρεπε να κατεχω, για αυτα που εκανα οταν δεν επρεπε, και για αυτα που δεν εκανα οταν θα επρεπε να εχω κανει. Και αυτο, οχι ως καταθεση ψυχης, αλλα ως σταση ζωης απεναντι στις αξιες που υποτιθεται οτι πρεσβευω. Θυμαμαι παλι, οταν ο γιος μου τελειωνε την πρωτη δημοτικου, σκεφτηκα να του αλλαξω σχολειο με τη σκεψη οτι ισως θα ειχε καλυτερη μεταχειριση καπου αλλου. Οταν οι απαντησεις που επερνα απο διαφορα γειτονικα σχολεια ηταν αρνητικες, απευθυνθηκα σε καποιον ανωτερο στην ιεραρχεια του Yπουργειου Παιδειας με σκοπο να μεσολαβησει για τη μεταφορα του παιδιου. Η απαντηση του ηταν αφοπλιστικη. Μετα απο δικη μου πιεση μου ειπε οτι το παιδι μου θεωρειται "προβλημα" για οποιοδηποτε σχολειο και πως αν μεσολαβουσε αυτος θα ηταν σαν να επαιρνε το προβλημα απο το ενα σχολειο και το μετεφερε σε αλλο και αυτο σιγουρα θα ηταν εις βαρος του παιδιου γιατι ισως να ξεσπουσαν πανω του. Οσο και αν με εξοργησε η απαντηση του εκεινη τη στιγμη, τωρα πια, αποστασιοποιημενα μπορω να αισθανθω ποσο δικιο ειχε και ποσο πραγματικα ηθελε να με βοηθησει. Εβλεπε περα απο τα "φαινομενα", αφουγκραζοταν τις ανασφαλειες και τους φοβους που κουβαλουμε ολοι μας ως απαραιτητο εφοδιο για την εξελικτικη μας πορεια σε μια κοινωνια χαοτικη . Δεν ειναι κατι λοιπον που αλλαζει ευκολα, και ακομα περισσοτερο, δεν ειναι κατι που αλλαζει αν μονο ενας προσπαθει. Ο χρονος θα δειξει ποσο συντομα θα αποβαλλουμε ολα αυτα που κρατουν τα ματια μας ερμητικα κλειστα. Γιατι "σημασια δεν εχει να κοιταμε, αλλα να βλεπουμε αυτο που βρισκεται πισω απο το ειδωλο του καθρεφτη", με τη διαφορα οτι αυτο ειναι αποφαση αυστηρα προσωπικη... Ματια ερμητικα ανοιχτα... Και το μπαλακι σε ολους. Μ.Π.