νόηση, ετών 18:)

Φίλοι μου, μπαίνοντας στο "Νόηση" για να γράψω τα νέα της Ειρήνης μετά το ταξίδι μας στην Ιταλία –πήγε πολύ καλά, αλλά ήδη πολλοί γονείς έχετε μάθει τα νέα της – χάζεψα λίγο τα τελευταία βιολόγια και σχόλια και πραγματικά λυπήθηκα πολύ. Αυτή η ιστοσελίδα που είχε επισκέπτες και μέλη ανθρώπους – γονείς που τα παιδιά τους αντιμετώπιζαν και αντιμετωπίζουν προβλήματα διάφορα, σύνδρομα, χρόνιες καταστάσεις, αγκάλιαζε τα προβλήματα και τις σκέψεις όλων και μέσα από όλο αυτό, όλοι εμείς παίρναμε κουράγιο, ιδέες, ενημέρωση, χαρά, υπομονή. Ακόμα και βιολόγια από απογοητευμένους και απελπισμένους γονείς έβρισκαν ανταπόκριση και ένα καλό λόγο για να συνεχίσουν τον αγώνα τους. Τώρα γίνεται κάτι τελείως διαφορετικό και άπρεπο. Μπαίνει κάποιος γονιός παλιός και καινούργιος και διαβάζοντας όλα αυτά το μόνο που αναρωτιέται είναι αν φταίει που με διάφορους τρόπους προσπαθεί να βοηθήσει το παιδί του και δεν το αφήνει στην ησυχία του, στο δικό του κόσμο δηλαδή. Ψάχνοντας για τον αυτισμό πρωτομπήκα στο Νόηση. Εδώ έμαθα πολλά πράγματα για τη συμπεριφορά, για τον τρόπο σκέψης για τις ιδιορρυθμίες των ατόμων αυτών. Προσπάθησα να μάθω πως μπορώ να βοηθήσω την ανηψιά μου να τα καταφέρει και πιστεύω ότι μπόρεσα να το καταφέρω με όποιο τρόπο μπορούσα και εγώ και οι γονείς της, ιδιαίτερα η μάνα της με την τόσο πολύ αγάπη που της δίνει. Μαθαίνοντας για τα βαρέα μέταλλα το πολεμήσαμε και το πολεμάμε. Για τους μύκητες του εντέρου της το ίδιο. Για τον πρακτικό τρόπο με τις ασκήσεις Doman Delacato το ίδιο. Ο αγώνας που έκανε και συνεχίζει να κάνει είναι πολύ μεγάλος και αν πλέον της βάζεις ένα στόχο όσο δύσκολος και να είναι, είναι τόσο πεισματάρα που τον πετυχαίνει. Τα αποτελέσματα μας έχουν δικαιώσει. Μα πιο πολύ μας δικαίωσε η ίδια η Ειρήνη. Το χαμόγελό της, η αγκαλιά της και η όλη της πλέον συμπεριφορά της, είναι ένα μεγάλο ευχαριστώ για αυτά που της προσφέραμε που τα δέχτηκε και είναι πλέον μαζί μας. Αυτό το παιδί είχε δίπλα του γονείς και ανθρώπους δικούς του που το καθοδήγησαν με πολύ αγάπη αλλά και με αυστηρότητα και επιμονή όπου έπρεπε, για να τα καταφέρει. Και τα κατάφερε πολύ καλά. Ξέρετε γονείς γιατί τα κατάφερε? Γιατί ήθελε να βγει από τον δικό του κόσμο και να έρθει στο δικό μας. Γιατί αυτός είναι ο κόσμος που ζούμε όλοι οι άνθρωποι και που θέλουν να ζήσουν και αυτά τα παιδιά. Γιατί γονείς αυτό που χρειάζονται είναι αγάπη και αγώνας από σας για να τα καταφέρουν και όχι να τους ετοιμάσετε έναν διαφορετικό κόσμο για να παραμείνουν. Διάβασα σε συγκεκριμένα βιολόγια και σχόλια και δυστυχώς και από άνθρωπο που εκτιμώ και αγαπώ, αν ρωτήσαμε τα παιδιά αυτά αν θέλουν να βγουν από τον δικό τους κόσμο, και αν θέλουν να κάνουν αυτά που τους πιέζουμε να κάνουν τάχα για το δικό τους καλό. Εγώ λοιπόν όταν η Ειρήνη θα είναι έτοιμη θα την ρωτήσω, είμαι σίγουρη τι θα μου πει γιατί το βλέπω από τον αγώνα που κάνει, αλλά ακόμα και αν μου πει ότι ο δικός της κόσμος ήταν καλύτερος, θα ξέρει ότι της έχω δώσει την ευκαιρία να τους συγκρίνει. Και αυτό είναι το πιο σημαντικό. ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ δεν θα επιτρέψω να μου πει ότι δεν κάναμε το καλύτερο για την Ειρήνη. Ο αυτισμός δεν είναι αίρεση να φτιάξεις μία κοινωνία για να τοποθετήσεις μέσα όλους τους αυτιστικούς με έναν αρχηγό αυτιστικό να την κουμαντάρει. Είναι μία ιδιόρρυθμη κατάσταση που βελτιώνεται. Κανένας γονιός που αγαπάει το παιδί του δεν θέλει να αλλάξει τον τρόπο σκέψης του παιδιού. Θέλει να το βοηθήσει να ενταχθεί σε αυτόν τον κόσμο που ζούμε. Γιατί αυτός είναι ο κόσμος μας, με τα καλά του και τα κακά του. Με ανθρώπους σκληρούς, μοχθηρούς, κακούς. Αλλά και με ανθρώπους ευαίσθητους και καλόψυχους που πάντα θα προσφέρουν μία βοήθεια στα δικά μας χαρισματικά παιδιά. Φιλικά Κατερίνα Ζαρίφη