νόηση, ετών 18:)

Εχω ενα κοριτσάκι 14 ετων. Αναπτυχθηκε φυσιολογικα.  Οταν ηταν 3 ετων εκλαιγε αρκετη ώρα χωρις λογο και έξυνε το σώμα της με αποτέλεσμα να είναι γεμάτο πληγές. Πήγαμε σε διαφορους αλλεργιολόγους και δερματολόγους και καναμε θεραπείες για έκζεμα. Το δερμα ήταν πάντα με πληγές. Κάθως μεγάλωνε την ενοχλουσαν και την ίδια οι πληγές και είχε πάντα κακή διάθεση.  Οταν εφτασε 7 ετών πήγα σε ψυχολογο από μόνη μου και μου είπε ότι ήταν ψυχολογικό το πρόβλημα. Σε ψυχολογο πήγα γιατι οι γιατροι δενν μπορούσαν να θεραπεύσουν το "εκζεμα".

8 ετων έβγαλε όλα τα βλέφαρά της. Τοτε πηγα σε παιδοψυχίατρο. Μετα από αρκετες  ψυχοθεραπειες της έδωσε φάρμακα για κατάθλιψη και το Risperdal.  Με αυτα τα φάρμακα σταμάτησε το ξυσιμο του σώματος και βελτιωθηκε η διάθεσή της. Αργότερα ομως δεν ήταν και πολυ καλά πηγα και για μια δευτερη και τριτη γνωμη. Ολοι οι παιδοψυχίατροι  συμφωνούσαν για την καταθλιψη. Τα φάρμακα εξακολουθει να τα παίρνει. Φετος που έιναι δευτερα γυμασίου λογω αγχους και λογω ελλειψης φίλων, αρχισαν μεγάλα προβλήματα στην ψυχολογία της.

(Δε θέλω να παω σχολειο, θέλω να πεθάνω, θέλω να μενω μεσα στο σπιτι, είμαι χοντρη, είμαι ασκημη...)

Πήγα σε αλλη παιδοψυχίατρο την κα Παπαγεωργιου η οποια μετα απο  σοβαρη μελετη του παιδιου μου είπε ότι εχει συνδρομο Asperger. Το σοκ για μενα ηταν μεγάλο αλλα τουλάχιστον ξέρουμε τι έχει το παιδί. Ολοι οι αλλοι γιατροι δεν το κατάλαβαν!!! Τοσα χρόνια χαμένα...   θελω με αυτη μου την ιστορια να βοηθησω καποιους γονεις που ίσως ταλαιπωρουνται με λάθος διαγνωσεις όπως εγω. Φυσικα τωρα το παιδι μου ειναι πολυ καλα. Το βασικότερο για την οικογένειά μου έιναι ότι δεν φορτωνουμε το παιδι με ενοχές ... έτσι γεννηθηκε.