Δικαίωμα λήψης προνοιακού επιδόματος / σύνταξης σε ΑμεΑ με ποσοστό 50% και άνω που εργάζονται (!)
Με βάση έναν νέο νόμο του 2017 αλλάζει παντελώς το τοπίο σε ό,τι αφορά τη δυνατότητα των ατόμων με αναπηρία να εργαστούν. Μέχρι σήμερα, κατά βάση, ένας νέος εργαζόμενος ΑμεΑ εφόσον λάμβανε προνοιακό επίδομα, σύνταξη αναπηρίας ή σύνταξη λόγω θανάτου έχανε το δικαίωμα και στις τρεις συγκεκριμένες παροχές εφόσον ξεκινούσε να εργάζεται — μοναδική εξαίρεση σε αυτό αποτελούσε η εργασία σε ΚΟΙΣΝΕΠ (κοινωνική συνεταιριστική επιχείρηση). Επιπλέον, ένας βασικός φόβος των εν ζωή γονέων ήταν ότι σε περίπτωση που το ΑμεΑ παιδί τους εργάζονταν — έστω και μία ημέρα — ενδέχεται να έχανε το δικαίωμα λήψης της σύνταξης του γονέα μετά το θάνατό του.
Τι νέο προβλέπεται με Νόμο / Εγκύκλιο;
Με βάση τη νέα εγκύκλιο που επισυνάπτεται σε αυτό το άρθρο:
...στις περιπτώσεις ατόμων με αναπηρία ποσοστού άνω του 50%, το οποίο οφείλεται σε ψυχική πάθηση ή νοητική υστέρηση ή συμπαθολογία ψυχικής πάθησης και νοητικής στέρησης (συννοσηρότητα), που αναλάβουν μισθωτή απασχόληση ή αυτοαπασχόληση, δεν έχουν εφαρμογή γενικές ή ειδικές διατάξεις που προβλέπουν διακοπή ή περικοπή της σύνταξης αναπηρίας ή της σύνταξης λόγω θανάτου και των προνοιακών ή άλλων επιδομάτων, εφόσον η ανάληψη απασχόλησης ενδείκνυται για λόγους ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης και κοινωνικής επανένταξης αυτών.
[άρθρο 23, παράγραφος 1, περίπτωση α']
Επιπλέον ακόμη και αν το ΚΕΠΑ λέει ότι κάποιος είναι ανίκανος για εργασία (ανικανότητας για κάθε βιοποριστική εργασία) ο νέος Νόμος προβλέπει ότι το άτομο με αναπηρία μπορεί να εργαστεί παρά την απόφαση του ΚΕΠΑ. Συγκεκριμένα προβλέπεται ότι:
η ανάληψη μισθωτής απασχόλησης ή η αυτοαπασχόληση των ανωτέρω προσώπων για λόγους ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης και κοινωνικής επανένταξης δεν επηρεάζει την σχετική κρίση αξιολόγησης αναπηρίας περί ανικανότητας για κάθε βιοποριστική εργασία, κατά τη διαδικασία πιστοποίησης αναπηρίας από τα ΚΕΠΑ.
[άρθρο 23, παράγραφος 2, περίπτωση β']
Το "tip!" είναι ότι απαιτείται γνωμάτευση ότι η εργασία συμβάλει στην ψυχοκοινωνική αποκατάσταση του ατόμου και η γνωμάτευση διαρκεί για 3 χρόνια.
Η ανάληψη μισθωτής απασχόλησης ή η αυτοαπασχόληση ενδείκνυται για λόγους ψυχο- κοινωνικής αποκατάστασης και κοινωνικής επανένταξης και η κρίση αυτή πιστοποιείται με γνωμάτευση μονάδας ψυχικής υγείας, η οποία θα ισχύει για τρία (3) έτη, του αντίστοιχου Τομέα Ψυχικής Υγείας, σύμφωνα με τα ορι- ζόμενα στο ν. 2716/1999 (Α ́ 96).
[άρθρο 23, παράγραφος 1, περίπτωση β']
Το ενδιαφέρον είναι ότι αυτή η παράμετρος — σχετικά με τη χρονική διάρκεια — παραλείπεται στην εγκύκλιο (αλλά αναφέρεται αυτολεξεί όπως παραπάνω στον Νόμο).
Με βάση το νέο νόμο προβλέπεται εργασία έως τρία έτη. Επομένως, ενδέχεται μετά τη λήξη της γνωμάτευσης για την τριετή απασχόληση (μισθωτή εργασία ή αυτοαπασχόληση) να μπορεί να εκδοθεί νέα γνωμάτευση τριετούς διάρκειας ώστε το άτομο με αναπηρία να μπορεί να συνεχίσει την εργασία του; Μάλλον ναι, έτσι όπως είναι διατυπωμένο.
Το εξαιρετικά ενδιαφέρον (;) επίσης είναι ότι το επίμαχο άρθρο του Νόμου αναφέρεται ως "Άρθρο 23:
Απασχόληση λόγω ψυχικών παθήσεων" και αναφέρεται σε άτομα με ψυχική νόσο ή νοητική υστέρηση. Σαν να λέμε ότι η νοητική υστέρηση είναι ψυχική νόσος...
Επίμαχα σημεία:
-
Με τον όρο "ψυχικές παθήσεις" το Υπουργείο αναφέρεται και στη νοητική υστέρηση. Συμπεριλαμβάνονται και άλλες παθήσεις, π.χ. Διαταραχές Αυτιστικού Φάσματος (αυτισμός) σε αυτή την αναφορά στον Νόμο και την ερμηνευτική εγκύκλιο;
-
Πώς αναιρείται η γνωμάτευση του ΚΕΠΑ "με τόση ευκολία" ότι ένα άτομο είναι ανίκανο για κάθε βιοποριστικό επάγγελμα από μία άλλη Επιτροπή που γνωματεύει ότι μπορεί και πρέπει να εργαστεί για τρία χρόνια;
-
Πόσο "ορθολογικό" είναι ένας εργαζόμενος να λαμβάνει προνοιακό επίδομα ενόσω εργάζεται;
-
Γιατί ο Νόμος εξαιρεί την εργασία ατόμων με αναπηρία (50% και άνω) που λαμβάνουν σύνταξη σε φορείς της Γενικής Κυβέρνησης (και ποιοι ακριβώς είναι αυτοί οι φορείς);
Πρόσφατα σχόλια