8 μήνες μετά... και τίποτα δεν είναι το ίδιο. Ο Οδυσσέας όμως εξακολουθεί να είναι μαζί μας παρά τα πολλά και σοβαρά πλέον προβλήματά του. Θα προσπαθήσω να σας δώσω περιληπτικά την περιπέτεια που περάσαμε για να μην σας κουράσω γιατί ο σκοπός που γράφω είναι άλλος. Είναι υμνήσω την δύναμη που έχει η ψυχή όταν θέλει να υπάρχει. Ο Οδυσσέας λοιπόν με δώρο την τραχειοστομία του, είχε αρχίσει να ανακτά τον εαυτό του.

Οι εξετάσεις άπειρες και καμμία παθολογική. Ήταν στην εντατική αλλά έπαιζε με το παιχνίδι του, γελούσε,παρακολουθούσε και αναγνώριζε πρόσωπα όταν...έπαθε βαρύτατη λοίμωξη απο ισχυρό μικρόβιο της εντατικής το αποκαλούμενο ΨΕΥΔΟΜΟΝΑΔΑ. Το παιδί έκανε 4 καραδιοαναπνευστικές ανακοπές σε ένα 24ωρο. Η ανάταξη ήταν άμεση αλλά σε ένα βεβαρυμένο απο την πολύμηνη νοσηλεία η πρόγνωση ήταν φτωχή .Αυτά ήταν τα λόγια των γιατρών. Τον περιμέναμε να φύγει.

Περιττό να σας πω οτι προσευχόμουνα να γίνει αυτό που ήθελε ο ίδιος. Είναι βόλεμα να λές να γίνει ότι είναι καλύτερο γιατι το καλό έχει υποκειμενική έννοια. Είναι εύκολο να πείς να φύγει ένα παιδί με προβλήματα αν δεν μπορεί να ζεί όπως εσύ νομίζεις οτι πρέπει. Σκεφτείτε οτι κάποιοι άνθρωποι έχουν άλλες ανάγκες στην ζωή τους όπως παράδειγμα την οικογενειά του, την αγάπη που εισπράτει, το φιλί της μάνας του, ένα χάδι... Εμεις όλοι εκεί προσπαθούσαμε ο ένας να στηρίξει τον άλλο και να κρατάμε την ελπίδα ζωντανή (όσο μπορούσαμε).

Εγώ έχω εξαιρετικές σχέσεις με την ελπίδα. Είναι ο τρόπος που σκέφτομαι, που αναπνέω. Την μέρα εκείνη μπήκα μόνη στην εντατική. Ο άντρας μου δεν άντεχε, ήταν έτοιμος να καταρρεύσει. Ζούσαμε έναν εφιάλτη που δεν ξέραμε πότε θα τελειώσει. Μπήκα λοιπόν πρησμένη απο το κλάμα, τον χάιδεψα, τον φίλησα και τον ευχαρίστησα που ήμουνα η μαμά του για εννιά χρόνια. "Να κάνεις αυτό που θέλεις εσύ. Ό,τι και απόφαση να πάρεις εγώ θα την αποδεχτώ" του ψιθύρισα και έφυγα.

Και ο Οδυσσέας ζώντας την περιπέτεια του, την αντίστοιχη ΝΕΚΥΑ της Οδύσσειας έκανε την αντίστοιχη επιλογή με τον Οδυσσέα. Ανέβηκε απο τον Άδη. Η μόνη διαφορά ήταν οτι η μάνα του δεν είχε πεθάνει όπως του θρυλικού Οδυσσέα. Ήταν εκεί έτοιμη να ριχτεί στην μάχη μαζί του.

Οι μέρες περνούσανε, εμείς και τα μεγάλα αδέρφια του εκεί. Του μιλούσαμε, του τραγουδούσαμε, τον φιλούσαμε και του υπενθυμίζαμε πόσο σημαντικός είναι για την ζωή μας, πόσο πιο "πλούσιοι" είμαστε όταν υπάρχει στην ζωή μας. Νέες εξετάσεις, βιοψία μυός, λυσσωσωμιακά νοσήματα ...όλα αρνητικά.

Φινάλε; Το παιδί έπρεπε να βγεί απο την εντατική. Αγοράσαμε και ανπνευστήρα και είμαστε σπίτι. Περάσαμε ζόρια.. τώρα είμαστε λίγο καλύτερα, τα αντανακλαστικά στα κάτω άκρα έχουν επανέλθει αλλά είναι αδιάγνωστος ακόμη. Για μένα αυτό όσο και ανακούγεται περίεργο είναι ελπιδοφόρο γιατί δεν μου καταστρέφει την ελπίδα και είμαι πιο αποδοτική στον Οδυσσέα. Λίγο χιούμορ,λίγο ελπίδα, πολύ αγάπη, αγκαλιες και φιλιά.. νομίζω οτι είναι μέρος των θεραπειών.

Εδω θα πρέπει να πω οτι η περιπέτεια αυτή μας έδεσε πολύ με τους ανθρώπους της εντατικής του ΑΓΛΑΙΑ και τώρα είναι η δεύτερη οικογένειά μας.Οι σχέσεις είναι πλέον παραπάνω απο φιλικές.Ο διευθυντής πολύ πρόθυμος και δοτικός ενημέρωσε το προσωπικό οτι το παιδί είναι ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ 365 μέρες τον χρόνο και οτι είναι πάντα στις επάλξεις για να μας βοηθήσουν σε ότι χρειαστούμε. Μεγάλες αλλαγές, ανατροπές και μια σοφία που αποκτήθηκε με οδυνηρό τρόπο αλλά είναι ευλογία.Ξέρετε τελικά μερικές φορές η ήττα εμπεριέχει μία κρυφή νίκη και το αντίστροφο.Όταν μάθεις να αποδέχεσαι την ήττα σου απελευθερώνεσαι απο την αγωνία της και εστιάζεις όχι σε αυτό που σου συμβαίνει αλλά στο τι κάνεις με αυτό που σου συμβαίνει. Αυτά σαν πρώτη επαφή μετα απο τόσους μήνες. Θα προσπαθήσω να βρω χρόνο να σας γράφω γιατί ξέρω οτι νοιάζεστε τον Οδυσσέα.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ το χρωστάω στην φίλη μου πλέον ΛΕΝΑ ΓΚΑΝΤΙΑ που όλο αυτό τον καιρό ήταν δίπλα μου. Την αγαπάω πολυ. Σε ευχαριστώ Λένα!!!