νόηση, ετών 18:)

Φτάσαμε πια στην ηλικία όπου λέμε ποιήματα και ιστορίες και τραγουδάμε τραγούδια. Όταν τα λέει μόνος τους ιδία βουλήσει, μια χαρά. Αν όμως του πω εγώ "πες μου αυτό το τραγούδι / ποίημα / παραμύθι κ.λπ." ή "έλα να κάνεις την προσευχή σου" ή θα μου πει "δεν το λέω" ή αν δεχτεί το λέει παρα πολύ γρήγορα και ξεψυχισμένα σαν να θέλει να τελειώσει μια ώρα αρχύτερα (που όντως αυτό θέλει). Η λογική είναι ίδια με το ξεφύλλισμα ενός βιβλίου, πολλές φορές το ξεφυλλίζει τόσο γρήγορα που δεν προλαβαίνει να δει τίποτα. Τα παιδιά με εγκεφαλική παράλυση βιάζονται. Βιάζονται να προλάβουν μήπως δεν τα καταφέρουν, μήπως το "χάσουν" με τη δραστηριότητα. Να τελειώνουν πριν χάσουν την ισορροπία τους ή την αναπνοή τους. Να προλάβουν να κάνουν αυτό που ο άλλος τους ζητά πριν πέσουν, πριν μπερδευτούν, πριν χάσουν τον έλεγχο της κίνησης. Έχουν μεγάλο άγχος. Ακόμη κι όταν αρχίσουν να περπατάνε (με όποιον τρόπο καταφέρουν να περπατήσουν) δεν περπατάνε με κανονικό (χρονικό) ρυθμό. Κάνουν βάδην. Να καλύψουν μια ώρα αρχύτερα την απόσταση που πρέπει και να φτάσουν κάπου απ' όπου μπορούν να πιαστούν και να νιώσουν σιγουριά. Βιάζονται λοιπόν και αγχώνονται, έχει δηλ. αυτό επίδραση και στον ψυχολογικό τομέα. Κι ο ψυχολογικός παράγοντας είναι το νούμερο ένα που προσδιορίζει την εξέλιξη ενός παιδιού με εγκεφαλική παράλυση μαζί με την πρώιμη θεραπευτική παρέμβαση. Τι πρέπει να κάνουμε λοιπόν; Κατ'αρχήν να τους περάσουμε τη βεβαιότητα ότι έχουν όσο χρόνο θέλουν. Όχι απλώς να το λέμε, να το λέμε και να το εννοούμε. Έτσι θα τα ανακουφίσουμε από το άγχος. Κι έπειτα να δώσουμε το μήνυμα "έπεσα, χάθηκα κλπ και τι έγινε. θα το ξαναβρώ το θέμα". Εγώ τουλάχιστον αποφεύγω πλέον να του λέω "πες μου αυτό ή εκείνο". Στήνω το αυτί μου για να τον ακούσω να τα λέει την ώρα που θέλει αυτός, με την ησυχία του. Για το σχολείο, όπου βέβαια θα πρέπει να λέει μάθημα όποτε είναι η ώρα και όχι όποτε θέλει αυτός, βλέπουμε. Υποθέτω θα υπάρχει συνεννόηση με τους δασκάλους. Θα είναι και πιο μεγάλος, θα καταλαβαίνει καλύτερα, Θεού θέλοντος.