νόηση, ετών 18:)

Διαβάζοντας το σχόλιο της evoyiatzaki με τίτλο: «Η ματιά και το άγγιγμα του δασκάλου» συγκινήθηκα, επειδή η δασκάλα του αυτιστικού παιδιού κατανόησε, σεβάστηκε και έμαθε από το μαθητή της. Αυτό μου θύμισε τη δασκάλα του γιου μου που πίσω από το σκληρό προσωπείο που εμφάνισε στην αρχή του σχολικού έτους προσπαθούσε να κρύψει την αγωνία και την ανασφάλεια της για το εάν θα μπορούσε να βοηθήσει το Γιάννη, τόσο στο κοινωνικό όσο και το μαθησιακό επίπεδο. Όμως ο Γιάννης τη βοήθησε να κατανοήσει τι σημαίνει αυτιστικό άτομο και ότι πραγματικά μπορούσε να προσφέρει, αλλά και να μάθει από αυτόν. Η δασκάλα αγάπησε το Γιάννη, κατάλαβε το λάθος της και θέλησε να τον βοηθήσει όσο μπορούσε. Την τελευταία μέρα του σχολείου, η δασκάλα, με δάκρυα στα μάτια, μου είπε ότι ονειρεύτηκε ότι την πλησίασε ο Γιάννης της χαμογέλασε και της ευχήθηκε: «Καλό καλοκαίρι κυρία Ελένη» και ελπίζει ότι κάποια μέρα στο τέλος κάποιας σχολικής χρονιάς θα συμβεί. Δεν ξέρω αν θα συμβεί και δεν έχει σημασία, αφού ο Γιάννης της λέει όσα ο ίδιος θεωρεί σημαντικά τα οποία ενδεχομένως για την ίδια να μην έχουν αξία. Για μένα όμως αξία έχει ότι τελικά η κυρία Ελένη έμαθε από το παιδί μου, το αγάπησε πολύ και έγινε υπέρμαχος υπερασπιστής των δικαιωμάτων του. Ευχαριστώ κυρία Ελένη. Υ.Γ. Ευχαριστώ κυρία Χριστοθέα (η νηπιαγωγός του γιου μου) που δέχτηκες και αγάπησες το γιο μου όπως ήταν, χωρίς να θελήσεις να τον αλλάξεις, να τον βάλεις σε καλούπια. Ευχαριστώ που του έδωσες τις βάσεις για να μπορέσει να φοιτήσει στο δημοτικό.