νόηση, ετών 18:)

Καλησπέρα Έχω ένα αγοράκι 4 ετών με εγκεφαλική παράλυση και το θέμα που θίγουμε με απασχολεί κι εμένα πολύ. Κι εγώ είμαι του χαρακτήρα του άντρα σου, δηλαδή όταν το παιδί κατακτά μια δεξιότητα, περιμένω να τον δω να την έχει πάντοτε. Όταν κάνει πισωγυρίσματα, τα οποία στην εγκεφαλικη παράλυση είναι πολύ συχνά (και εξαρτώνται τόσο από σωματικούς όσο και από ψυχολογικούς παράγοντες), δεν του λέω βέβαια τίποτα αλλά στενοχωριέμαι. Σε αντίθεση με μένα, ο άντρας μου είναι πολύ πιο χαλαρός επί του θέματος και με συνεφέρει (όχι βέβαια τελείως, αλλά σε μεγάλο βαθμό) π.χ μου λέει "Είναι κουρασμένος. Εσύ άμα είσαι κουρασμένη δεν σέρνεσαι στον καναπέ; ή είναι εκνευρισμένος, εσύ άμα είσαι εκνευρισμένη τα κάνεις σωστά;", οπότε λογικεύομαι κι εγώ (βέβαια την άλλη φορά πάλι τα ίδια). Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι ότι ενώ θεωρώ πώς εγώ είμαι αυτή που είναι πολύ επάνω από το παιδί, ο άντρας μου επισημαίνει πράγματα τα οποία εγώ δεν έχω αντιληφθεί, μάλλον επειδή αυτός βλέπει τα πράγματα πιο χαλαρά και συνολικά. Για παράδειγμα, μία μέρα μου είπε η φυσικοθεραπεύτρια "σήμερα δεν ήταν καλά, δεν μπορέσαμε να κάνουμε πολλά". Εγώ ως συνήθως άρχισα να στενοχωριέμαι και να ψάχνω τι συμβαίνει μέσα στην εγκεφαλική παράλυση. Όταν το είπα στον άντρα μου, μου λέει: - "Α! Είναι Πέμπτη, γι'αυτό" - Ε, και; του λέω εγώ. - Τις Πέμπτες είναι συνήθως κουρασμένος και του την έχει δώσει Παρατήρησα λοιπόν κι εγώ τι συμβαίνει τις Πέμπτες και όντως είχε δίκιο. Μ' αυτά θέλω να πω ότι το παιδί με μια αναπηρία, δεν παύει να είναι άνθρωπος και μάλιστα παιδί. Άνθρωποι σαν και μένα καμιά φορά τείνουν να το ξεχνούν αυτό. Πρέπει όμως να συνερχόμαστε ή να 'χουμε κάποιον να μας συνεφέρει. Πολύ χρήσιμο είναι ένα άρθρο που υπάρχει και στο ίντερνετ με τίτλο "Θεραπευτική υπερβολή στα παιδιά με εγκεφαλική παράλυση". Και επίσης ένα πολύ χρήσιμο βιβλίο είναι το βιβλίο "Καλλιεργώντας στα παιδιά μας την αυτοπεποίθηση" εκδόσεις Θυμάρι. Η συγγραφέας του βιβλίο Κ. Ζιμερ είναι ψυχολόγος αλλά και μητέρα μιας κόρης (ενήλικης πια) με εγκεφαλική παράλυση. Αλλά βέβαια το μυστικό είναι πρώτα να διορθώσουμε εμείς τους εαυτούς μας. Τότε, χωρίς να κάνουμε τίποτα άλλο, τα παιδιά πάνε καλά, γιατί αυτά μαθαίνουν όχι με τα λόγια αλλά με το παράδειγμα.