νόηση, ετών 18:)

Νομίζω πως το ξεκίνημά μας στο NOESI.gr έγινε λίγο ανορθόδοξα, γι’ αυτό θα ήθελα να κάνω τώρα αυτό που θα ‘πρεπε να είχα κάνει από την αρχή: Να σας συστήσω την Κατερίνα. Η Κατερίνα γεννήθηκε τον Απρίλιο του 2003 και είναι το δεύτερο παιδί μας. Η ανάπτυξή της ήταν "φυσιολογική" (μίμηση, συλλαβές κ.λπ.), μέχρι την ηλικία των 1,5 ετών, όταν αρχίσαμε να νοιώθουμε ότι κάτι συμβαίνει: η Κατερίνα παρόλο που είχε καλή βλεμματική επαφή και ήταν ήρεμη, όταν της μιλούσαμε ή της φωνάζαμε ακόμα, δεν έδειχνε να μας ακούει, δεν εκτελούσε εντολές και συνέχιζε να είναι απορροφημένη στο παιχνίδι της. Επίσης πέραν των συλλαβών, δεν υπήρχε εξέλιξη στην ομιλία της. Στον ενάμισι χρόνο που ακολούθησε, έγινε πλήρης ακουολογικός έλεγχος στο Διαβαλκανικό (Θεσσαλονίκη), εξετάστηκε τρεις φορές από παιδιάτρους (παιδονευρολόγους, οφθαλμιάτρους, κ.λπ.) στα Νοσοκομεία Παίδων "Αγία Σοφία" και "Αγλαϊα Κυριακού", όπου παρατηρήθηκε η καθυστέρηση στην πνευματική της ανάπτυξη καθώς και μια αστάθεια στο βάδισμα, χωρίς όμως ευρήματα στις εξετάσεις που έγιναν στα πλαίσια του αναπτυξιακού ελέγχου. Η γενική αίσθηση των γιατρών ήταν ότι ήταν πολύ μικρή και δεν υπήρχε λόγος μεγάλης ανησυχίας καθώς ήταν σίγουροι πως δεν είναι αυτιστική και δεν έχει κάποια άλλη αναγνωρίσιμη αναπτυξιακή διαταραχή. Η Κατερίνα από δύο ετών παρακολουθείται από παιδοψυχίατρο, ξεκίνησε λογοθεραπεία, και αργότερα εργοθεραπεία και ειδική αγωγή. Στο διάστημα από τα δύο χρόνια της μέχρι σήμερα: Είχε μια μικρή εξέλιξη στην αρχή (μιμούνταν πολλά απ' όσα έβλεπε, έπαιζε παζλ με δύο κομμάτια, έλεγε 2 λέξεις: "γεια", "μπράβο"). Όμως το Πάσχα του 2006 αρρώστησε βαριά από ανεμοβλογιά που έγινε αιτία παλινδρόμησης. Σταμάτησε να κάνει οτιδήποτε, σταμάτησε να λέει τις λίγες λέξεις που έλεγε, έχασε το κίνητρο να κάνει οτιδήποτε. Περιήλθε σε κατάσταση πλήρους απραξίας. Ακόμα και οι περίπατοι που κάναμε στο παρελθόν και την ευχαριστούσαν πολύ, περιορίστηκαν, καθώς δεν ήθελε πια (κρεμιέται μετά από λίγο στο χέρι μου) να περπατάει ή να βγαίνει από το σπίτι. Το γεγονός αυτό έγινε η αιτία για νέο ψάξιμο, μιας και οι πρακτικές που είχαμε ακολουθήσει μέχρι τότε, έδειχναν να μην μπορούν να αλλάξουν δραματικά την κατάσταση, παρά τις επίμονες προσπάθειες των δασκάλων του παιδιού. Αυτό το ψάξιμο οδήγησε στο NOESI.gr, όπου συνάντησα περιπτώσεις που έμοιαζαν με της Κατερίνας. Μας βοήθησε πολύ η Κατερίνα Ζαρίφη και την ευχαριστούμε πολύ γι’ αυτό. Αποφασίσαμε, μετά από πολλή σκέψη, να δοκιμάσουμε κάποιες διαφορετικές προσεγγίσεις. Βέβαια, η πραγματικότητα μας προσγείωσε κάποια στιγμή γιατί συνειδητοποιήσαμε ότι, σε κάθε περίπτωση, το αποτέλεσμα έρχεται με την συνέπεια, την υπομονή και το χρόνο και ότι δεν υπάρχουν θαυματουργές πρακτικές. Όμως θα συνεχίσουμε. Δεν θα σταματήσουμε να πιστεύουμε ότι μπορούμε να βελτιώσουμε την ικανότητά της να επικοινωνεί και να εξυπηρετείται. Δεν θα σταματήσουμε (με φόβο και αγωνία κάποιες φορές) να δοκιμάζουμε "μη αναγνωρισμένες - επίσημα στην Ελλάδα - προσεγγίσεις", εφόσον προηγουμένως βεβαιωθούμε πως τουλάχιστο δεν θα λειτουργήσουν σε βάρος του παιδιού. Σήμερα, η Κατερίνα σχεδόν δεν αρρωσταίνει πια (μέχρι πέρσι είχαμε κάθε μήνα τουλάχιστο μια βρογχίτιδα, δύο γαστρεντερίτιδες και κάποια άλλη αρρώστια εκτός των "προγραμματισμένων"). Είναι πιο δεκτική το τελευταίο διάστημα στο εκπαιδευτικό παιχνίδι, σύμφωνα με τις δασκάλες της. Εκδηλώνει την προτίμησή της πιο έντονα απ’ ότι παλαιότερα. Είναι πιο τρυφερή. Άρχισε να θέλει ξανά να βγει από το σπίτι. Αρχίσαμε πάλι σιγά σιγά να περπατάμε. Είναι φορές που απογοητεύομαι. Είναι φορές που φοβάμαι. Είναι φορές που δειλιάζω. Είναι φορές που κουράζομαι. Είναι φορές που (ντρέπομαι να το πω) χάνω την πίστη μου. Μια σκέψη με συνεφέρνει: Αν εγώ δεν σταθώ στα πόδια μου, αν εγώ δεν στηρίξω το παιδί μου, δεν θα το κάνει κανείς για μένα.