νόηση, ετών 18:)

Με αφορμή τη παρακολούθηση μέσω DVD του σεμιναρίου που πραγματοποιήθηκε την Άνοιξη του 2006 στην Αθήνα σχετικά με το θεραπευτικό πρόγραμμα που ακολουθεί το Ινστιτούτο Fay θα ήθελα να σας αναφέρω κάποια σημεία που μου έκαναν εντύπωση. Το σημαντικότερο ίσως στοιχείο που αναφέρεται είναι ότι το πρόβλημα που αντιμετωπίζει κάθε παιδί είναι διαφορετικό, για το λόγο αυτό η αντιμετώπιση του πρέπει να εξατομικευμένη στις ανάγκες του. Οι θεραπείες που δίδονται από τους περισσότερους Έλληνες γιατρούς εστιάζονται σε συνεδρίες λογοθεραπείας, εργοθεραπείας ή και σε ορισμένες περιπτώσεις ειδικής αγωγής. Η συχνότητα καθώς και το υλικό εκπαίδευσης δεν αποτελούν αντικείμενο των γιατρών αλλά των εκπαιδευτικών. Δηλαδή ο κάθε εκπαιδευτικός καθορίζει τη συχνότητα εκπαίδευσης του κάθε παιδιού. Άραγε ανάλογα με τις ανάγκες του κάθε παιδιού ή τις διαθέσιμες δικές του ώρες; Επίσης, το χρησιμοποιούμενο υλικό και οι μέθοδοι εκπαίδευσης είναι αυτά που χρειάζεται το κάθε παιδί ή είναι τα υλικά που έτυχε κατέχει ο κάθε εκπαιδευτικός; Εδώ θα πρέπει να τονίσω ότι οι ερωτήσεις μου αυτές σκοπό δεν έχουν να μειώσουν τους διαφόρους εκπαιδευτικούς και θεραπευτές που ασχολούνται με παιδιά με προβλήματα, απλώς αποτελούν μέρος των προβληματισμών που κατά καιρούς με απασχολούν χωρίς μέχρι σήμερα να έχουν απαντηθεί. Ίσως το Ινστιτούτο Fay να έχει να προσφέρει κάτι διαφορετικό. Αναφέρω τη λέξη «ίσως» επειδή δεν έχω προσωπική άποψη. Στο σεμινάριο αναφέρθηκε ότι οποιαδήποτε εκπαίδευση θα πρέπει να έχει τρεις παραμέτρους: 1. Συχνότητα 2. Ένταση 3. Διάρκεια Επίσης, δεν προσφέρει σημαντικά οφέλη οποιαδήποτε θεραπεία που εστιάζεται στο αποτέλεσμα (π.χ. προβλήματα λόγου) με συχνότητα εφαρμογής μία με δύο φορές την εβδομάδα. Αντίθετα, οι θεραπείες που εφαρμόζονται με περισσότερη συχνότητα, μεγαλύτερη ένταση και περισσότερη διάρκεια και στοχεύουν στο αίτιο και όχι στο αποτέλεσμα έχουν πολύ περισσότερες πιθανότητες να συμβάλουν στην αποκατάσταση του παιδιού. Ένα άλλο σημείο που θεώρησα σημαντικό για να το αναφέρω είναι ότι η νοητική ηλικία είναι διαφορετική από την νευρολογική ηλικία. Με άλλα λόγια ένα παιδί με προβλήματα νευρολογικής οργάνωσης δεν αντιμετωπίζει νοητικό πρόβλημα. Επιπλέον, η αισθητηριακή ολοκλήρωση μέσω της διαδικασίας: συχνότητα, ένταση και διάρκεια, συμβάλει στο σωστό φιλτράρισμα των πληροφοριών που συλλέγονται από το περιβάλλον. Δηλαδή, οι αισθήσεις μαθαίνουν να συγκρατούν τις πραγματικά σημαντικές λαμβανόμενες πληροφορίες και να αποβάλλουν τις λιγότερο σημαντικές. Τελειώνοντας, αναφέρθηκε το πρόβλημα που δημιουργείται σε ένα οργανισμό λόγω της ύπαρξης μεγάλης ποσότητας βαρέων μετάλλων από τη λήψη εμβολίων, φαρμάκων και τροφών καθώς και της διατροφικής δυσανεξίας από τη λήψη διαφόρων τροφών όπως γλουτένη, γαλακτοκομικά και ζάχαρη. Η παράμετρος αυτή δεν απασχολεί τους γιατρούς που ασχολούνται με τη κλασσική ιατρική, ενώ θεωρείται κρίσιμος παράγοντας για τη θεραπεία παιδιών με προβλήματα συμπεριφοράς από τους γιατρούς τις ολιστικής ιατρικής. Όλα τα ανωτέρω σαφώς δεν παρέχουν στοιχεία πληρότητας, απλώς αναφέρουν προσωπικές σκέψεις και συμπεράσματα με άξονα τη παρακολούθηση μιας ομιλίας σχετικά με την νευρολογική αποδιοργάνωση ενός οργανισμού.