νόηση, ετών 18:)

Ο Γιάννης ήταν μόλις 4 ετών όταν είδα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Δύσκολος στο παιχνίδι με τα άλλα παιδιά, έντονες κρίσεις θυμού, γκρίνια, αλλά μπορούσε από τα 3 του να μετρά μέχρι το 100 και πέρα και ήξερε απέξω όλα τα γράμματα. Τον πήγα λοιπόν στους ειδικούς όπου κανείς δεν μου είπε "αυτό έχει το παιδί και αυτό θα κάνεις" απλά ο Γιάννης είχε μανία με τους αριθμούς και να μην ανησυχώ. Όταν σε μια συνάντηση άκουσα να χαρακτηρίζουν ένα παιδί αυτιστικό (δεν σου πέρναγε από το μυαλό ότι ήταν αυτιστικό) έπεσα από τα σύννεφα και τους ρώτησα τι συμβαίνει. Η απάντηση ήταν να μην ανησυχώ κ.τ.λ.. Οι εντολές που είχα ήταν να μην επιτρέπω στον Γιάννη να ασχολείται με αριθμούς. Μια μέρα λοιπόν με έκπληξη ανακάλυψα ότι την ώρα της εργοθεραπείας ο λεβέντης μου έπαιζε με αριθμούς. Μετά μου αποκάλυψε η νηπιαγωγός ότι σε κείνη η ειδικός χαρακτήριζε τον Γιάννη σαν μανιοκαταθλιπτικό!!!! Εκεί ξεχείλισε το ποτήρι. Με πρόφαση ότι δεν θέλω να κάνει εργοθεραπεία το πρωί τους έδωσα ένα μήνα καιρό για να γίνει ο αποχωρισμός από την δασκάλα. Ο χειρότερος μήνας, η ειδική διευθύντρια του κέντρου μου είπε ότι αν τον απομακρύνω παίρνω την ζωή του παιδιού μου στα χέρια μου και θα το μετανιώσω πικρά(το κέντρο ήταν δημόσιο). Ασφαλώς τον πήρα μακριά γιατί ήταν επιλογή μας και πραγματικά πήρα την ζωή του παιδιού μου στα χέρια μου. Διάλεξα ένα κέντρο που για πρώτη φορά μου εξηγήθηκε ο όρος υψηλή λειτουργικότητα η σύνδρομο Asperger. Eκεί συνεχίζουμε μέχρι και σήμερα και η ζωή του παιδιού μου πάει προς το καλύτερο. Eκεί έμαθα πώς να σέβομαι και να δεχτώ αυτό που έχει το παιδί μου και πώς μπορώ να το βοηθήσω. Εγώ εξηγώ στον Γιάννη πώς είναι ο δικός μας κόσμος και κείνος μου δείχνει πώς είναι ο δικός του... Μετά άρχισε το σχολειο. Η ενημερωση ολων εγινε απο 'μενα περιμενοντας μια δασκαλα με πειρα οχι στην ιδιαιτεροτητα του Γιαννη αλλα πειρα γενικη. Αντι αυτου η δασκαλα του για τα επομενα 2 χρονια δεν εκανε αυτο που ηθελε εκεινη αλλα αυτο που ηθελε ο Γιαννης. Το δικο της αγχος και το δικο μου ειχαν πνιξει τον Γιαννη με αποτελεσμα να τελειωσει την 2α δημοτικου χωρις ορια και κανονες, να σηκωνεται οποτε θελει, να ζωγραφιζει στον πινακα, να παιζει με πλαστελινη. Εγινα ο τιμωρος του στο σπιτι. Για καθε λαθος που εκανε στην ταξη επαιρνα τον νομο στα χερια μου. ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ. Το αποτελεσμα ηταν το παιδι να με βλεπει σαν την μαμα τιμωρο και οχι σαν την μαμα που θα νιωσει ασφαλεια μαζι της. Η αντιμετωπιση του διευθυντη του σχολειου απαραδεκτη καθως μετα απο 5 εκδρομες που ειχα συνοδεψει το παιδι, μετα απο εντολη του παιδοψυχιατρου, στην τελευταια θα πηγαινε μια αλλη μαμα που ηξερε. Με εκανε ρομπα στο προαυλιο μπροστα σε αλλους γονεις λεγοντας μου που αφηνω το παιδι μου και τι θα τον κανουν. H ταμπέλα μπήκε στο Γιάννη με κεφαλαία γράμματα. Ευτυχώς όμως πέρυσι τα πράγματα άλλαξαν. Η καινουργια δασκαλα εβαλε ορια και κανονες και ο Γιαννης αλλαξε. Ουτε μια φορα δεν ηθελε να μιλησει με ειδικο. Ειχε καταλαβει το παιδι μου απο την πρωτη στιγμη. Φετος ηρθε καινουργια δασκαλα για να συνεχισει την δουλεια της προηγουμενης. Οχι απλα το συνεχιζει αλλα το εμπλουτιζει με συμπεριφορες που δινουν ωθηση στον γιο μου να ανεβαινει πιο ψηλα. Αλλος ενας ΑΝΘΡΩΠΟΣ μπηκε στην ζωη μας για να δωσει απλοχερα την αγαπη του και τις γνωσεις του με σεβασμο πρωτα στον εαυτο της και μετα στους αλλους. Η συμπεριφορά μου στο Γιάννη και ο τρόπος που χειρίζομαι τα πράγματα από πέρυσι έχει αλλάξει. Πολλή συζήτηση,τετράδια που καταγράφουμε τα κακά και τα καλά της ημέρας, επιβράβευση, αυστηρότητα, στέρηση σαν τιμωρία, αλλά πολλή αγάπη και πολύ άγχος μαζί. Ας μας έχει ο Θεός καλά και πιστέυω ότι είναι στο χέρι μας να τα καταφέρουμε. Αυτός ειναι ο λεβέντης μου, ο γλυκός μου Γιάννης... Σούλα