Το πρώτο ταξίδι χωρίς εμένα
Με εκνευριζει απιστευτα καποια πραγματα να με βρισκουν απροετοιμαστη. Ετσι λοιπον απροετοιμαστη ημουν την Πεμπτη που μας περασε, οταν αργα το βραδυ που πηγα να παρω τον Γιαννη απο τους γονεις μου, μου ανακοινωσε περιχαρης οτι θα φυγει για δυο μερες για την Παρο. Απο την μια ενιωθα χαρα, το παιδακι μου μεγαλωσε, απο την αλλη αγωνια, φοβο, μοναξια, κενο.
Ο αντρας μου ηταν σπιτι και ηταν μια πολυ καλη ευκαιρια να μεινουμε λιγο μονοι αλλα... ενιωθα κενο.
Καποτε κοροιδευα την μανα μου για αυτο και να που τωρα επεσα εγω σε αυτο το τρυπακι.
Αγωνια για το ταξιδι, φοβος για την συμπεριφορα του, φοβος και μοναξια γιατι ασχολιομουν συνεχεια με κεινον και τωρα... μοναξια;;
Οπως και να εχει το πραγμα αυτο το ταξιδι σιγουρα εκανε καλο και στους τρεις μας.
Το μαμουνι μου αυτες τις ωρες που γραφω ταξιδευει και σε λιγο θα ξαναειναι κοντα μας... Ω Θεε μου τι συναισθημα και αυτο.
Να ειστε ολοι καλα.
Με εκτιμηση,
Σουλα
Σχόλια
Μεγάλωσε και αυτός