νόηση, ετών 18:)

...Τρια χρονια πριν καθομασταν με τον αντρα μου σε ενα Ιταλικο εστιατοριο. Ηταν η τελευταια φορα που πηγαιναμε σε αυτο το εστιατοριο "οι δυο μας" και το ξεραμε. Η κοιλιτσα μου, παραφουσκωμενη, με εμποδιζε απο το να κατσω αρκετα κοντα στο τραπεζι αλλα δεν με ενοιαζε. Σε λιγοτερο απο μια εβδομαδα θα κραταγα επιτελους στην αγκαλια μου τα αγορακια μου!! Δεν το πιστευω οτι περασανε κιολας τρια χρονια απο τοτε. Την Παρασκευη, τα μικροσκοπικα μου μωρακια θα γιορτασουν τα 3α τους γεννεθλια!! Ειμαι τοσο περηφανη για τα αντρακια μου και ευχαριστω τον Θεο καθε μερα γιατι δεν θα μπορουσε να ειχε διαλεξει καλυτερα παιδακια για μενα (οπως και για καθε μαμα φυσικα!). Ηταν ενας πολυ μακρυς δρομος απο την επιθυμια μου να γινω μαμα μεχρι να κρατησω τα παιδια μου στην αγκαλια μου. Δυομιση μακρια χρονια γιατροι, εξετασεις, φαρμακα, εγχειρησεις, ενεσεις και καθε μηνα η απογοητευση του αρνητικου... κοντεψα να χασω το μυαλο μου εκεινα τα δυο χρονια. Το μονο που ηθελα ολη μου την ζωη, απο παιδακι ακομα ηταν να γινω μαμα, και ηταν (ειναι) το μονο που δεν θα μπορουσε να γινει πραγματικοτητα χωρις την εμπλοκη της επιστημης... βλεπετε "ετσι" γεννηθηκα... Θυσιασα πολλα για να φτασω εδω... και σωματικα και ψυχικα, εκλαψα ποταμους ολοκληρους μεχρι που δεν ειχα αλλα δακρυα πια. Εχασα και ενα μωρακι, 11 εβδομαδων. Γλιστρησε ενα πρωι ησυχα απο το σωμα μου... ενα πλασματακι τοσο δα που χωραγε στην παλαμη μου, το κοριτσακι μου, τελεια σχηματισμενο αλλα μικροσκοπικο... Υστερα ηρθε η ελπιδα παλι... πηγα μεχρι την Τηνο. "Σε παρακαλω" ειπα στην Παναγια με δακρυα στα ματια "σε παρακαλω, ενα μωρακι μονο... τιποτ'αλλο δεν σου ζητω.. ενα μωρακι". Η Παναγια μου χαμογελασε γιατι εφερα στον κοσμο οχι ενα αλλα δυο μωρα ακριβως εναν χρονο απο την μερα που εκανα το ταμα μου. Λιγο νωρις βεβαια αλλα γερα... Και σημερα τα καμαρωνω μικρα παλικαρακια και δακρυζω στην σκεψη οτι ειναι δικα μου, ολοδικα μου... αν και τωρα τελευταια η σκεψη οτι η οικογενεια μου δεν ειναι ακομα ολοκληρωμενη εχει αρχισει και μου τρυπωνει στο μυαλο... ενα ακομα ψιθυριζει η καρδια μου, ενα ακομα... αλλα οι συνθηκες της ζωης μας λενε οχι ακομα, ισως οχι ποτε. Ομως η καρδια ξερετε παντοτε ελπιζει... θα δουμε τι θα φερει ο χρονος... θα δουμε... Τ.