νόηση, ετών 18:)

Το Σάββατο ήταν μια κουραστική μέρα. Τα παιδιά ήταν και τα δύο στο σπίτι με αποτέλεσμα οι φασαρίες,οι τσακωμοί και οι φωνές να δίνουν και να παίρνουν. Δεν προλαβαίναμε να σταματήσουνε έναν τσακωμό ξεκινουσε ο επόμενος.Βγήκαμε μια μικρή βόλτα για να ηρεμήσουν. Μόλις επιστρέψαμε ξανά τα ίδια. Πάνω που ήμουν έτοιμη ή να βάλω τις φωνές ή τα κλάμματα (για να εκτονωθώ κάπως) άκουσα τον άντρα μου να λέει με απόγνωση "Σταματήστε λίγο ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ". Τρομοκρατήθηκα. Αν ο άντρας που είναι πιο ήρεμος πιο ψύχραιμος απο εμένα "λυγίσει" τι θα γίνει? Σε δευτερόλεπτα ανασυγκροτήθηκα. Πρέπει να βοηθήσω αυτον που βοηθάει πάντα εμένα όταν το χρειαζομαι. Πήρα πάλι τα παιδια και βγήκαμε βόλτα να του δώσω λίγο χρόνο να ηρεμήσει. Όταν επιστρέψαμε, είχε ηρεμήσει. Όταν ξεκίνησε να διαβάζει ένα βιβλίο με εικόνες με την μικρή και εκεινη να του επαναλαμβάνει κάποιες λέξεις είδα ότι είχε ξεχάσει όλη την προηγούμενη ένταση. "Ολα καλά θα πάνε. Θα την βρουμε την άκρη με όλα" μου είπε και αμέσως ξαναβρήκα το κουράγιο μου. Τα μικρά πράγματα είναι αυτά που μας κάνουν να συνεχίζουμε τον αγώνα, την προσπάθεια. Μια όμορφη χειρονομία, μια μικρή λέξη της μικρής, λίγο χαμόγελο και άφθονη αισιοδοξία και κατανόηση.