νόηση, ετών 18:)

Ένα ακόμη φθινόπωρο ήρθε, ένα φθινόπωρο που είναι βαρύ γεμάτο μελαγχολία και αναπάντητα ερωτήματα. Γιατί τόση καταστροφή; Γιατί τόσοι θάνατοι; Πόλεμο έχουμε; Μέσα σε λίγες μόνο ημέρες φάνηκε σε όλο της το μέγεθος η παραλυσία του κρατικού μηχανισμού. 'Ενα κράτος με ειδικές ανάγκες, βαριά άρρωστο που αφήνει τους πολίτες του αβοήθητους μπροστά στο οτιδήποτε. Αλήθεια αναρωτιέται κανείς βλέποντας αυτή την εικόνα τι μπορεί κανείς να προσδοκά από αυτό το κράτος; Ποιά βοήθεια να προσμένει; Αλήθεια περιμένουμε μέριμνα γιατα παιδιά μας, περιμένουμε κοινωνική πολιτική και κρατική μέριμνα, περιμένουμε στήριξη και βοήθεια; Δυστυχώς τα τελευταία γεγονότα μας επιβεβαιώνουν περίτρανα για μια ακόμη φορά οτι δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα από τις κυβερνήσεις της Έλλαδας μας. Πραγματικά νιώθω για μια ακόμη φορα προδομένη από την αναλγησία των υπευθυνοανέυθυνων που χορεύουν πάνω στους φρεσκοσκαμμένους τάφους των ανθρώπων που δεν έχουν ταφεί ακόμη γιατί δεν έχουν γίνει ακόμη τα τεστ DNA, κάνοντας προεκλογική εκστρατεία ζητώντας από αυτούς τους ανθρώπους.... Αλήθεια τί να ζητήσουν; Αυτοί δεν έχουν πια τίποτα. Την εμπιστοσύνη τους;ΑΥΤΉ ΤΗΝ ΈΧΟΥΝ ΗΔΗ ΧΆΣΕΙ. Μέσα σε αυτά τα άδεια μάτια που πλέον βλέπουν μόνο την φρίκη που πέρασαν, μέσα σε αυτά τα μύάλα που αδυνατούν ακόμη να συλλάβουν το μέγεθος της καταστροφής, μέσα σε αυτές τις ψυχές που έχουν καεί μαζί με τους ανθρώπους τους, τα σπίτια τους, τα ζώα τους, τα χωράφια τους, δεν χωράει η χαρτινη εικόνα του οποιουδήποτε κομματάρχη που προσπαθεί ο οικτρός να κανει τι;να καπηλευτεί τον πόνο τους. Ειναι ώρα πιστεύω λοιπον όλοι αυτοί να πάρουν το μήνυμα οτι δεν μπορούν πλέον να παίζουν με τις ζωές μας, την υγεία των παιδιών μας, την εκπαίδευση τους, τις περιουσίες μας, να μην παίζουν με την νοημοσύνη μας.