Ήταν μια από τις δύσκολες μέρες. Πήγαμε σε ένα εστιατόριο το μεσημέρι μαζί με φίλους. Δεν το πολύ-τολμάμε γενικά… Η Μαριτίνα ήταν αποσυντονισμένη. Ηχολαλούσε συνεχώς, μιλούσε μόνη της. Δεν είχε καθόλου καλή βλεμματική επαφή με τους άλλους. Κάποια στιγμή άρχισε να ενοχλεί κάτι άλλα παιδάκια, χωρίς βέβαια να «νιώθει» ότι τα ενοχλεί… Αυτή η ενσυναίσθηση που σχεδόν πάντα απουσιάζει… Άλλη μια μέρα που πάλι ένιωθα πως θα τελειώσει με το γνωστό συναίσθημα… ότι προχωράμε γενικώς, αλλά … πόσο ακόμα πίσω είμαστε... Μέχρι που αυτή η μέρα τέλειωσε διαφορετικά… χάρη στη δημοσίευση της Μαριαλεξ με τίτλο «αγαπημένο μου παιδί»! ;Hμουν ήδη συναισθηματικά φορτισμένη κι έτσι μόλις το διάβασα, μ’ έπιασαν τα κλάματα… Πήγα και πήρα αγκαλίτσα τη Μαριτίνα... Την κρατούσα κι έκλαιγα… Και τότε, αυτό το παιδάκι μου που τόσο δυσκολεύεται να εκφράσει συναισθήματα, που όποτε μ’ έβλεπε να κλαίω δεν αντιδρούσε ποτέ και απλώς με κοιτούσε, αυτό το γλυκό παιδάκι μου, μου χάρισε αυτόν τον διάλογο, αφού με κοίταξε καλά-καλά μέσα στα μάτια: - Μαμά, τι κάνεις; - Τι κάνω μωρό μου; - Κλαις μαμά; - Ναι αγάπη μου, κλαίω... - Γιατί κλαις; - Κλαίω γιατί σ’ αγαπάω πολύ... - Δε θέλω να κλαις μαμά... Κι έτσι της είπα «εντάξει αγάπη μου, θα σταματήσω τώρα»… κι εκείνη με πήρε μια αγκαλιά τόσο σφιχτή, έτσι όπως καθόταν πάνω στα πόδια μου, από εκείνες τις σφιχτές αγκαλιές που έχει αρχίσει και με παίρνει τους τελευταίους 2 μήνες...

Κοντεύει τα 6. Κι αυτός ο διάλογος έγινε για ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ! Και χάρη σε σένα, Μαρία μου, και στα όσα έγραψες... Σ’ ευχαριστώ μέσα απ’ τα βάθη της καρδιάς μου...

Σ’ ευχαριστούμε ΝΟΗΣΗ που υπάρχεις… Μου’ρχεται να βγω στη βεράντα και να φωνάξω «σ’ ευχαριστώ κόσμε...» Τόση χαρά έχω, που σβήστηκαν τα δύσκολα της σημερινής μέρας.

Πού θα πάει; Σιγά - σιγά όλο και θα καταφέρνουμε... Έτσι δεν είναι; Βήμα - βήμα... Κατάκτηση - κατάκτηση...

Όπως και το «σ’αγαπώ μανούλα»... που όταν πρωτο-μπήκα στη ΝΟΗΣΗ δεν πίστευα ότι θα το άκουγα ποτέ... Κι όμως το άκουσα! Προχωράμε μανούλες... Όλες μαζί... Είδατε πόσα καταφέρνουμε;;;