νόηση, ετών 18:)

Αγαπητοί φίλοι, Δυο εβδομάδες μετά την ανάρτηση στο site της ψηφοφορίας με το ερώτημα «Τί αναμένει ένα άτομο με διαταραχές όταν χάσει τη γονεϊκή στήριξη;» θα ήθελα να κάνω ορισμένες παρατηρήσεις. Παρατήρηση 1η: Η διατύπωση της ερώτησης, δυστυχώς δεν είναι όσο θα έπρεπε σαφής (λόγω κάποιων περιορισμών που τίθενται στην έκτασή της από το σύστημα). Έτσι υπάρχουν αρκετά περιθώρια παρερμηνειών ή αν θέλετε «προσωπικών» ερμηνειών που μπορεί καθένας να δώσει. Παρατήρηση 2η: Στην ερώτηση αυτή, το «άτομο με διαταραχές (νοητικές, αναπτυξιακές ή όπως αλλιώς τις ονομάζουν οι ειδικοί)», δεν θα έπρεπε να είναι το συγκεκριμένο άτομο που γνωρίζουμε και έχουμε στην οικογένειά μας ή στο φιλικό περιβάλλον, αλλά το μέσο άτομο με ανάλογες δυσκολίες (ουσιαστικά, η «συμπύκνωση» των εμπειριών και της γνώσης που έχουμε γι αυτά). Επομένως, δεν θα έπρεπε οι απαντήσεις να δίνονται τόσο με προσωπικά κριτήρια, όπως το τί περιμένουμε ή ελπίζουμε να συμβεί στα δικά μας παιδιά, αλλά εστιάζοντας γενικότερα στα παιδιά με παρόμοια προβλήματα. Παρατήρηση 3η: Όσον αφορά την διατύπωση «τί αναμένει». Δεν μιλάμε για το «ιδεατό» και το «δέον», αλλά για το πεζό «είναι». Σε τί θα πρέπει λοιπόν να ελπίζει σήμερα, ένα τέτοιο άτομο για την περίοδο που θα χάσει την (τόσο απαραίτητη) γονεϊκή στήριξη (είτε αυτό συμβεί σε 30 χρόνια, είτε συμβεί αύριο το πρωί –ας μην ξεχνάμε κανείς μας δεν έχει υπογράψει συμβόλαιο με τον Θεό). Ποιά είναι η πλεόν πρόσφορη και εφικτή (δηλαδή η βέλτιστη) επιλογή, προκειμένου το ίδιο και οι οικείοι του να μην αισθάνονται αυτή την καταδυναστευτική ανασφάλεια για το μέλλον; Ή όπως το έθεσε κάποιος φίλος σε ένα βιολόγιο (νομίζω) : «όταν εμείς θα είμαστε σε κάποιοα ηλικία που αντικειμενικά δεν θα μπορούμε να στηρίζουμε όπως τώρα το παιδί μας, και ακόμα χειρότερα όταν εμείς θα πάψουμε να υπάρχουμε τί θα ακολουθήσει;;; Επειδή αυτό δεν το έχω δεί να το αναφέρει κανείς σαν εγνοια ίσως υπάρχει μια κάποια απάντηση που μέσα στη αναμπουμπούλα του μυαλού μου να μη την έχω σκεφτεί. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΝΑ ΜΟΥ ΤΗΝ ΠΕΙΤΕ». Και τέλος μια ακροτελεύτια παρατήρηση-προβληματισμό, σχετικά με τις δυο πρώτες επιλογές, που φαίνεται να συγκεντρώνουν τη συντριπτική πλειοψηφία -σχεδόν δυο από τις τρεις- των απαντήσεων: Η καλύτερη λύση προσωπικά νομίζω οτι είναι αυτή σύμφωνα με την οποία το άτομο θα μπορεί πια (κατά ένα μεγάλο μέρος αν όχι πλήρως), να στηρίζεται στον εαυτό του. Δηλαδή η εξεύρεση επαγγελματικής ενασχόλησης. Θα πρέπει να λάβουμε όμως υπόψιν, οτι αυτό (παρ’ όλες τις προόδους που έχουν γίνει και θα γίνονται) δεν αφορά όλους, ίσως δεν αφορά τους περισσότερους. Επιπλέον, είναι κάτι που απαιτεί προετοιμασία και επομένως δεν μπορεί να αποτελέσει απάντηση στο ζητούμενο από αυτά τα παιδιά σε περίπτωση που κάποιο αιφνίδιο περιστατικό τους στερήσει την γονεϊκή στήριξη (όχι απαραίτητα και τους ίδιους τους γονείς τους). Όσον αφορά το συγγενικό περιβάλλον, που (εξ όσων περιπτώσεων έχει τύχει να γνωρίσω συμπεριλαμβανομένης και της δικής μου), τα αγγαλιάζει και τα θεωρεί δικά του παιδιά, θα πρέπει να γνωρίζουμε (όλοι μας το γνωρίζουμε πολύ καλά) οτι υπάρχουν και κάποια όρια στις αντοχές των ανθρώπων. Ήδη δοκιμάζουμε τα δικά μας. Πόσο εύκολο είναι άραγε για κάποιον να «θυσιάσει» μέρος της ζωής του (προσωπικής/οικογενειακής/επαγγελματικής) για ένα παιδί που δεν είναι δικό του και στο κατω κάτω δεν φέρει την ευθύνη; Ευχαριστώ για την προσοχή Θεόδ. Κανάκης