νόηση, ετών 18:)

Ακόμα και όταν το έλλειμα στην επικοινωνία ενός παιδιού παρεμβάλλουν στην γνωστική, κοινωνική και συναισθηματική του ανάπτυξη, μερικοί γονείς και ειδικοί διαστάζουν να εισάγουν την ACC (Augmentative and Alternative Communication, μτφ. Επαυξητική και Εναλλακτική Επικοινωνία). Αυτό είναι κατανοητό, καθώς η Ενισχυτική Εναλλακτική Επικοινωνία (ACC) συχνά φαίνεται να είναι η τελευταία λύση ανάγκης, που καταδικάζει ένα παιδί σε μία δια βίου μη φυσιολογική και περιορισμένη επικοινωνία. Θεωρείται ως το τέλος κάθε ελπίδας για ανάπτυξη φυσιολογικού λόγου, που χρησιμοποιείται μετά από πολλά χρόνια αποτυχημένων προσπαθειών για την ανάπτυξή του μέσω λογοθεραπείας. (Berry, 1987; Mirenda & Schuler, 1988). Η αλήθεια είναι ότι η ACC δεν αντιπροσωπεύει αυτό δυσάρεστο μέλλον. Πολλοί ενήλικες αναπτύσσουν μεγάλες δεξιότητες με την ACC και είναι σε θέση να επικοινωνήσουν ο,τιδήποτε θελήσουν, σε όποια συνθήκη και αν βρεθούν. Επίσης, δε σημαίνει ότι πρόκειται για το τέλος της ελπίδας για την ανάπτυξη λόγου. Συχνά προσφέρονται προγράμματα που έχουν ως βασικό παράγοντα τον λόγο. Στην πραγματικότητα, εφόσον ο φυσικός λόγο είναι η ιδανική μορφή επικοινωνίας στις περισσότερες συνθήκες, είναι σκόπιμο τα παιδιά να συνεχίζουν με την λογοθεραπεία, παράλληλα με την ACC με στόχο να αναπτύξουν στο μέγιστο δυνατό τον προφορικό λόγο. Αρκετές μελέτες συνηγορούν στο γεγονός ότι η εισαγωγή της ACC έχει θετικά αποτελέσματα στην ανάπτυξη του λόγου, καθώς τα παιδιά που λαμβάνουν ACC αναπτύσσουν λόγο γρηγορότερα από εκείνα που δεν έχουν ACC (Bodine & Beukelman, 1991; Van Tatenhove, 1987). Ακόμα και όταν βλάβες επικοινωνία ενός παιδιού δημιουργούν παρεμβολές του ή γνωστική, κοινωνική και συναισθηματική ανάπτυξη της, μερικοί γονείς και τους επαγγελματίες είναι απρόθυμοι να εισαγάγει AAC. Αυτό είναι πολύ κατανοητό από το AAC που βασίζεται η επικοινωνία είναι συχνά θεωρηθεί ως η έσχατη λύση, καταδικάζοντας ένα παιδί σε μια ζωή φυσιολογική και περιορισμένη επικοινωνία. Θεωρείται το τέλος του κάθε ελπίδα της φυσικής ομιλίας, που πρέπει να χρησιμοποιούνται μόνο μετά από χρόνια απέτυχε λογοθεραπεία. ( Berry, 1987 ? Mirenda & Schuler, 1988 ). Από την άλλη πλευρά, ενώ φαίνεται σκόπιμο να συνεχίζει η προσπάθεια της ανάπτυξης του λόγου, είναι λάθος να αφήσουμε ένα παιδιά με λιγοστούς ή καθόλου εναλλακτικές επαρκούς επικοινωνίας, στη διάρκεια της επί μακρόν λογοθεραπείας. Ένα παιδί που δεν είναι σε θέση να επικοινωνήσει επαρκώς δεν μπορεί να συμμετάσχει ουσιαστικά σε πολλές δραστηριότητες και βρίσκεται σε μεγάλο κίνδυνο καθυστέρησης της γνωστικής και ψυχοκοινωνικής του ανάπτυξης. Επιπλέον είναι εξαιρετικά σημαντικό για το παιδί να έχει μία ελάχιστη δυνατότητα επικοινωνίας που να του προσφέρει τη δυνατότητα να έχει έναν έλεγχο των ανθρώπων και του περιβάλλοντός του. Η δυνατότητα αυτή μπορεί να αναπτύσσεται και να αλλάζει καθώς αλλάζουν και οι ανάγκες του παιδιού, με την πάροδο του χρόνου. Ο πίνακας στη σελίδα http://aac.unl.edu/yaack/b2.html δείχνει τους πιο γνωστούς φόβους αλλά και μύθους που αφορούν στη χρήση της ACC, καθώς και πορίσματα μελών που δίνουν απάντηση και πρακτικές λύσεις σε αυτά τα θέματα. Πηγή: http://aac.unl.edu/yaack