νόηση, ετών 18:)

Χθες το απόγευμα πήρα τα παιδιά και τα πήγα σε μια μεγάλη παιδική χαρά της παραλιακής στο ύψος του Καλαμακίου. Τους αρέσει πολύ εκεί.. παιχνίδια πολλά, φουσκωτά επίσης, ακόμη και ηλεκτρικά αυτοκινητάκια. Τα παιδιά έπαιζαν ανέμελα εδώ κι εκεί και εγώ, μη βρίσκοντας άδειο παγκάκι έκατσα σε κάποιο που κάθονταν δυο νεαρές μαμάδες. Πολύ ευγενικά, με χαιρέτησαν και με ρώτησαν ποσά παιδάκια έχω. - Τρία, τους απαντώ εγώ. - Τρία;;;; ρώτησαν με θαυμασμό αυτές. - Μπράβο, μου είπαν. Κάπως ετσι ξεκινησε η κουβεντα , συστηθηκαμε και μπηκα και εγω στη συζητηση που ειχαν νωριτερα. Μιλουσαν για καποιες εξ αποστασεως υιοθεσιες παιδιων ,φτωχων Αφρικανικων χωρων και το ποσο πολυ τους ενθουσιαζε η ιδεα,να προσφερεις,να βοηθας, να νιωθεις οτι υπαρχουν ανθρωποι που δεν ειχαν την τυχη με μας και να μη μενεις αμετοχος. - Ειναι σαν να απλωνεις το χερι σου σε ενα τυφλο για να τον βοηθησεις να περασει το δρομο, λεει η μια. - Σαν να πηγαινεις στα παιδικα χωρια sos και να προσφερεις δωρα στα ορφανα, λεει η αλλη. - Πρεπει να το κανεις και εσυ Μαρια,μου ειπαν, μια σχεδον πολυτεκνη μαμα σαν και σενα επιβαλλεται να ειναι ιδιαιτερα ευαισθητοποιημενη. Τελικα αρχισα να το σκεφτομαι και να εχω τυψεις.Αρχισα να αναρωτιεμαι μηπως ειμαι υπερβολικη που τρεμω για τη σχολικη χρονια που αρχιζει αυριο. Εγω τρεμω για το ποια δασκαλα-ο θα εχει στη ταξη του ο γιος μου, αν θα του φερεται με αξιοπρεπεια, αν θα τον κοροιδευουν και φετος τα αλλα παιδια, αν τελικα θα εγκριθει η παραλληλη στηριξη, αν υπαρχει περιπτωση να τον ξαναχτυπησουν καποια απο τα μεγαλα παιδια, αν η διαφορετικοτητα του του δημιουργισει κοινωνικο προβλημα στο σχολειο φετος, τη στιγμη που καποια αλλα παιδακια στη μακρινη Αφρικη δεν εχουν το δικαιωμα να εχουν τιποτα παρα μονο μια εξ αποστασεως υιοθεσια. Καταφεραν οι δυο κοπελες να με κανουν να αισθανομαι απαισια για τις υπερβολικες μου απαιτησεις. Καθως οι δυο μαμαδες συνεχισαν τη κουβεντα τους, πλησιασε στο παγκακι ο γιος μου και μου ζητησε νερο.Την ωρα που εψαχνα στη τσαντα μου για το μπουκαλακι το παιδι κουνουσε τα χερακια του και εκανε πηδηματακια χαμογελωντας. Με το που ειδαν την αντιδραση αυτη του παιδιου, οι δυο ευαισθητες μαμαδες αλλαξαν ολα τα χρωματα του ουρανιου τοξου. Μου λενε ξαφνικα: - Περασε η ωρα, πρεπει να φυγουμε. Καλο βραδυ. - Καλο βραδυ, απανταω και εγω Πολυ τυπικες μαμαδες, σκεφτηκα. Εχουν προγραμμα με τα παιδια τους, οχι σαν και μενα που τα παω για λιγο στην παιδικη χαρα και δε φευγουμε αν δεν περασουν 2 ωρες. Μπορει παλι να ξεχασαν και το φαγητο στο φουρνο...πολυ πιθανο κι αυτο, σκεφτηκα. Καπου 20 λεπτα αργοτερα, τα παιδια μου καταιδρωμενα μου ζητησαν παγωτο και ετσι τα πηρα και περπατησαμε προς την εξοδο της παιδικης χαρας. Μιας και ειναι μεγαλος παιδοτοπος, δεν μπορει κανεις να βλεπει ολα τα παγκακια. Καθως περπατουσαμε, πισω απο το ξυλινο καραβι πεφτουμε ξαφνικα πανω στις μαμαδες που συναντησα νωριτερα. Με το που μας ειδαν κατεβασαν τα κεφαλια τους προσποιουμενες οτι διαβαζουν τα εντυπα της υιοθεσιας. Εκεινη τη στιγμη χωρις να το σκεφτω πολυ, σταματησα ακριβως μπροστα τους και τους ειπα: - Μη φοβαστε κοριτσια, δεν ειναι σκυλος, δε δαγκωνει, ενα ακομα Αφρικανακι ειναι και αυτο, με τη διαφορα οτι δεν χρειαζεται υιοθεσια... Γερα, με τσαμπουκα. Καλη σχολικη χρονια σε ολους. Φιλικα, Μαρια Παπαδακη (mairipapa)

---

Εάν σας αρέσει το "βιολόγιο" αυτό, επικοινωνήστε με τον/τη συγγραφέα του! Μπορείτε να στείλτε ένα e-mail ή δημοσιεύσετε το σχόλιό σας κάνοντας κλικ στο "σχολιάστε" στο τέλος κάθε δημοσίευσης!