νόηση, ετών 18:)

Πέρασαν κι όλας δυόμισυ χρόνια που μπήκε όλη η οικογένειά μας στο φάσμα του αυτισμού. Άλλες φορές με σκούρες έως μαύρες αποχρώσεις αφού επιφανείς καθηγητές με περγαμηνές πανεπιστημιακές αλλά όχι ανθρώπινες μας προέτρεπαν να περάσουμε στη διαδικασία απόκτησης τρίτου παιδιού γιατί ο μικρούλης μας μας έλεγαν επί λέξει ότι θα συνέλθει μόνο αν ανοίξουν οι ουρανοί κάνοντας μία πρόβλεψη-μείγμα ιατρικής και μεταφυσικού.

Φυσικά και δεν το κάναμε έχοντας ήδη μία μεγαλύτερη κόρη 12 ετών κι ένα παιδάκι που άξιζε και αξίζει να προσπαθήσουμε γι' αυτό. Μέρα με τη μέρα ο μικρούλης μας,ο τζουμπιντού όπως τον φωνάζουμε, προσθέτει τα δικά του χρώματα σ' αυτό το φάσμα πολύ πιο φωτεινά,πολύ πιο αισιόδοξα μέσα από τα γαλάζια ματάκια του και το χαμόγελό του. Πριν δύο χρόνια είχα πεί στον άντρα μου ότι θα έδινα τα πάντα για να ακούσω τον τζουμπιντού να με ξαναφωνάζει μαμά. Κι αυτό έγινε με πείσμα και υπομονή. Τώρα άρχισε να χρησιμοποιεί και μικρές προτασούλες άλλες φορές μόνος του άλλες καθ' υπόδειξη, έρχεται με αγκαλιάζει, γελάει με τα παιχνίδια μας, κλαίει με τις φωνές μου. Βέβαια τα πισωγυρίσματα υπάρχουν αλλά είναι λίγα και μιρότερης διάρκειας. Στη δουλειά μου αγωνίζομαι για άλλους ανθρώπους. Στη ζωή μου έβαλα στοίχημα με τον εαυτό μου ότι αυτό το πλασματάκι θα το κάνω καλά όσο κι αν αυτό ακούγεται υπεραισιόδοξο.