νόηση, ετών 18:)

Σεβασμό σε όποιον αποκαλούμε ανάπηρο, ακόμη κι αν αυτός δεν είναι ανάπηρος; Μάλλον το να αποκαλείς κάποιον ανάπηρο δε δείχνει σεβασμό. Και σίγουρα δεν είναι ανάπηρος κάποιος που έχει αυτισμό. Το βεβαιώνει και η πορεία του παιδιού σου. Φιλικά, Κυριάκος

Παρότι σιχαίνομαι το Μπαμπινιώτη περισσότερο κι απ' ότι τον σιχαίνεται ο Γιάννης Χάρης, αυτός θα ήταν ο πιο κατάλληλος να μας εξηγήσει τι σημαίνει "Μάλλον το να αποκαλείς κάποιον ανάπηρο δε δείχνει σεβασμό.". Κυριάκο?

Για ποιο παιδι μιλάτε κύριε Κarakyri; Παρακαλώ απαντήστε στην απορία μου.

Την πέμπτη μέρα, πάντα χάρη στο αρνάκι, τούτο το μυστικό της ζωής του μικρού πρίγκιπα μου αποκαλύφτηκε. Με ρώτησε κάπως απότομα, χωρίς κανένα άλλο πρόλογο, σαν να 'ταν αποτέλεσμα ενός προβλήματος που το είχε μελετήσει για πολύν καιρό χωρίς να εξωτερικεύει τις σκέψεις του. - Ένα αρνάκι, μια και τρώει τα μικρά δέντρα, τρώει και τα λουλούδια; - Ένα αρνάκι τρώει ότι βρεθεί μπροστά του. - Ακόμη και τα λουλούδια που έχουν αγκάθια; - Ναι. Ακόμη και τα λουλούδια που έχουν αγκάθια. - Και τότε σε τι τους χρησιμεύουν τα αγκάθια; Δεν το ήξερα αυτό. Κείνη τη στιγμή ήμουνα πολύ απασχολημένος, καθώς προσπαθούσα να λασκάρω ένα μαγκωμένο μπουλόνι του κινητήρα μου. Ένιωθα ανήσυχος γιατί η βλάβη έδειχνε να 'ναι πολύ σοβαρή και το νερό που λιγόστευε, άρχιζε να με κάνει να φοβάμαι το χειρότερο. - Και σε τι χρησιμεύουν τ' αγκάθια; Όταν έκανε μιαν ερώτηση, ο μικρός πρίγκιπας δεν υποχωρούσε ποτέ. Ήμουνα θυμωμένος με το μπουλόνι μου κι απάντησα αδιάφορα: - Τ' αγκάθια σε τίποτε δεν χρησιμεύουν, είναι μια καθαρή κακοτροπιά από τη μεριά των λουλουδιών! - Ω! Όμως, ύστερα από ένα μικρό διάστημα σιωπής, μου πέταξε μ' ένα είδος μνησικακίας: - Δεν σε πιστεύω! Τα λουλούδια είναι αδύναμα, λεπτούλικα. Δεν έχουν πονηριά. Επιβιώνουν όπως μπορούν. Πιστεύουν πως είναι τρομερά με τ' αγκάθια τους... Δεν έδωσα καμιά απάντηση. Κείνη τη στιγμή σκεφτόμουνα: «αν τούτο το μπουλόνι συνεχίσει ν' αντιστέκεται, θα το πετάξω έξω με μια σφυριά». Ο μικρός πρίγκιπας διέκοψε πάλι τις σκέψεις μου: - Και πιστεύεις, εσύ, πως τα λουλούδια ... - Μα όχι! Όχι, βέβαια! Δεν πιστεύω τίποτε! Απάντησα έτσι αδιάφορα, χωρίς να το πολυσκεφτώ. Είμαι απασχολημένος, εγώ, με σοβαρά πράγματα! Με κοίταξε κατάπληκτος. - Με σοβαρά πράγματα!... Με κοίταζε έτσι όπως ήμουν με το σφυρί στο χέρι, τα δάχτυλα μαύρα από το γράσο, σκυμμένο πάνω από ένα πράγμα που του φαινόταν πάρα πολύ άσχημο. - Μιλάς κι εσύ όπως οι μεγάλοι! Τα λόγια του μ' έκαναν να νιώσω ντροπή. Μα κείνος, δίχως καθόλου να με λυπηθεί, πρόσθεσε: -Όλα τα μπερδεύεις, εσύ ... όλα τα ανακατώνεις! Στ' αλήθεια ήταν πολύ θυμωμένος. Κουνούσε στον αέρα τα χρυσόξανθα μαλλιά του: - Ήξερα ένα πλανήτη όπου υπάρχει ένας κύριος πολύ κόκκινος. Ποτέ του δεν είχε μυριστεί ένα λουλούδι. Ποτέ του δεν είχε κοιτάξει ένα αστέρι. Ποτέ του δεν είχε αγαπήσει κανένα. Ποτέ του δεν έκανε τίποτ' άλλο εκτός από λογαριασμούς. Κι όλη τη μέρα έλεγε και ξανά 'λεγε συνέχεια: «Είμαι σοβαρός άνθρωπος! Είμαι ένας σοβαρός άνθρωπος!», κι αυτό τον έκανε να φουσκώνει από περηφάνια! Μα αυτός δεν είναι άνθρωπος, είναι ένα μανιτάρι! - Ένα τι; - Ένα μανιτάρι! Ο μικρός πρίγκιπας είχε γίνει τώρα κατάχλομος απ' το θυμό του. - Τώρα και εκατομμύρια χρόνια, τα λουλούδια πετάνε αγκάθια. Κι όμως, τώρα και εκατομμύρια χρόνια, τα αρνιά τρώνε τα λουλούδια. Δεν είναι, λοιπόν, σοβαρό θέμα να προσπαθείς να καταλάβεις γιατί τα λουλούδια κουράζονται τόσο πολύ για να ξεπετάνε αγκάθια που ποτέ δεν χρησιμεύουν σε τίποτα; Δεν είναι σημαντικό πρόβλημα ο πόλεμος ανάμεσα στα αρνιά και τα λουλούδια; Δεν είναι πολύ πιο σοβαρό και πιο σημαντικό από τους λογαριασμούς ενός χοντρού κόκκινου κυρίου; Κι αν εγώ ήξερα ένα μοναδικό στον κόσμο λουλούδι, που δεν υπήρχε πουθενά αλλού, εκτός από τον πλανήτη μου και που ένα μικρό αρνί μπορεί να το καταστρέψει με μια χαψιά, έτσι, ένα πρωί, χωρίς να καθόλου να σκεφτεί αυτό που κάνει, αυτό δεν είναι σημαντικό και σοβαρό θέμα; Κοκκίνισε, ύστερα πρόσθεσε: - Αν κάποιος αγαπάει ένα λουλούδι που δεν υπάρχει παρά μόνο ένα δείγμα του μέσα σε εκατομμύρια και εκατομμύρια αστέρια, αυτό είναι αρκετό για να νιώθει ευτυχισμένος όταν το κοιτάζει. Σκέπτεται «Το λουλούδι μου είναι κάπου εκεί ...» Μα αν το μικρό αρνί φάει το λουλούδι, θα 'ναι για κείνο σαν να είχαν ξαφνικά σβηστεί όλα τ' αστέρια! Κι αυτό δεν είναι σημαντικό! ... Δεν μπόρεσε να προσθέσει τίποτε περισσότερο. Απότομα ξέσπασε σε λυγμούς. Είχε πέσει η νύχτα. Είχα παρατήσει τα εργαλεία μου. Άρχισα να χλευάζω τον εαυτό μου για το σφυρί μου, για το μπουλόνι μου, για τη δίψα, για το θάνατο. Πάνω σ' ένα αστέρι, ένα πλανήτη, το δικό μου, τη Γη, βρισκόταν ένας μικρός πρίγκιπας που χρειαζόταν παρηγοριά! Τον πήρα αγκαλιά. Τον κούνησα πέρα-δώθε, νανουρίζοντάς τον. Του ψιθύριζα: «Το λουλούδι που αγαπάς δεν κινδυνεύει πια ... Ζωγράφισα ένα φίμωτρο στο αρνάκι σου ... Θα ζωγραφίσω και μια πανοπλία για το λουλούδι σου ... Θα ...». Δεν ήξερα τι να πω ... Ένιωθα πολύ άσχημα, δεν ήξερα πώς να τον φέρω πιο κοντά μου ή να πάω εγώ πιο κοντά του. Είναι τόσο μυστηριακή η χώρα των δακρύων. Από το site http://www.odaha.com/littleprince.php?f=OMikrosPringkipas

simfono mazi sas kanenas den kseri kalutera apo esas tis dinaotites tou paidiou sas. Ki afto to leo oxi os gonios giati goneas den eimai kai paidia den exo alla os kapote eimoun ki egw paidi me diskolies pou kseperastikan . Sinexiste kai tha ftasete se apotelesmata kai min akoute ton kathena

Εχω μια διαφορετικη αποψη σχετικα με το θεμα ΄΄αναπηρια΄΄,μια λεξη η οποια για μενα προσωπικα δεν σημαινει κατι.Εγω προσωπικα την εχω απορριψει οχι απο φοβο αλλα γιατι θεωρω οτι ο καθε ενας απο εμας εχει την δικη του 'αναπηρια' η οπια μπορει και να μην ειναι ορατη αλλα δυνητικα να ειναι πολυ πιο ΄΄επικινδυνη' ακομη και για τον ιδιο.Καθε ενας απο εμας ειναι διαφορετικος σε εμφανιση χειρισμους,προσωπικοτητα ,συμπεριφορα... που ειναι αδικος και κατ' εμε ατυχος ο ορος ΑΝΑΠΗΡΙΑ.Το οτι δεν μπορω να δω τον αλλο σαν αναπηρο δεν σημαινει οτι κλεινω τα ματια και δεν σεβομαι τον αλλο και στη προκειμενη περιπτωση το παιδι μου αντιθετα σεβομαι το δικαιωμα του να ειναι διαφορετικος.Το γεγονος οτι μπαινει σε μια διαδικασια θεραπειων ειναι γιατι κατι το οποιο για καποιους ειναι αυτονοητο και πολυ ευκολο να πετυχουν για εκεινων ισως χρειαστει να του το διδαξουν η να προσπαθησει πολυ για να το καταφερει.Αν λοιπον εχω ενα παιδι το οποιο δεν ειναι ΄καλο' στα μαθηματικα σημαινει οτι αν του κανω φροντηστηριο για να το βοηθησω τοτε το προσβαλω γιατι δεν βλεπω το παιδι σαν συνολο πραγμα το οποιο δεν ειναι αληθεια.Προσωπικα θεωρω οτι το προσβαλω αν του κολλησω οποιαδηποτε ταμπελα ειναι αυτη γιατι τοτε βλεπω το μερος και οχι το ολο. Ο Reinold Niebuhz γραφει ΄΄Θεε μου,δωσε μου την γαληνη να δεχτω αυτα που δεν μπορω να αλλαξω,το κουραγιο ν αλλαξω αυτα που μπορω και την σοφια να γνωριζω την διαφορα''

Ειναι κακο να ξεχωριζεις?Ξερεις ποσους ανθρωπους συνσνταω καθημερινα απο αυτους που αποκαλουνται ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟΙ και διακρινω κακια ,απανθρωπια ,κομπλεξ,ανισορροπια ψυχολογικη οι οποιοι χρηζουν βοηθειας αλλα δυστυχως κλεινουν τα ματια και τα αυτια?Αυτα που λες οτι εχουν κανει στον γιο σου εχε υποψιν σου οτι τα κανουν στους περισσοτερους ανθρωπους κατι ψευτομαγκες που νομιζουν οτι ειναι ο ομφαλος της γης .Μαθε τον να αγνοει και να εστιαζει στους ανθρωπους που τον αποδεχονται οπως ειναι .Αλλωστε ολοι καπως ετσι δεν καταληγουμε να κανουμε?Ο καλος και σοφος ΘΕΟΣ μας εδωσε 2 αυτια απο το ενα να μπαινουν αυτα που ακουμε και απο το αλλο να βγαινουν.Κανε τον δικο σου ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΗ να ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ ΤΑ ΚΑΤΟΡΘΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΑΣ ΤΟΥ ΦΩΝΑΖΟΥΝ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΟΤΙ ΟΙ ΑΝΕΜΟΜΥΛΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ.Παντα θα υπαρχει ο Σαντσο πιστος συντροφος και συμμαχος που θα συμμεριζεται τα πνειρα του.Σας αξιζουν συγχαρητηρια για το παιδι που εχετε και για οτι καταφερατε να γινει.

Η κα Βεννέτα Λαμπροπούλου, (Καθηγήτρια Ειδικής Αγωγής Πανεπιστημίου Πατρών, Πρόεδρος του Ινστιτούτου για τα Δικαιώματα Παιδιών και Νέων με Ειδικές Ανάγκες) έχει γράψει ένα καταπληκτικό άρθρο για το νέο νομοσχέδιο. Λόγω της έκτασης, λίγοι μπήκαν στον κόπο να το διαβάσουν και να σχολιάσουν, προτίμησαν τις διαμάχες εντυπώσεων. Το επαναφέρω γιατί έχει γράψει για τη χρήση της λέξης ΑΝΑΠΗΡΙΑ στο νέο νομοσχέδιο και την αναχρονιστική αντίληψη που έχει. Από ότι βλέπω έχουμε και αναχρονιστές κι εδώ που προσπαθούν να περάσουν την άποψή τους όπως και στο νομοσχέδιο. έγραψε λοιπόν: "...Να σημειωθεί ότι από την αρχή του νομοσχεδίου γίνεται διαχωρισμός των παιδιών σε αυτά με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες και αυτά με αναπηρίες, χωρίς φυσικά να επεξηγούνται οι όροι αυτοί και έτσι κανένας δεν ξέρει ποιά παιδιά έχουν ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες και ποιά αναπηρίες. Επίσης δεν διευκρινίζεται τι είδους παροχές και προγράμματα θα διατεθούν από το ΥΠΕΠΘ για κάθε μία από αυτές τις κατηγορίες. Ωστόσο, σύμφωνα με το κοινωνικό μοντέλο εκπαίδευσης, το οποίο αποφεύγει τις κατηγοριοποιήσεις, όταν γίνεται διαχωρισμός των παιδιών σε κατηγορίες γίνεται για καθαρά εκπαιδευτικούς σκοπούς. Για να καθοριστούν δηλαδή, τα προγράμματα, οι υπηρεσίες που θα προσφερθούν και τα μέτρα που θα ληφθούν, ώστε να εκπαιδευτούν τα παιδιά με τον πλέον κατάλληλο για τις ανάγκες τους τρόπο. Στο νομοσχέδιο όμως δεν φαίνεται να υπάρχουν τέτοιοι προσανατολισμοί και προθέσεις. Έτσι, οι διαχωρισμοί αυτοί των παιδιών που κάνει το νομοσχέδιο είναι άνευ ουσίας, οδηγούν σε διακρίσεις και παραπέμπουν σε άλλες εποχές, όταν η εκπαίδευση είχε ιατρικούς προσανατολισμούς και κύριο επίκεντρο τη παθολογία των παιδιών και τη θεραπεία της και όχι την ισότιμη εκπαίδευση τους. Γενικά, η ορολογία που χρησιμοποιείται στο νομοσχέδιο είναι πολλές φορές αυθαίρετη, δημιουργεί διαχωρισμούς χωρίς να υπάρχει ανάγκη, είναι αναχρονιστική και ιατροκεντρική και δεν χρησιμοποιείται συστηματικά. Για παράδειγμα στο άρθρο 3, όπου γίνεται προσπάθεια κατηγοριοποιήσης των μαθητών, μαθαίνουμε ότι οι μαθητές με νοητική καθυστέρηση γίνονται τώρα μαθητές με νοητική αναπηρία. Τα παιδιά που έχουν προβλήματα λόγου τώρα θα έχουν διαταραχές λόγου, όπως διαταραχές, ανεπάρκειες και αναπηρίες αποκτούν και άλλες κατηγορίες παιδιών. Οι κωφοί και βαρήκοοι γίνονται μαθητές με αισθητηριακή ανεπάρκεια ακοής(!), το ίδιο και οι τυφλοί. Εδώ μάλιστα, οι συντάκτες του νομοσχεδίου στην προσπάθειά τους να προσδιορίσουν τα παιδιά όσο το δυνατόν περισσότερο με ιατρικούς και όχι εκπαιδευτικούς ορισμούς, οδηγούνται σε σοβαρά λάθη και υπερβολές. Έτσι η ανεπάρκεια, όπως κακώς αποκαλείται, όρασης ή ακοής χαρακτηρίζεται και αισθητηριακή (γιατί τι άλλο αλήθεια θα μπορούσε να είναι;). Όμως, για τους κωφούς και βαρήκοους ακόμα και οι γιατροί δεν αποδέχονται τον όρο αισθητηριακή ανεπάρκεια ακοής. Ο ιατρικός και σωστός όρος διεθνώς είναι απώλεια ακοής (ελαφριά, μέτρια, σοβαρή), ενώ ο εκπαιδευτικός όρος (κωφός-βαρήκοος) αναφέρεται στη λειτουργική χρήση της ακοής για την αντίληψη της ομιλίας (Moores,1996). Υπάρχει επίσης και αρκετή ασυνέπεια στη χρήση της ορολογίας στο νομοσχέδιο, πράγμα που φανερώνει προχειρότητα και έλλειψη επιστημονικής γνώσης. Δείχνει όμως και τη νοοτροπία των συντακτών και του ΥΠΕΠΘ, αν το νομοσχέδιο γίνει νόμος, απέναντι στα παιδιά και την εκπαίδευσή τους. Για παράδειγμα, όσοι μαθητές στο άρθρο 3 είχαν αισθητηριακές ανεπάρκειες ακοής και όρασης, στο άρθρο 5 (παρ.2) έχουν αισθητηριακές διαταραχές ακοής και όρασης, όσοι στο άρθρο 3 είχαν κινητικές αναπηρίες, στο άρθρο 5 (παρ.2) έχουν κινητικές ανεπάρκειες κτλ. Τι πειράζει όμως; Όταν ο προσανατολισμός της εκπαίδευσης είναι ιατρικοκεντρικός τότε οι διαταραχές, οι ανεπάρκειες, οι αναπηρίες και οι ανικανότητες μπορεί να χρησιμοποιούνται ελεύθερα και αυθαίρετα και ας στιγματίζουν τα παιδιά. Άλλωστε, για το νομοσχέδιο μόνο αυτές τις ιδιότητες φαίνεται ότι έχουν τα παιδιά, αφού καθορίζονται κύρια από την παθολογία που τους αποδίδεται και όχι από τις εκπαιδευτικές ανάγκες και δυνατότητες τους. Σύμφωνα με τη παραπάνω αντίληψη όμως, η Ειδική Αγωγή είναι πιο κοντά στη θεραπεία και, δυστυχώς, πιο μακριά από την εκπαίδευση. Γιατί το πρόβλημα είναι κυρίως στα παιδιά και όχι στο εκπαιδευτικό σύστημα, το οποίο είναι ανίκανο να τα εκπαιδεύσει. Επομένως, ευθύνονται αυτά που δεν εκπαιδεύονται και όχι η έλλειψη κατάλληλων προγραμμάτων εκπαίδευσης, προσωπικού, υπηρεσιών στήριξης και δομών. Με αυτή τη λογική, δεν μπορεί να απαιτήσει κανείς παροχές κατάλληλης και ισότιμης εκπαίδευσης για όλα τα παιδιά με ειδικές ανάγκες. Έτσι γυρίζουμε πίσω στις αντιλήψεις της εποχής πρίν τη δεκαετία του 1950..." Όλο το κείμενο θα το βρείτε εδώ Φιλικά Κυριάκος

Μου αρέσει αυτή η κουβεντούλα. Σε κάθε κείμενο διαπιστώνω και μία αλήθεια. Ειναι η αλήθεια του καθενος μας. Ειναι ο τρόπος σκέψης μας.Ο "διαφορετικός" τρόπος έκφρασης του καθενος. Συνειρμηκά σκέφτομαι πόσο διαφορετικοί μπορεί να ειναι οι άνθρωποι, διάφορες κατηγορίες ανθρώπων που δεν τους εχω ζήσει απο κοντά και δεν ξέρω να τους αντιμετωπίζω. Μιλάω για αυτούς που "φοβάμαι" στο δρόμο ή που η όψη τους με κάνει να στρίβω το κεφάλι αλλου. Συγχωρέστε με αλλα δεν μπορώ να κατανοήσω τον κλέφτη, τον ψεύτη, τον δολοφόνο. Δεν μπορώ να μπω στην ψυχολογία των Ιμο, των πανκ, των επιθετικών ατόμων - των ατομων που σχετιζονται με τα ναρκωτικά. Δεν ξέρω τα βιώματα τους. Έτσι οπως εγω δεν ξέρω για αυτους έτσι και αυτοί δεν ξέρουν για εμένα.Όμως όλες αυτές οι κατηγορίες ειναι διαφορετικές απο μια κοινή αποδεκτή συμπεριφορα. Να τους πώ άραγε "ανάπηρους" ή "διαφορετικούς"; Έχει σημασία η λέξη που θα τους χαρακτηρίσω; Γιατί ολοι θα πρέπει να ειμαστε ίδιοι; Γιατί θα πρέπει οπωσδήποτε να μας αποδέχονται και να αποδεχόμαστε όλους; Αν τώρα εξυπηρετεί την πολιτεία να χαρακτηρίζει μια μερίδα ατόμων ως "ανάπηρους " προκειμένου να έχουν την κάλυτερη μεταχείρηση απο την πρόνοια , εμένα διόλου με απασχολεί. Αλλα σκεφτομαι και τον Διονύση, ένα παιδί με μορφή άντρα . 38 ετών . Κάτι δεν πηγε καλά ....δεν εχει σημασια τώρα , βρίσκεται σε ίδρυμα παιδιών σπαστικών. Αυτα λεγονται σπαστικά και οχι αναπηρα . Σωστά; Ειναι και διαφορετικός. Η διαφορετικοτητα τελικά ειναι αναπηρία ή όχι? Και φυσικά ενα άτομο δεν λαμβάνει τίποτα απο την πρόνοια οταν δεν τίθεται θέμα αναπηρίας . Σωστά; Αν καταργούσαμε την λέξη "αναπηρία" τι θα βάζαμε στην θέση της; Μιά φράση ας πούμε; Και για να γίνω ακομα πιο σαφής , γιατί τρελένομαι λίγο τώρα.... η ιατρική ειναι επιστήμη ή όχι; Η ιατρική δεν ειναι αυτή που μελετάει , πειραματίζεται και κάνει αναφορές στο τί ειναι αυτισμός και πως κατηροριοποιήται; Η ιατρική δεν ειναι αυτή που μελέτησε τα εξελικτικά στάδια του ανθρώπου και εχει κατοχυρώσει παγκοσμίως την τυπική ανάπτυξη του ανθρώπινου είδους; Μήπως τελικά εξελίσσεται μέσα απο τον αυτισμο μία αλλη μορφή ανθρώπου; Αυτή του μέλλοντος; Παραονοηκά ολα αυτα για τα δεδομένα του 2008. Ας ρίξεται λοιπόν μια ματιά στο περιοδίκο www.encephalos.gr για να διαπιστώσεται μια πιθανόν διαφορετικότητα των παιδιών μας. Μιλάει για μια πιθανόν διαφορετική ανάπτυξη των εγκεφαλικών ιστών. Αυτό ειναι τελικα μια διαφορετικότητα. Πώς θα πείσουμε τον κοσμο τώρα οτι δεν ειναι αναπηρία αυτό ειναι αλλο θέμα. Πως θα μάθουμε στον κόσμο να συμπεριφέρεται σε αυτήν την διαφορετικοτητα μαλλον ειναι ένα άλλο θέμα. Και εφόσον λοιπον όλα βαίνουν ομαλα στην δικιά μας πολιτεία......δεν νομίζω να εχετε πρόβλημα με τα προβλήματα των ατομων με αυτισμό. Θα πρεπει να τα αποδεχόμαστε όλα. Γιατι να γκρινιάζουμε ; Έχουν τίποτα τα παιδιά μας; Πειράζει που τα "ξεσκίζουμε" στα μαθήματα για να γίνουν σαν εμας; Γιατί το κάνουμε αυτο; αφου λέμε οτι ειναι διαφορετικά . Και εγώ διαφέρω απο σένα αλλα κανείς δεν θέλησε να με κάνει οπως εισαι εσύ. Πιθανόν να αναστατώσει η γραφή μου. Αλλα θεωρώ οτι κάθε πρόβλημα που ειναι πρόβλημα στην πράξη και οχι στα λόγια πρέπει να λυνεται και να αντιμετωπίζεται οπως αυτο υπάρχει. Φυσικά και θα κανω οτι μπορώ για να δω πρόοδο ομως δεν ξεχνάω οτι αυτή η διαφορετικότητα οπως θέλεται να την ονομάζεται ειναι ένα πλήγμα για ολους. Διοτι αν δεν ηταν δεν θα γινόταν και προσπάθειες . Διοτι αν δεν ήταν δεν θα ειμασταν εδώ. Και φυσικά υπαρχουν παιδια και ατομα που μπορούν να συγκλίνουν στα όρια του φυσιολογικού. Υπάρχουν όμως και άλλα παιδια που δεν θα μπορεσουν ποτε. Θα ειναι μία ζωή διαφορετικά. Μίλησαν πολύ για τα υψηλα λειτουργηκά ατομα. Ειναι ολα τα παιδια που ανηκουν στο φάσμα υψηλά λειτουργικά και ασπεργκερ? Σε έναν γονιό που δεν βλέπει πρόοδο θα τον παραμυθιάσετε οτι δεν πρεπει να κλαίει γιατι το παιδί του ειναι διαφορετικό; Μα σε όλααααααααα θα σου πει. Μήπως ειναι καλό να αποδεχόμαστε κάποιους όρους για το καλό των παιδιών μας. Πιστευουμε στην δυναμη τους. ΤΑ αγαπαμε. Κάνουμε τα πάντα για αυτα. Αλλα ας μην κολάμε σε ορολογίες. Μην μας πληγώνει αν το μαυρο αρνι φέρει τον χαρακτηρισμό μαυρο .Αν δεν το λέγαμε μαυρο δεν θα μπορουσαμε να το ξεχωρίσουμε μέσα απο το πλήθος των αρνιών. Θα λέγαμε εεεεεε τσομάνι φερε εκεινο το αρνι.......ποιο αρνι ρωτουσε ο καημένος ο τσομπανεις. Να! εκείνο εκεινο που ειναι στη μέση με τα δύο αυτια και τα δύο μάτια. .....να συνεχίσω; Καθε λοιπον λέξη εχει το δικό της νοημα. Μην τα παραποιούμε επειδή μπορεί να ειναι ευβηχο ή όχι στα ώτα μας. Αναπηρια σημαινει αναπηρία Διαφορετικοτητα σημαινει διαφορετικόητα Μαυρο σημαινει μαυρο. Ας γίνει λοιπον μια ψηφοφορία οπως συνηθίζεται με τίτλο : Αναπηρία και Προνοια Πόσα ατομα με αυτισμό λαμβάνουν το επίδομα της πρόνοιας για αναπηρία 67% και άνω; 1. Λαμβανεται το επιδομα; 2. Αγνοείται οτι υπάρχεί; 3. Δεν επιθυμείται να το λαμβάνεται; 4. Νομιζεται οτι το επιδομα της προνοιας δεν ειναι αρκετο για τις ανάγκες του παιδιου; Είμαι περίεργη να δω μία τέτοια ψηφοφορία!!!! Υ.Γ Προτείνω απο τα στελέχη του νόεση να αποδώσουν οσο το δυνατόν καλύτερα μια τέτοια ψηφοφορία.

Χμ....παθολογία και εκπαιδευτικές αναγκές.....Συμφωνώ απολυτα με το κείμενο της κα. Λαμπροπούλου.Ένας τέτοιος διαχωρισμός σίγουρα θα δημιουργουσε πρόσθετες εκπαιδευτικές δομές. Απιαστο ονειρο για τα ελληνικά δεδομένα. Με προβληματιζει λίγο ομως ο όρος παθολογία. Κ. Κυριάκο όλες οι περιπτώσεις παιδιών με πρόσθετες εκπαιδευτικές ανάγκες θα μπορεσουν με το πέρασμα του χρόνου να αυτονομηθούν και να γίνουν λειτουργικά μέλη της κοινωνίας μας;Και αν ναι με ποιον τρόπο κατά την γνώμη σας ;

κυρία Ελπίδα είστε πολύ καλή κυρία. Διάβασα και τα άλλα post σας και η γραφή σας είναι σαν καθάριο αεράκι που ανανεώνει τον αέρα χωρίς να τον ανακατεύει. Εχετε δίκιο ότι πρέπει να εστιάζει στους ανθρώπους που τον αποδέχονται όπως είναι. Δυστυχώς είναι σε μια ηλικία που ψάχνεται για το άλλο φύλο και για αποδοχή μέσα σε κάποιο κύκλο ανθρώπων για να αισθάνεται και αυτός ότι είναι μέλος μιας ομάδας. Ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια. με εκτίμηση

Μπορεί να εκθετω τις σκέψεις κάπως έτσι "περίεργα" ομως πιστεψτε με . Ποτέ δεν ειδα κανένα παιδί ως αναπηρο ή ως διαφορετικό. Κοιτάζω πάντα τα θετικά στοιχεία κάθε ανθρώπου καθε παιδιού. Με τον ίδιο τροπο προσπαθώ να εξομαλύνω τυχόν δυσκολίες στο δικό μου παιδι. Κάπως ετσι συμβουλευω να κανουν και οι άλλοι γονείς. Ποτέ δεν ενιωσα οτι τα βλεμματα ειναι στραμμένα πάνω μου διοτι και να ηταν εγώ απλά αδιαφορουσα. Γνωρίζω τις αδυναμίες και τα προτερήματα του παιδιου μου και δεν αφήνω κανέναν να με μειώσει ούτε καν με το βλέμμα του. Αν τώρα καποιοι θελουν να λυπουνται , προβλημα τους εγω δεν τους ακολουθώ. Ετσι ειμαι πλασμενη. Να αντεχω σχεδόν τα πάντα. Ποτέ δεν εκρυψα την δυσκολία της μικρής απο κανέναν. Αλλοι μου έδωσαν συμβουλές, αλλοι με παροτρυναν , άλλοι με κοιτουσαν ως εξωγηινο. Κρατουσα παντα τα θετικά και προχωρουσα. Και τώρα , σημερα το 2008 μπορω να πω οτι ειμαι ικανοποιημένη με τον τροπο που αντιμετώπισα τα πράγματα ολα αυτα τα χρόνια. Άλλωστε εχω αναφέρει στο βιολογιο μου το αποτελεσμα των προσπαθειών 8 ετών. Αυτές οι προσπάθειες μην νομίζετε οτι μπορει να επιτευχθούν αν ενας γονέας δεν εχει αποδεχτεί την διαφορετικότητα του παιδιού του ή αν ένας γονέας δεν έχει καταλάβει τον χαρακτήρα του παιδιού του. Μπορεί να το εριξα λίγο στην φιλοσοφία σε αυτήν την σελίδα αλλα φιλοσοφία ειναι και να ζεις με ένα παιδι που εχει περισσότερες αναγκες. Κακά τα ψέμματα. Ειναι μια αλλη στάση ζωής που αν δεν την κατανοήσουμε δεν μπορουμε να δουμε πρόοδο ουτε στα παιδιά μας ούτε και σε μάς. Χαίρομαι που τα λέει έτσι ο Κυριάκος. Φαινετε δυναμικός ανθρωπος. Εγώ ειμαι ανοιχτή σε όλα. Τιποτα δεν κατακρίνω τώρα πια. Βλέπω μόνο την ουσία. Και το αίτημα ολων μας ειναι να δουμε μια διαφορετική αντιμετώπιση για τα παιδιά μας. Ας το κάνουμε λοιπον πράξη με νύχια και με δόντια. Γιατι αυτός ο αγώνας ειναι αιματηρός. Ας μην φωνάζουμε μονο εδω .........ας βγουμε στους δρομους. Είστε ετοιμοι για πορεία που θα αφορά τα δικαιώματα των παιδιών που ανηκουν στο φάσμα του αυτισμού;;;;;;;;;;; Και δεν μιλάω μονο για τους γονείς αλλα και για τους εκπαιδευτικούς. Καλά γνωρίζουμε οτι και οι εκπαιδευτικοι δεν μπορουν να λειτουργήσουν κατα οπως επιθυμουν. ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΛΟΙΠΟΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ! Προσωπικά οταν θελω να καταφερω κατι εμπλέκω τους παντες μέχρι να καταλήξω στην σωστή κίνηση. Εχει φανει οτι αυτος ο τρόπος με καθοδηγεί σωστα οσον αφορα τις εκπαιδευτικές ανάγκες του παιδιού μου. Και για να μην νομιζεται οτι λέω μονο λόγια, αυτήν την στιγμή μέχρι να καταλήξω σε σχολείο και δάσκαλο μιλάω ταυτοχρονα με 4 σχολεία με 4 διευθυντές και με 4 δασκάλους πρώτης δημοτικού. Επίσης με ενδιαφέρει πολύ τοσο η δομή του σχολείου όσο και ο περιβάλλον χώρος. Καπως ετσι κάνουμε βηματισμούς. Επίσης γνωρίζοντας οτι το παιδι εχει ιδιαιτερη κλίση προς τις τέχνες , μόλις χθες επικοινώνησα με μια ζωγράφο που απο την επόμενη τετάρτη θα ξεκινησει ιδιαιτερα μαθήματα στο παιδι. Το φετινό προγραμμα λοιπον του καλοκαιριου λεει οχι στην ειδικη αγωγή, οχι στην λογοθεραπεια, οχι στην εργοθεραπεια. Ναι στην ζωγραφική, ναι στην γυμναστική, ναι στην κολυμβηση, ναι στην ιππασία, ναι στην ανεξαρτητοποιηση του παιδιου οσον αφορα τις διαδρομες (φετο εχω σκοπο να την αφήσω μονη της να διανύσει μια αποσταση γύρω στα 100 μετρα χωρις επιβλεψη, να πάει απο το σπίτι στην αγορα). Αν δεν τα εκανα ολα αυτα σίγουρα θα θεωρούσα οτι το παιδι μου ειναι ανάπηρο. Δεν το νιώθω ομως ετσι......και δεν το νιώθω για κανένα παιδι. Για κανέναν δεν αξίζει μία τέτοια λέξη. Υπάρχει ομως στο λεξιλόγιο μας. Αν αυτο μας συμφέρει το χρησιμοποιούμε αν οχι απλά αδιαφορουμε. Δεν αξίζει να στεκόμαστε σε λεξεις. Εμένα δεν με πληγώνει η λέξη αναπηρία διότι απλά ειναι μια λεξη. Τιποτα λιγοτερο και τιποτα περισσότερο.

Συμφωνώ με την ginka, σ' ένα τέτοιο αγώνα είναι απαραίτητο να είμαστε όλοι μαζί, εκπαιδευτικοί, θεραπευτές και γονείς όλοι μαζί πρέπει να έχουμε μια φωνή. Γι΄αυτό παρόλο τις διαφορετικές φωνές που έχουμε θα είναι καλό να ζητάμε από το Υπουργείο το ίδιο πράγμα για τα παιδιά μας. Δηλαδή κάτι που να είναι διαφορετικό από ότι υπήρχε ή ότι υπάρχει τώρα (οι παράλληλες τάξεις , στήριξη κλπ. δεν είναι κατάλληλες για τα δικά μας παιδιά) και να μην είναι αναχρονιστικό. Κι εγώ βλέπω πλέον την εργοθεραπεία σαν μια επιστήμη που χρησιμοποιεί τις τέχνες (ζωγραφική, μουσική, αγγειοπλαστική, χορό), τα ζώα, τη φύση σαν μέσο για θεραπεία. Και αν θες αγαπητή ginka, αυτό που έχεις αποφασίσει για το καλοκαίρι είναι πραγματική εργοθεραπεία. Μπράβο!! Και το προτείνω ανεπιφύλακτα σε όλους τους γονείς αντί να βασανίζουν τα παιδιά με φωτοτυπίες "εργοθεραπείας" μέσα στο σπίτι. Φιλικά Κυριάκος

Αν αυτο ειναι εμμεση - εμμεσοτατη προταση για "συμφιλιωση" Δεχομαι!!! :) Αλλωστε πριν σου πω οτι δε θελω να ξαναασχοληθεις μαζι μου, σε ειχα ρωτησει καποια πραγματα που θα χαιρομουν αν τα απαντουσες. Δε με συμφερει με λιγα λογια να μην ασχολησαι μαζι μου αν και οταν το ελεγα το εννοουσα γιατι ειχα θυμωσει αφανταστα. Συμφεροντολογικα λοιπον (με την καλη εννοια γιατι "η αρετη μας ειναι η αμοιβαια μας χρησιμοτητα" και μπορεις να μου φανεις χρησιμος) θα χαιρομουν αν επανερχομασταν σε διαλογο. Αλλα θα πω κατι γιατι αν δεν το πω θα σκασω: Ειδες που σου ειπα οτι βγαζεις ευκολα συμπερασματα? Μολις ειχα μπει στο νοεσις (τιποτα δεν ηξερες για μενα) βιαστηκες να μου κανεις επιθεση- ενω αν περιμενες λιγο αφου οπως λες εχουμε την ιδια αντιληψη διαλογου μπορει να γινομασταν και κολλητοι :) και να καναμε μια χαρα διαλογο εδω μεσα. Λοιπον αν υπολογιζεις να μου απαντησεις σε παρακαλω να το κανεις με email γιατι αυριο φευγω εχτακτως για εξωτερικο και δε θα εχω προσβαση σε ιντερνετ. Σε μια εβδομαδα που θα επιστρεψω θα το δω. Εδω "χανομαι" απο τα πολλα post και βιολογια και θα δυσκολευτω να το βρω. Γεια σας!

Τελεια η ιστορια αυτη Stelio! Απο την αλλη σε μενα ετυχε να εξηγω τι ειναι ο αυτισμος, ακριβως για να μαθουν ακομα δυο ανθρωποι και αυτοι να το πουν παραπερα οπως λες, και αυτοι αντι να καταλαβουν το θεωρησαν ως κατι το κολλητικο! Τοτε σκεφτηκα οτι η ημιμαθεια ειναι χειροτερη της αμαθειας και οτι ηταν καλυτερα να μην ελεγα τιποτα παρα αυτα που ειπα και τους εκαναν να φοβουνται το μικρο μας και να καθονται απο πανω του την ωρα που επαιζε με το δικο τους παιδι μηπως το κολλησει ή μηπως του κανει κακο ή δεν ξερω και γω τι! Ειναι ενα ερωτημα λοιπον τι πρεπει να λεμε και σε ποιους...

Ετσι είναι τελικά... να αναρωτιέσαι "να το πω ή να μη το πω;" Ετσι, επειδή το είπα, ο Νεκτάριος "έχασε" τα ξαδέλφάκια του!!!