νόηση, ετών 18:)

Νά 'μαστε λοιπόν πίσω, μετά από διακοπές και όλα είναι όπως τα αφήσαμε πριν δηλ. γκρίνια, κούραση, υπερένταση κλπ. Η αλήθεια είναι πως μάλλον πρέπει να το πάρω απόφαση πως έτσι θα ήμαστε από εδώ και πέρα, όλα θα γίνονται με διαφορετικό τρόπο, με τον δύσκολο τρόπο. Αν ρωτατε το γιατι, η απαντηση ειναι απλη. Η κορη μου ειναι δυσκολο παιδι και αν θελω να ακριβολογησω ειναι διαφορετικο παιδι. Δεν λειτουργει οπως συνηθως τα αλλα παιδια, πρεπει να ειμαστε σε μια μονιμη εκκινηση και να προλαβαινουμε αυτο που θα συμβει για να καταφερουμε να "βγαζουμε την μερα" αλλιως καηκαμε ολα πανε στραφι δεν μπορεις να προγραμματισεις τιποτα, δεν μπορεις να συμμετασχεις πουθενα και δεν μπορεις να πας πουθενα... Ακουγονται εξωπραγματικα και ομως ειναι αληθεια, αυτοι που εχουν παιδια με διαχυτη συμπεριφορα μπορουν να καταλαβανουν το καθημερινο αγωνα για να κρατησεις την οικογενεια σε μια ισσοροπια. Ειμαι με τον αντρα μου 15 χρονια μαζι και η αληθεια ειναι πως ειμαστε απο τα ζευγαρια που αντεξαμε στο χρονο. Σταθηκε μαζι μας καλος, μας ενωσε πιο πολυ, μας εκανε ενα που λενε, η αγαπη μας δυναμωσε και οι ψυχες μας ειναι γεματες και ομως παρολα αυτα νοιωθω πως σιγα-σιγα γκρεμιζεται καθε μερα ενα ληθαρακι. Αν με ρωτησετε γιατι παλι θα σας δωσω την ιδια απαντηση ειναι δυσκολο να εχεις ενα παιδι με διαχυτη συμπεριφορα... Τα ονειρα μου ολα για την ζωη πανε υπερ πιστης και πατριδας, τιποτα δεν μπορω να κανω απο αυτα που ονειρευτικα. Εγκαταλειψα την ιδεα της εργασιας, της φιλιας, της καλοπερασης καθως και ενα σωρο πραγματα που τα θεωρουσα βασικα συστατικα για να περνας ομορφα και δημιουργικα στην ζωη σου. Αν με ρωτησετε γιατι παλι θα σας πω το ιδιο πραγμα "Διαχυτη συμπεριφορα". Απο ολα αυτα ομως πιο πολυ με κουραζει η αρνηση της πραγματικοτητας με τους ανθρωπους που ζω (οικογενεια, συζυγος, πεθερικα), η υποκρισια τους καθως και οι αποφυγη ευθυνων. Ειναι πολυ δυσκολο για ενα γονιο να αποδεχτει πως το παιδι του δεν ειναι σαν ολα τα αλλα και οτι κατι πρεπει να κανεις... Ειναι πολυ δυσκολο για τους παπουδες και τις γιαγιαδες να αποδεχτουν πως αυτο το παιδι χρειαζεται μεγαλυτερη υπομονη απο τα αλλα εγγονια και οτι πρεπει να συμβιβαστουν με τις δικες του αναγκες και ειναι πολυ δυσκολο για μενα να πολεμαω καθε μερα μαζι τους και να φροντιζω το παιδι μου... Ισως να ακουγομαι υπερβολικη για αυτους που δεν εχουν παιδι και για αυτους που ειναι ηδη γονεις να ακουγομαι πολυ μελο, ομως οπως μου ειπε και η κοινωνικη λειτουργος "την ζωη κανεις την ζει απο οποια πλευρα θελει να την βλεπει, μονοι μας κανουμε τις επιλογες". Το σκεφτηκα πολλες φορες αυτο που μου ειπε και εχω αποφασισει. Εχω αποφασισει πως αυτο το παιδι, ειναι το "παιδι μου" και η ψυχη μου πλημμυριζει απο αγαπη γι αυτο το παιδι. Μια αγαπη διαφορετικη απο τις αλλες που δεν μετραει κουραση, πονο, εγωισμο... αυτη η αγαπη ειναι ανιδιοτελης... Δεν υπαρχουν συνορα και φραγμοι και οποιος θελει να βρισκεται μεσα σε αυτη την αγαπη ειναι ευπροσδεκτος, οποιος θελει παλι να ειναι ενας απλος παρατηρητης ας ειναι και οποιος θελει να συμμετασχει στην δυσκολη, μα γεματη αγαπη, καθημερινοτητα μας, καλως να ερθει... εμεις ειμαστε εδω. Γιατι εγω και η κορη μου θα ειμαστε μαζι οτι και να γινει... και αν καμια φορα με νικαει η κουραση συγχωρατε με ανθρωπος ειμαι και εγω και τα λεω πανω στην τρελλα μου... Αυτη ειναι η απαντηση προς ολους τους φιλους που εκανα εδω στο "Νόηση", σε ολους αυτους που με τα e-mail τους με ρωτουσαν λες και με γνωριζαν απο καιρο "τι εγινε,τι ειναι αυτα που λες, γιατι μιλας ετσι, μην το βαζεις κατω!!!" κλ.π. Λοιπον οριοθετησα και εγω κατι καινουργιο, ενα παιχνιδι ας πουμε!!! Να κανω την δουλεια μου αλλα οσο πιο αθορυβα γινεται... και αφου ολοι θελουν να παιζουν με την κορη μου. Ε! τοτε θα παιζω και εγω μαζι τους και "ο νοων νοητω"...