νόηση, ετών 18:)

Έχω μια μόνιμη ανυσηχία, μια μόνιμη αγωνία, αυτή που με κρατά αυπνη τα βράδυα, που κάνει το στομάχι μου να έχει ένα μόνιμο κόμπο, τα μάτια μου να βουρκώνουν με το παραμικρό. Εχω ένα ερώτημα μόνιμο στο μυαλό μου, στην άκρη της γλώσας μου μια απορία "πότε θα μιλήσει;" Ψάχνω παντού να βρω την λύση, σε βιβλία, στο διαδύκτιο, σε συλλόγους, στα μάτια και στα χείλη των θεραπευτών και των ειδικών γιατρών και μη... Οταν κάποιες στιγμές λέει λεξούλες, μια στο τόσο δηλαδή, κρέμομαι απο τα χείλη του σαν διψασμένη, η λέξη που λενε τα χείλη του με δροσίζουν και με γεμίζουν ελπίδα για λίγο καιρό ... μα μετά πάλι τα ίδια. Στο προ μηνός ραντεβού μας με τον παιδοψυχίατρο που τον παρακολουθεί, η μεγάλη χαρά του για την εξέλιξή του στην επικοινωνία ... δεν με άγγιξε, η απογοήτευση του για την μη εξέλιξη της ομιλίας του ... με σκότωσε! Δεν με άγγιξε τότε το "να χρησιμοποιήσουμε και άλλους εναλλακτικούς μεθόδους ομιλίας οπως το makatoon με τα νοήματα ή κομπιούτερ που ήδη ξέρει να χρησιμοποιήσει". Ειχα κολλήσει στο "ΩΧ ακομα δεν μίλησε;"..... Μαύρες σκέψεις σκίασαν το μυαλό μου που άρχισε να σαλεύει, τα δάκρυα πάγωσαν στα μάτια και ο πόνος μου έσκιζε τα σωθηκά μέχρι που αρρώστησα σοβαρά. Επεσα στο κρεβάτι και το μόνο που ήθελα ήταν να πεθάνω. Κατάθλιψη στο μέγιστο δηλαδή, όλα τα έβλεπα μαύρα, κατάμαυρα. Δεν έκλεισα μόνο τα παράθυρα και τα πατσούρια του σπιτιού μου αλλά και της καρδιάς μου. Μήνας μετά, αν και ο πονος μαλάκωσε με τον χρόνο και τις διάφορες ασχολίες,τότε έπεσα πάνω στο βιντεάκι της ομιλίας για τον αυτισμό, που τραβηχτηκε στην έκθεση Αυτονομίας 2008 τον Μάιο, οπου την είχα παρακολουθήσει όλη αλλά με τα σχετικά της διαλλείματα γιατί κυνηγούσα τον Νεκτάριο . Σήμερα που την ξαναπαρακολούθησα με πολύ προσοχή,και ηρεμία αυτή την φορά, είδα οτι η απάντηση μου δόθηκε τότε, εκεί! http://www.youtube.com/watch?v=EQwtqJ459B0&feature=related Είμαι πιο χαλαρή τώρα, πιο ήρεμη, πιο γνωστική , ξέρω τι πρέπει να κάνω απο δώ και πέρα. Πρέπει να ηρεμίσω, να χαλαρώσω, γιατί το παιδί εισπράτει αυτή μου την απογοήτευση και τον πληγώνω καθημερινά άθελά μου και ναι να ψάξω να του δώσω την βοήθεια που χρειάζεται για να εκφραστεί, με όποιο τρόπο μπορεί εκείνος και οχι με τον τρόπο που εγώ περιμένω και θέλω. Το πρωτεύον είναι η επικοινωνία και σε αυτήν έχει σημειώσει την μεγαλύτερη βελτίωση, άρα αυτή πρέπει και να ενισχύσω. Να πάψω να σκέφτομαι την ομιλία με την μορφή που θέλω αλλά με την μορφή που εκείνος μπορεί άρα ξεκινάμε και συνεχίζουμε με νοηματική, χρήση υπολογιστή, pecs, φωτογραφίες...κλπ Με γαργαλάει το στομάχι μου τώρα που τα γράφω, είναι η ελπίδα που αναστήθηκε μέσα μου. Ελπίζω να συνεχίσει να με γαργαλαει για πολύ καιρό και η φλόγα της να μείνει στην ψυχή μου . Τώρα αν γίνει το θαύμα, εγώ παλι εδώ θα είμαι... αλλά αν δεν γίνει θα έχω προσπαθήσει και αυτό με χαροποιεί ήδη, γιατί η ελπίδα πάντα πεθαίνει τελευταία!!!