νόηση, ετών 18:)

Κόκκινη κλωστή δεμένη στην ανέμη τυλιγμένη Δώστης κλώτσο να γυρίσει παραμύθι να αρχινίσει!

 Υπήρχε σε μια οικογένεια μια παράδοση: Το κάθε νέο μέλος της να παίρνει σαν δώρο ένα ασημένιο κουταλάκι μόλις το μωρό έβγαζε το πρώτο του δοντάκι. Έτσι για το καλό για να το ασημώσουν και να είναι όλα του τα δοντάκια πάντα γερά.

Τώρα το νέο μέλος ήταν ο Αργύρης, που το όνομά του σήμαινε αργυρός δηλαδή ασημένιος! Όλοι τώρα ήλπιζαν ότι ο Αργύρης από εδώ και μπρος θα ήταν διπλά τυχερός! Έκαναν μάλιστα και γιορτή για την επίσημη πια απονομή του ασημένιου κουταλιού με την σκαλιστή λουλουδάτη λαβή. Ήρθαν όλοι στην γιορτή, παππούδες, γιαγιάδες, θείοι και θείες, αλλά και όλα τα ξαδέλφια και ω!... ήτανε πολλοί! Tα ξαδέλφια ήταν όλα μεγαλύτερα και έτσι ξέρανε και αυτά ασημένιο κουταλάκι τι πάει να πει! Τραπέζι στρώσανε πλούσιο με όλα τα καλά και έκατσε η οικογένεια για τη μεγάλη αυτή οικογενειακή γιορτή, στη μέση το κουταλάκι ακόμη μέσα στο κόκκινο βελούδινο κουτί, και είχε μεγάλη αγωνία να δει, Αργύρης τι πάει να πει!

Ο Παππούς Αργύρης ξεκίνησε να λέει στον μικρούλη Αργύρη, ότι τώρα είναι πια μεγάλος και θα έχει μια επίσημη θέση στο τραπέζι και του έδωσε στο χέρι το ασημένιο κουταλάκι να το περιεργαστεί. Ο Αργύρης θαύμασε με τα έκπληκτα μικρά μπλε ματάκια του την αξιοθαύμαστη λουλουδάτη ασημένια του λαβή και ευθείς στο στοματάκι του τη βάζει για να τη γευτεί. Χειροκροτήματα και γέλια στο τραπέζι και σιδερένια τα δοντάκια του φώναζαν όλοι και έτσι άρχισε το φαγοπότι και η γιορτή.

Όταν τελείωσε η γιορτή, αργά το βράδυ δηλαδή, για ύπνο πήγε και αμέσως όνειρα γεμάτα χαρά είδε μέχρι το πρωί. Η μαμά αφού καθάρισε μαζί με τον μπαμπά τα πιάτα συμμαζέψανε και όλα τα μαχαιροπήρουνα, το ασημένιο κουταλάκι στο συρτάρι βάλανε μαζί με τα υπόλοιπα κουτάλια και πιρούνια της γιορτής. Τα φώτα κλείσανε, καληνύχτα είπανε και κοιμήθηκαν και εκείνοι κουρασμένοι, αλλά ευτυχισμένοι, μέχρι το πρωί. Στο συρτάρι τώρα το ασημένιο κουταλάκι δεν μπορούσε να κοιμηθεί, ανήσυχο ήταν και από την μεγάλη του χαρά που βγήκε έξω από το κουτί μετά από τόσο καιρό ήθελε με κάποιον να την μοιραστεί. Έτσι έσπρωξε τον διπλανό του που ήταν ένα καλογυαλισμένο πιρούνι και του είπε: 

— «Ε, εσύ, είναι όμορφη μέσα σε αυτό το σπίτι η ζωή;»

— «Καλή; Για σένα ναι άσε μας εμάς!»

— «Δεν σε καταλαβαίνω, θα μου πεις; Γιατί εγώ δεν ξέρω, ήμουν πολύ καιρό μέσα σ΄ ένα κουτί και σε αυτό το σπίτι δεν έχω ξαναμπεί».

— «Για σένα θα είναι πολύ καλή! Δεν είδες σήμερα, για σένα την κάνανε τη γιορτή. Εμάς μας φέρανε εδώ και αφού μας έπλυναν και μας γυάλισαν μας έβαλαν στο συρτάρι και μας χρησιμοποιούν μόνο στις γιορτές, δεν είμαστε εμείς τα καθημερινά τους. Άσε με όμως τώρα γιατί κουράστηκα και θέλω να κοιμηθώ.»

Το ασημένιο κουταλάκι δεν πολύ κατάλαβε τα λόγια του πιρουνιού.

— «Γιατί είμαι τυχερό αφού και εμένα εδώ με έβαλαν με τα καλά που θα βγαίνουν μόνο στις γιορτές! Εγώ κατάλαβα πως θα είμαι κάθε μέρα έξω μαζί με τον Αργύρη να τον ταΐζω αλλά και να παίξω!»

Βυθίστηκε στις σκέψεις του και αποκοιμήθηκε. Το άλλο πρωί που ο Αργύρης το αβγό του ήταν να φάει, αμέσως η μαμά του έβγαλε το ασημένιο κουταλάκι από το συρτάρι και τον βοήθησε να φάει. Χαρούμενο ήταν το ασημένιο κουταλάκι όταν πλυμένο και γυαλισμένο στο συρτάρι για ύπνο ξανάπαει.

— «Δεν με ξεχάσανε» είπε με δυνατή φωνή.

— «Μα φυσικά δε σε ξεχάσανε», είπε το καλογυαλισμένο πιρούνι τώρα που ήταν φρέσκο από τον πολύ τον ύπνο.

— «Εσένα σε αγαπούν ξεχωριστά, εδώ που σε φυλάνε δε θα σε μπερδέψουν με τα άλλα καθημερινά τους μαχαιροπήρουνα γιατί εσύ ανήκεις μόνο στον Αργύρη. Θα σε χρησιμοποιήσει πολλές φορές, κάθε μέρα και σε κάθε περίσταση, μέρα και νύχτα. Θα σε χρησιμοποιήσει για να φάει, για να πάρει τα φάρμακά του, θα σε δαγκώνει όταν θα τον τρώνε τα ούλα του και θα βγάζει τα υπόλοιπα δοντάκια του, θα θέλει να σε κάνει κουπί για την χάρτινη βάρκα του, να σε κάνει καταπέλτη για να παίξει με τα λαχανικά του, αλλά και κρυφά θα σε βγάλει στην αυλή για να σκαλίζει μαζί σου το χώμα και να το γευτεί, γιατί έτσι μεγαλώνει ένα παιδί.»

— «Ω!... Kι όταν μεγαλώσει θα με πετάξει;» «Θα σε αναζητήσει γιατί μόνο εσύ θα του δώσεις την ασφάλεια που ζητεί, ξέρεις είναι δύσκολο το πιρούνι να κουμαντάρεις, αλλά και η ώρα σου σαν έρθει και σε βάλει στο κουτί θα ξέρεις ότι ήσουν ο πιο χρήσιμος του φίλος. Και αν είσαι τυχερός μπορεί σύντομα να τον ξαναδείς και να παίξεις με τον αδελφό του»

— «Α!... Αυτό δεν το είχα σκεφτεί. Μου έδωσες μεγάλη χαρά. Σε ευχαριστώ, τώρα μπορώ ήσυχο να ξεκουραστώ γιατί η ώρα περνά και η φρουτόκρεμα θα έρθει μετά» Έτσι ήσυχο και ευτυχισμένο το ασημένιο κουταλάκι το μέλλον του με τον Αργύρη του θαρρεί και κάνει μια ευχή:

Να είναι κάθε μέρα δίπλα στον Αργύρη και να χαίρετε μαζί του τη ζωή σε κάθε στιγμή, καλή είναι αυτή ή κακή! Άλλωστε έτσι δεν κάνουν οι φίλοι;

Συγγραφέας - Επιμέλεια: 
Αγγελική Παπασταύρου