νόηση, ετών 18:)

"Αυτιστικός" γεννιέσαι ή γίνεσαι; Ένα ερώτημα που τριβελίζει το μυαλό μου τις τελευταίες μέρες με αφορμή διάφορους ανθρώπους που γνωρίζω και καταλαβαίνω ότι επιδεικνύουν αυτιστική συμπεριφορά κάποια στιγμή στην ζωή τους. Για παράδειγμα παιδιά με μηδενικές κοινωνικές δεξιότητες, εφήβους κλεισμένους στον εαυτό τους και στον κόσμο τους να είναι παγιδευμένοι στον υπολογιστή, ενηλίκους οι οποίοι καταργούν κάθε ίχνος διαλόγου και επικοινωνίας όταν τι iPhone τους έχει γίνει προέκταση του χεριού τους ακόμη και όταν είναι παρέα με άλλους. Τελικά μήπως τα παιδιά που είναι στο φάσμα του αυτισμού εξελίσσονται να είναι λιγότερο ''αυτιστικά'' από κάποια άλλα τα οποία γίνονται αυτιστικά ίσως από παραλείψεις, αδιαφορία, άγνοια ή βόλεμα των γονιών τους; Προβληματίστικα έντονα όταν πολύ καλή μου φίλη ήρθε σπίτι και μου εξομολογήθηκε ότι το παιδί της, 23 ετών,φοιτητής σε επαρχιακή πόλη έχει κατάθλιψη, εθισμό στον υπολογιστή, ίσως και σε διαδικτυακό τζόγο και κανένα ενδιαφέρον για τις σπουδές του. Να πως ξαφνικά βρίσκεσαι αντιμέτωπος με ένα παιδί με ειδικές ανάγκες και ψυχικές διαταραχές. Από το πουθενά ...σε ειδικούς Περισσότερο όμως με σόκαρε αυτό που απάντησε στους γονείς του όταν κάθισαν να το συζητήσουν και να δουν πως θα το αντιμετωπίσουν. Η ατάκα ήταν: - ''Εσείς που είσασταν; Πώς με εμπιστευθήκατε τυφλά; Πού ήταν τα όρια που μου θέσατε;" Και προφανώς στην σκέψη του να ήταν: - ''Πότε ασχοληθήκατε μαζί μου;'' Θα μου πείς 23 χρονών ; ΝΑΙ γιατί το παιδί είναι πάντα παιδί και οι γονείς οφείλουμε να αφουγκραζόμαστε την ψυχή του και να το βοηθάμε να εξελιχθεί σε έναν λειτουργικό ενήλικο από όταν είναι παιδί. Τίποτα δεν είναι δεδομένο, ούτε η σωματική, ούτε η ψυχική, ούτε η διανοητική υγεία. Τα παιδιά σας, τα παιδιά μου, τα παιδιά μας ίσως και να είναι τυχερά μέσα στην ''ατυχία'' τους γιατί έχουν γονείς που νοιάζονται, εντοπίζουν το πρόβλημα από νωρίς και έτσι τα παιδιά αυτά δουλεύονται και εξελίσσονται. Οι αγκαλιές είναι συνεχώς ανοιχτές και γεμάτες,η βλεμματική επαφή συνεχής και επίμονη, η συντροφικότητα αυτονόητη, η χαρά της κατάκτησης του άθλου υπερβολική, η αποδοχή αυτονόητη. Οι γονείς εκεί να παλεύουν, να ψάχνουν, να φτάνουν στα όρια του υπερανθρώπου ...του ήρωα να μην θεωρούν τίποτα αυτονόητο ούτε καν τον θάνατο. Σε κάποια συζήτηση με τον 16 χρονο γιό μου μου είπε χαριτολογώντας ότι δεν με θεωρεί φυσιολογική μαμά σαν αυτές των φίλων του άλλά αυτό του αρέσει γιατί έχει δεν υπάρχει μονοτονία και εφησυχασμός και γελώντας μου είπε: - ''Εσένα και ο θάνατος να σε ψάχνει δεν θα σε βρίσκει γιατί και για να πεθάνεις θα πρέπει πρώτα να βγάλεις άδεια αλλά δεν θα έχεις ώρα''.