νόηση, ετών 18:)

..Αν και δεν μπορώ να μιλήσω σαν ειδικός,παρα μόνο σαν γονιός παιδιου που "φοιτά" και στα δύο (Κέντρο Ημέρας "Λιθαράκι" του Π.Ν.Α και Ειδικό Δημοτικό Αγ.Δημητρίου)..θα καταθέσω απλά την άποψη μου.. Θα συμφωνήσω με τον Agkou,το παιδί πρέπει να φοιτήσει σε ειδικό σχολείο,ειναι υποχρέωση του κράτους,και δικαίωμα μας...Μέσα σε όλα,διατηρούμε το δικαίωμα και σε παράλληλες ενέργειες(π.χ κατασκήνωση),πέραν του γεγονότος οτι το παιδί μαθαίνει να ελλισεται σε σχολικό περιβάλλον και να κοινωνικοποιήται σταδιακά.Αν μπορώ να φέρω σαν παράδειγμα τον Κωνσταντίνο,μετα την πρώτη,δύσκολη ομολογουμένως χρονιά,φέτος στην τρίτη χρονιά πλέον,και απαράιτητη του είναι η ασχολία,και τον "γεμίζει" ευχάριστα.Το σχολείο έχει ενσωματώσει και ένα Project κοινωνικής ενσωμάτωσης με πρόγραμμα μαγειρικής(βόλτα στα s/m της περιοχής,γνωριμία με τους υπαλλήλους,συμμετοχή στην παρασκευή του μενού)..Δεν είναι το τέλειο,δυστυχώς η παράλληλη(ειδική) Αγωγή στην χώρα μας απέχει μακράν απο το προφανές,αλλα είναι καλύτερο απο το κλείσιμο του παιδιού σε τέσσερις τοίχους..έχει αναπτύξει φιλίες,είναι σε θέση να δώσει περιγραφές του πώς περνάει,και η ομάδα που τον έχει αναλάβει κάνει(στα πλαίσια των δυνατοτήτων τους) ο,τι μπορεί.. Στο Κέντρο Ημέρας τώρα,το περιβάλλον είναι πιό "επαγγελματικό" θα έλεγα,το προσωπικό ασχολείται με τον Κωνσταντίνο σε διάφορα στάδια ,ομαδικού κυρίως προγράμματος(ομάδα τριών-τεσσάρων παιδιών)και φέτος το πρόγραμμα περιλαμβάνει και εξωτερικές δραστηριότητες. Μιάς και φέτος είναι η τελευταία του χρονιά (θεωρείται στα 13 του "βετεράνος"..)συμμετέχει κάθε Τετάρτη ..όλες οι υπόλοιπες ημέρες είναι στο Ειδικό Σχολείο.. Η άποψη μου:το κάθε κέντρο βοηθάει με τον τρόπο του,στο "Λιθαράκι" και στα παιδιά που απαρτίζουν το προσωπικό χρωστάω την "ανάσταση" του Κωνσταντίνου,αλλα ο μικρός μεγαλώνει,και η επόμενη πόρτα είναι το σχολείο,στο οποίο απο άποψης συμμέτοχής και σχολικής ένταξης γίνεται και εκεί προσπάθεια.Θεωρώ οτι η όποια δομή μπορεί να βοηθήσει τα παιδιά μας πρέπει να δοκιμάζεται,το σχολείο είναι μία απο αυτές. Το βασικότερο,και το άφησα για το τέλος:Τα κέντρα ημέρας του Π.Ν.Α θεωρούν τα παιδιά "ασθενείς",και μέσα σε αυτό το πλαίσιο λειτουργούν,με ό,τι αυτό συνεπάγεται.Το ειδικό σχολείο τα βλέπει ό,τι ακριβώς είναι:μαθητές με προβλήματα ανάπτυξης.. ..Το θέμα είναι τεράστιο πάντως,και αν συνεχίσω θα πλατειάσω(εάν δεν το έχω κάνει ήδη)..Σας εύχομαι ολόψυχα καλή δύναμη.. Υ.Γ:Στην διάθεση σας φυσικά για την όποια πληροφορία/διαυκρίνηση

να ρωτησω σε ποια περιοχη ειναι το ειδικο σχολειο;Βασικα εγω προσανατολιζομαι σε ειδικο νηπιαγωγειο για τον Οδυσσεα και θελω να το ψαξω.Αν εχει καποιος να μου προτεινει κατι προς Ηρακλειο ,Μεταμορφωση,Ν. Ιωνια ειναι ευπροσδεκτος.

Φιλη nonota, και εμεις προνατολιζομαστε το ειδικο νηπιαγωγειο.Συμφωνω με οσα λες και θελω να συμπληρωσω πως τα ειδικα σχολεια θα πρεπει να παψουν να αποτελουν ταμπου σε εμας τους γονεις οταν το παιδι μπορει να εχει μεγαλυτερη και πιο εξειδικευμενη βοηθεια.Το παιδι ειναι αυτο που θα πρεπει να μας ενδιαφερει και οχι πως αιθανομαστε εμεις επειδη το παιδι μας παρακολουθει ειδικο και οχι κανονικο σχολειο.Δεν εχω ακομη εμπειρια απο φοιτηση σε ειδικο σχολειο αλλα θεωρω οτι οι ανθρωποι ειναι ειδικοι.Πολλοι γονεις παλι θεωρουν οτι δεν ''αξιζει΄΄στο παιδι τους να ειναι σε ενα χωρο που τα παιδια εχουν ποικιλες ιδιαιτεροτητες και εχοντας αυτη την λογικη ''υποφερουν''οι ιδιοι τους.Λαθος..λαθος..μεγα λαθος γιατι η ειδικη εκπαιδευση δεν μειωνει σε τιποτα την αξια του παιδιου μας.Υπαρχουν παιδια τα κανονικα σχολεια που ειναι αδιαγνωστα και παρα τις υποδειξεις των εκπαιδευτικων οι γονεις δεν αποδεχονται οτι το παιδι χρηζει ειδικης αγωγης οσο πιο εγκαιρα γινεται.Δυστυχως πολλοι γονεις θεωρουν το παιδι τους στιγμα .Δυστυχως εν ετη 2009 υπαρχουν ακομη στιγματα και καιαδες.

Η επιλογή του γενικού σχολείου δεν γίνεται επειδή κάποιος απαξιώνει το ειδικό και το θεωρεί κατώτερο, αλλά σε όλη την συζήτηση παραβλέψατε τον παράγοντα της μίμησης. Όλοι οι άνθρωποι μαθαίνουν από το περιβάλλον τους και μιμούνται και εγώ το έχω δει αυτό στον γιό μου. Σε ένα περιβάλλον με ειδικό δάσκαλο, αλλά με μαθητές που πιθανότατα παρουσιάζουν τα ίδια προβλήματα με τον γιο μου, αυτός ποιον θα μιμηθεί, που θα δει και θα βιώσει την επιθυμητή αλληλεπίδραση μεταξύ των παιδιών. Θα μου πείτε μπορεί να του συμπεριφερθούν άσχημα, αλλά πως θα μάθει σιγά σιγά να υπερασπίζεται τον εαυτό του μέσα σε ένα προστατευμένο περιβάλλον. Ήδη από την φοίτησή του στο νηπιαγωγείο ήρθε σε επαφή με παιδιά και μιμήθηκε πολλές συμπεριφορές τους, όπως να λέει την φράση "θέλεις να παίξουμε". Ο ίδιος γεννήθηκε χωρίς αυτή την έμφυτη ικανότητα για αλληλεπίδραση με το κοινωνικό περιβάλλον, βλέπει όμως τον τρόπο που το κάνουν οι άλλοι και με την κατάλληλη βοήθεια από την δασκάλα του τμήματος ένταξης ήρθε σε σημαντική επαφή με τα υπόλοιπα παιδιά του νηπιαγωγείου. Πολλοί γονείς έδωσαν μεγάλο αγώνα ώστε να θεσμοθετηθεί η φοίτηση των παιδιών με ΔΑΔ στο γενικό στο σχολείο (όπως έγινε με ειδικό άρθρο στον πρόσφατο νόμο) και είναι άδικο οι υπόλοιποι να παραιτούμαστε από την παράλληλη στήριξη ή την παράλληλη στήριξη με τμήμα ένταξης ανάλογα με τις δυνατότητες του παιδιού μας και την ευκαιρία ο ειδικός δάσκαλος να προσπαθήσει να το ενσωματώσει στο σχολικό περιβάλλον.

Συμφωνω απολυτα στο κομματι της μιμησης... σκεφτειτε οτι σε ενα ειδικο σχολειο ή νηπιαγωγείο δεν υπαρχουν παιδακια μονο με ΔΑΔ αλλα κ παιδακια με down ή με αλλα συνδρομα ή ακομα ακομα κ παιδακια με κινητικα προβληματα που πιθανοτατα ακομα δεν μιλανε...κτλ κτλ...το λεω αυτο οχι για να διαχωρισω τα παιδια αλλα για να τονισω την αναγκη ολων αυτων των παιδιων για παραλληλη στηριξη σε κανονιο σχολειο μερικες φορες την εβδομαδα ακριβως για να εχουν κ τα προτυπα των αλλων παιδιων χωρις ιδιαιτεροτητες...αλλα που να γινουν ολα αυτα;;; στην ελλαδα;;; παλι καλα που υπαρχει το ελληνικο φιλοτιμο ( μερικοι δασκαλοι ευαισθητοποιημενοι) κ γινεται καποιες φορες και καλο κ εποικοδομητικο για τα παιδια μας...αλλα ρε παιδια δεν αρκει αυτο το ελληνικο φιλοτιμο πως να το κανουμε;;; κ τον ρατσισμο:;;; που τον πας τον ρατσισμο;; εγω σκεφτηκα επειδη τα παιδια μου γεννηθηκαν 31 δεκεμβριου να τα στειλω νηπια 2 φορες για να μην εχουν αργοτερα προβληματα μιας κ θα ειναι 1 χρονο μικροτερα τα δικα μου τα απο αλλα παιδακια της χρονιας τους κ μια γιατρος μου απαντησε..κ καλα θες να περασουν τα παιδια σου απο τα ΚΔΑΥ κ να τα ακολουθει μια ζωη το στιγμα της ειδιαιτεροτητας;;;;;;;;;, ακουσον ακουσον...μετα πως να παμε μπροστα οταν σκεφτομαστε ετσι;; ειναια υτο που ειπε η Αναστασια καποια φορα οτι..το ΚΔΑΥ δεν σου κολαει στο μετωπο την ταμπελα!!!! τελος παντων...αν κ ειμαι σχετικα μακρυα ακομα απο σχολεια...θα ηθελα κ παλι να συμφωνησω οτι καλο το ειδικο σχολειο...αλλα ειναι πολυ σημαντικο το παιδι να εχει προτυπα προς μιμηση...αν μεσα στο τμημα υπαρχουν παιδια με βαρυα νοητικη στεριση..με αυτισμο...με ηπια νοητικη αλλα που δεν μιλανε καθολου κτλ κτλ...ποιο παιδακι να μιμηθει ποιο μετα μου λετε;;; γι αυτο θα πρεπει το ειδικο σχολειο να ειναι πολυπλευρα δομημενο ωστε να μην απομονωνει τα παιδια μας σε ενα φαυλο κυκλο χωρις αρχη κ τελος...παντως το κομματι της μιμησης κ των προτειπων εχει πολυ μεγαλη σημασια πιστευω κ το βλεπω κ στα δικα μου παιδια...η δευτερη μου που εχει κινητικο προβλημα κ δεν εχει την ευχερια λογου της πρωτης εχει μαθει ενα σωρο πραγματα απο την μεγαλη...ποσες πολλες κουβεντες εμαθε απο την αδελφη της...κ ποσα πολλα πραγματα κανει χαρη σε αυτη!!!αν ηταν μονη πιθανοτατα θα ηταν ακομα πιο πισω...γιατι δεν θα ειχε καποιον να μιμηθει!!! αυτα απο μια μαμα απειρη ακομα σε αυτα τα θεματα...αλλα μαμα...!

Θα αναφέρω κι εγώ την περίπτωση του γυιού μου που έχει διάγνωση ΔΑΔ. Εχει παρακολουθήσει νηπιαγωγείο με παράλληλη στήριξη για δύο χρόνια και εφέτος φοιτά στην Α' πάλι με παράλληλη στήριξη. Ο γυιός μου δεν μιλούσε καθόλου μέχρι τα 4 χρόνια του. Η συμβουλή -για να μη πώ διαταγή- της αναπτυξιολόγου ήταν (και μάλιστα Ιούλιο μήνα) να αρχίσει αμέσως παιδικό σταθμό. Και το προσπάθησα αλλά τελικά άρχισε τον Σεπτέμβριο σε κανονικό παιδικό σταθμό. Επέλεξα ένα Δημοτικό παιδικό σταθμό μόνο και μόνο γιατί έκρινα ότι η διευθύντρια ήταν άνθρωπος εμπιστοσύνης. Τον άφηνα μόνο 3 ώρες την ημέρα, αλλά πάντα ήταν εκεί την ώρα του φαγητού για να μάθει να τρώει με τα άλλα παιδιά , μπορούσε να παρακολουθεί έστω για 5 λεπτά κάποιο παραμύθι, συμμετείχε στις γιορτές όπως μπορούσε, αλλά μάθαινε και την "τέχνη" της επικοινωνίας από τα άλλα παιδιά. Μέχρι τα 6 ενώ είχε αναπτύξει το λεξιλόγιο του δεν μπορούσε ακόμα να απαντήσει σε ερωτήσεις. Ξαφνικά την πρώτη χρονιά που πήγαινε στο νηπιαγωγείο τον ρώτησα αν έπαιξε με τα άλλα παιδάκια και μου απάντηξε "ναι, με την Μαριαλένα" .Είχε ξεχωρίσει ένα κοριτσάκι από όλα τα παιδιά,που προφανώς επειδή είχε μικρότερα αδέλφια, του φερόταν πολύ τρυφερά και προσπαθούσε να τον βάλει μέσα στο παιχνίδι με τα άλλα παιδιά. Πριν αρχίσει η δεύτερη χρονιά του νηπιαγωγείου και επειδή δεν είχε ακόμα δική του δασκάλα χρειάστηκε να παρακολουθήσει ένα κέντρο ημέρας στο οποίο φοιτούσαν παιδιά με δυσκολίες επικοινωνίας. Έγινα λοιπόν μάρτυρας μιας σκηνής με πρωταγωνιστή τον γυιό μου που με προβλημάτισε. Ο μικρός προσπαθούσε με πολύ φορτικό τρόπο να κάνει κάποιο κοριτσάκι να του απαντήσει σε κάτι, το οποίο δεν του έδινε καμμιά σημασία. Εκείνος συνέχισε να την τραβάει, εκείνη άρχισε να φωνάζει και έγινε ένα μικρός καυγάς. Τι θα γινόταν αν ο γυιός μου προσπαθούσε πολλές φορές να επικοινωνήσει με όποιο τρόπο μπορούσε και τελικά δεν το κατάφερνε? Δεν θα παρατούσε στο τέλος την προσπάθεια? Στο κάτω κάτω του ήταν εξαιρετικά δύσκολο και του ίδιου το να κάνει κάποια ερώτηση. Πιο εύκολο ήταν να απομονωθεί και να μείνει αδρανής. Κι έτσι σκέφθηκα πώς έπρεπε να το διακινδυνεύσω. Εφέτος φοιτά σε ένα μικρό σχολείο εκτός Αθήνας, μιας που χρειάστηκε να μετακομίσουμε, τα παιδιά (τα περισσότερα είναι παιδιά από άλλες χώρες) τον έχουν αποδεχθεί, αισθάνομαι ότι ίσως να τον θαυμάζουν μερικές φορές (γιατί ξέρει και διαβάζει πολύ καλά), καταλαβαίνω ότι αισθάνεται ωραία στο σχολείο του γιατί βγαίνει τρέχοντας από το αυτοκίνητο γαι να πάει στην αυλή, με το που μπαίνει μέσα στην αυλή χαιρετάει τους πάντες, τα κορίτσια συνήθως τον προσέχουν περισσότερο, και κάθε ημέρα με ξαφνιάζει και με κάνει πολύ υπερήφανη. Η δασκάλα της τάξης του(της γενικής αγωγής που υπήρξε πολύ επιφυλακτική μαζί του) μου είπε ότι έχει βελτιωθεί πολύ, δεν έχει πια προβλήματα συμπεριφοράς, και σηκώνει το χέρι του για να συμμετέχει στις συζητήσεις στην τάξη.Σκέφτηκα ότι εγώ ποτέ δεν σήκωνα το χέρι μου και όλοι οι δάσκαλοι έκαναν παράπονα στον μπαμπά μου. Γι αυτό είμαι περήφανη γι αυτόν. Οχι γιατί έγινε σαν τα άλλα παιδιά (που ίσως και να μη γίνει ποτέ) αλλά γιατί κατάφερε να τον αποδεχτούν όπως είναι. Θέλω να πω εδώ ότι ο γυιός μου είναι ξεκάθαρο ότι τις πρώτες κοινωνικές του δεξιότητες τις αντέγραφε ακόμα κι από εμένα που χάρις σ' αυτόν έγινα πολύ κοινωνική (χαιρετούσα όλο τον κόσμο, επιανα κουβέντα με παιδάκια, μαμάδες). Τις πρώτες του φράσεις τις έμαθε από την Ντόρα (το καρτούν) και από το Πέρη και την Κάτια του Ramkid. Στην αρχή μιλούσε όπως έκείνοι (μέχρι και τις εντολές του υπολογιστή έλεγε) αλλά τις τοποθετούσε πάντα σε σωστές φράσεις και έφτιαχνε σωστά νοήματα. Και κάτι άλλο που πρέπει να ξέρουν οι γονείς: Για μένα ήταν πολύ πιο σκληρό και οδυνηρό να πηγαίνω το παιδί μου σε ένα σχολείο με παιδιά τυπικής ανάπτυξης όπου εκεί έχεις να αντιμετωπίσεις εκτός από τις δικές σου ανασφάλειες για την διαφορετικότητα που την έχεις μπροστά σου κάθε ημέρα και κάθε λεπτό, τους γονείς των άλλων παιδιών και τις ερωτήσεις τους, τα άλλα παιδιά και τις ερωτήσεις τους και τους δασκάλους της γενικής αγωγής με τις ερωτήσεις τους επίσης. Ενοιωσα πολύ καλύτερα όταν ο γυιός μου παρακολούθησε το κέντρο ημέρας για παιδιά με ΔΑΔ γιατί κανένας δεν με ρώτησε τίποτα, όλοι οι γονείς αντιμετωπίζαμε παρόμοια κατάσταση .....Ομως ο μικρούλης έπρεπε να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα. Κι αν είχα και την παραμικρή αμφιβολία για το πώς αισθανόταν ο γυιός μου μεταξύ των παιδιών τυπικής ανάπτυξης, σίγουρα θα είχα κάνει άλλες επιλογές για εκείνον. Θα συμφωνήσω με την Marian ότι πολλοί γονείς έδωσαν, δίνουν και θα δίνουν μάχη για την παράλληλη στήριξη και εφόσον ο νόμος μας δίνει τώρα αυτό το δικαίωμα, πρέπει να μην αφήνουμε να μας αποθαρρύνουν όσα λέγονται από ειδικούς και μη ειδικούς.

Το κόλπο λοιπόν Αναστασία είναι 4 μήνες από Αύγουστο μέχρι τον Δεκέμβριο που συνήθως έρχεται η δασκάλα, απο το Υπουργείο Παιδείας στην Πρωτοβάθμια και τούμπαλιν κάθε εβδομάδα, 2,5 ώρες στο περίμενε έξω από το γραφείο του Διευθυντή Ειδικής Αγωγής όρθια και συζήτηση στο όρθιο για 5 μόνο λεπτά χωρίς να να μου δίνει κανείς σημασία, λες και ήμουν αόρατη, απειλές ότι θα πάω στον Τριανταφυλλόπουλο και ότι"σημειώστε το όνομά μου γιατί αύριο θα με δείτε απέξω να κάνω απεργία πείνας", στήσιμο έξω από την Πρωτοβάθμια για να δώ αν στέλνουν δασκάλους και να δηλώσω ότι το παιδί μου υποφέρει στην τάξη, και εκατοντάδες τηλέφωνα, τα περισσότερα από το κινητό έξω από το σχολείο του γυιού μου κλαίγοντας ή απειλώντας. Αυτό είναι το κόλπο λοιπόν. Και δεν μου τα έμαθε κανείς αυτά τα κόλπα. Μόνη μου τ' ανακάλυψα.Ελπίζω πως δεν χρειάζεται να ζητήσω συγγνώμη γι αυτό...