νόηση, ετών 18:)

Γεια σας και παλι, να 'μαι ξαναμενη και φουντωμενη με την κορη μου και με ολα τα προβληματα να στριφογυρνανε ασταματητα στο κεφαλι μου χωρις καμια απαντηση. Πρωτα απο ολα θα ηθελα να ευχαρηστισω πολλα απο τα μελη του "Νόηση" καθως και τον "agkou" [Ποιος είναι ο agkou] για την συμπαρασταση. Πραγματικα δεν περιμενα τοσα ατομα να ενδιαφερθουν για το δικο μου προβλημα και να μου στειλουν πληροφοριες που μπορει να με βοηθησουν μεσω του e mail. Για μενα αυτη η πραξη ειναι πολυ σημαντικη γιατι πραγματικα βρισκομαι σε μια κατασταση πολυ δυσκολη. Το μεγάλυτερο μου προβλημα ειναι πως να πεισω τον συζυγο μου να αποδεχθει την κατασταση της κορης μας. Ο συζυγος μου αρνειται κατηγορηματικα πως το παιδι εχει οποιοδηποτε προβλημα και δεν αποδεχεται καμια συμβουλευτικη παρεμβαση, επισης με την αρνητικη του σταση δεν μπορω να παρω καμια γνωματευση απο ενα αναπτυξιολογο ή καποιον αλλο ειδικο για αυτο και εχουμε μεινει μονο με την διαγνωση απο το ΙΚΑ και ετσι μενω παντα με την απορια αν το παιδι πραγματικα εχει προβλημα και αν ναι πιο ειναι και τι μπορω να κανω για να το βοηθησω. Ετσι καθε μερα που περναει τα ερωτηματα μεσα μου μενουν σχεδον αναπαντητα (αν και ενα τυπικο πορισμα υπαρχει απο το ΙΚΑ και την θεραπευτρια της αισθητηριακης ολοκληρωσης). Ειμαστε ενα ζευγαρι πολυ αγαπημενο αλλα σε αυτο το θεμα δεν μπορουμε απλως να εχουμε κοινη αποψη, ο καθενας μας ακολουθει την δικη του λογικη στο πως να χειριζεται το παιδι και αυτο δημιουργει ενα χαος στο μυαλο της μικρης. Ειμαι σε απογνωση και δεν ξερω πλεον τι να κανω... ενα καταλαβα στα σιγουρα οτι οσο πιο πολυ του μιλουσα για την διαγνωση που ειχαμε στα χερια μας τοσο πιο πολυ η σταση του γινοταν αρνητικη προς το παιδι και δεν αποδεχοταν τιποτα και εκτος αυτου φοβηθηκε πως τα μυαλα μου πηραν αερα και τωρα αναζητω συνεχεια παραπανω πραγματα. Υποστηριζει πως ολα ειναι της φαντασιας μου και πως η μικρη ειναι απλως ενα ταλαιπωρημενο παιδακι απο γιατρους και φαρμακα και γι αυτο ειναι η σταση του τετοια και επισης πως την εχουμε κακομαθει και της κανουμε ολα τα χατιρια. Εγω παλι υποστηριζω πως η συμπεριφορα της ειναι διαφορετικη απο τα αλλα παιδια και πως εμεις δεν μπορουμε να θεσουμε ορια διοτι το παιδι δεν σταματαει με τιποτα ολο το 24ωρο. Ενα ειναι το σιγουρο παρολο που ειναι πολυ δυσκολο και κουραστικο παιδι κανεις απο τους δυο μας δεν ειναι υπερ του ξυλου (σαφως υπαρχουν τιμωριες στις πραξεις της)και πως οι δυο μας την υπεραγαπαμε... Aπλως φοβαμαι μηπως τελικα ολα αυτα ειναι της φαντασιας μου και οντως το παιδι απλως ειναι ταλαιπωρημενο λογο προβληματα υγειας και εγω μεταφραζω λαθος την συμπεριφορα του και βεβαια αυτο που φοβαμαι πιο πολυ ειναι μην κατηγορηθω αργοτερα πως εβαλα την μικρη σε μια διαδικασια που ηταν ακρως περιττη και υπερβολικη διοτι εγω ειχα φαντασιωσεις για την συμπεριφορα του παιδιου μου. Μακαρι να μπορουσα να ξερω πιο ειναι το σωστο να πραξω.... Eλπιζω να ειμαι στην σωστη κατευθυνση και πως το μητρικο μου ενστικτο θα βγει σωστο για αλλη μια φορα(ενοειται πως θα προτιμουσα να ειναι λαθος οι δικες μου ανησυχιες και να εχει δικιο ο συζυγος μου... γιατι αυτο θα σημαινε πως το παιδι ειναι μια χαρα). Αυτο που μπορω να πω με σιγουρια ειναι πως χαιρομαι που βρεθηκα στην παρεα του "Νόηση" και υπαρχει αυτη η αλληλοστηριξη.