νόηση, ετών 18:)

"... πως βλέπεις τον κόσμο και τι σε δυσκολεύει και τι σε διευκολύνει και τι σε βοηθάει." Αυτα που ρωτας για να τα απαντησω, θα πρεπει να σου γραψω ενα ολοκληρο βιβλιο διοτι ειναι σαν να εξιστορω ολη μου την ζωη... Επεισης ειμαι σιγουρι οτι πολλοι που θα διαβασουν την απαντηση μου θα θυμωσουν με αυτα που λεω και θα πουν οτι δεν ειναι ετσι. Μπορει να μην ειναι ετσι για αυτους αλλα ειναι ετσι για μενα, και αν προκειτε να απαντησω με ειλικρινεια αυτην την ερωτηση, αυτα που θα πω ειναι οπως εγω τα βλεπω, βιωνω, καταλαβαινω. Αν συμφωνητε η οχι αυτο δεν ειναι εδω το θεμα της συζητησης. Βλεπω τον κοσμο με ενα πολυ διαφορετικο τροπο, αλλα δεν μπορω να σου τα εξηγησω ολα. Ο κοσμος και η μη αυτιστικη κοινωνια (οχι μονο η Ελληνικη) μοιαζει σαν να εχει μπει, η μαλλον βυθηστει σε μια αγχωδη πραγματικοτητα που ειναι πλασμενη πανω σε αξιες που για μενα δεν εχουν μεγαλη αξια. Και αυτα που εχουν για μενα αξια ειναι σαν εχουν χασει την αξια τους για την μη αυτιστικη κοινωνια. Για να σου δωσω ενα παραδειγμα¨ Ολοι μιλανε για ειλικρινια, ποσο ειναι σημαντικη στις σχεσεις μεταξυ των ανθρωπων, ποσο χωρις ειλικρινια ο καθε ενας θα εχανε την αξια του. Ενας αυτιστικος ακολουθει αυτη την αξια κατα γραμμα, μιλαμε με πολυ ειλικρινια, τοση που σπαει κοκκαλα, τα λεμε ολα εξω απο τα δοντια, αλλα οταν το κανουμε αυτο, ερχομαστε αντιμετωποι με μια κοινωνια που αλλαζει τα μετρα και τα σταθμα χρεισιμοποιοντας προφασεις οπως δεν εχεις ευγενεια, δεν εχεις αισθηση των συναισθηματων των αλλων, δεν εχεις φαντασια... "Για να σας ρωτησω, σκεφτομαι, εσεις δεν εισασταν που ειπατε οτι το πιο συμαντικο ειναι η ειλικρινια;" Δεν εχω ακουσει κανενα να λεει: ειναι σημαντικη η ειλικρινεια αλλα ποτε μην την πεις, παρα καλλιτερα κρυψε την πισω απο ψευτοευγενεια, ψευτοαισθηματα, ψευτοκολακιες... οταν το ζητουμενο ειναι η ειλικρινια ειναι ατοφια, και οχι κρυμμενη πισω απο ευγενεια, ουτε πισω απο κατανοηση των συναισθηματων των αλλων, ουτε ολα τα αλλα παρατραγουδα... Η ειλικρινεια ειναι μια και μονο μια. δεν διαφοροποιειται να καλυψει τις εφημερες αναγκες του καθενα! Μηπως λοιπον ειναι η μη αυτιστικη κοινωνια, με τους μη αυτιστικους ανθρωπους που κανουν την ζωη ασυμβατη, και εικονικη σαν ενα ψεμα που εχει κατασκευαστει με ενα τοσο πολυπλοκο τροπο (ευγενειες που δεν τις εννοουν, συναισθηματισμους που ουσιαστικα δεν τους ενδιαφερουν, και αλλα πολλα) ωστε να μην αναγκαστουν να δουν καταματα την μονη πραγματικη αληθεια που ειναι οτι γεννιομαστε μονοι, πεθαινουμε μονοι και ολα τα ενδιαμεσα ειναι ενα τεραστιο κενο; Οι αυτισκοι δεν εχουμε αυτο το προβλημα. Μας αρεσει να ειμαστε μονοι, δεν εχουμε κανενα προβλημα να πεθανουμε μονοι και αν ειναι μεσα στην φυση σε καποιο δασος μακρια απο καθε πολιτισμο ακομη καλλιτερα, και δεν βλεπουμε την ζωη σαν ενα ενδιαμεσω κενο αλλα σαν ενα χρονικο διαστημα απεραντης μαθησης. Θελουμε να τα μαθουμε ολα, να ξερουμε τα παντα πριν πεθανουμε... ισως επειδη ενστινκτοδως ξερουμε οτι ο θανατος δεν ειναι ενα τελος αλλα μια αρχη, μια γεννηση σε μια αλλη πραγματικοτητα. Καποτε πριν καταλαβω οτι ειχα Ασπεργκερ και αυτισμο, και οτι σκεφτομουνα διαφορετικα απο πολλους αλλους γυρο μου, εκνευριζομουν με τους ανθρωπους διοτι δεν καταλαβαινα γιατι ζουν με μια τοσο στενοκεφαλη ιδεα της ζωης τους, γιατι ειναι τοσο κολλυμενοι στην αναγκη να κανουν απλως κατι για να το κανουν αντι να το κανουν οσο πιο καλα μπορουν, και να μαθουν απο αυτην την εμπειρια; Γιατι οι ανθρωποι αντι να λενε αυτα που εννοουν λενε κατι αλλο χαραμιζοντας τον χρονο μου και τον δικο τους με ασκοπες ενεργειες, μια και αντι να ειναι ειλικρινεις με τους αλλους παιζουν θεατρο ωστε να μην τους στεναχωρησουν δηθεν... Δεν μπορουσα να το καταλαβω αυτο διοτι κατα την δικη μου σκεψη τους στεναχωρουν ουτως η αλλως αμα τους ωραιοποιουν τα πραγματα αντι να τους τα λενε οπως ειναι, αμα τους λενε σ'ευχαριστο με ενα χαμογελο αλλα εννοουν αντε γα...σου! δεν ειναι σαν να λενε ψεματα; σαν να κοροιδευουν τον αλλο αφηνοντας τον αλλο να πιστευει οτι τον συμπαθουν ενω με την πρωτη ευκαιρια ειναι σιγουρο οτι θα του μπηξουν ενα μαχαιρι στην πλατη; δεν δημιουργουν στεναχωρια με αυτο το ψεμα;;; Ποιος δεν εχει φαντασια, λοιπον; Ποιος δεν εχει (συν)αισθηματα; Ο αυτιστικος η ο μη-αυτιστικος που ζει κατα την γνωμη μου σε ενα ψεμα, που το εχει πλασει γυρο του και εχει τοσο συνηθησει που εχει παψει να το βλεπει; Που ειναι τοσο βαθεια χωμενος στην εφημερη ζωη, που εχει παραληψει να δει και αναγνωρισει το θαυμα της υπαρξης του; Αυτη η διαφορα ειναι η βαση του μεγαλητερου αγχους για ενα αυτιστικο. Ειναι σαν να ξερουμε οτι ο κοσμος ειναι ενα θαυμα, φτιαγμενος με μια τελεια αρμονεια, και μοιωθουμε πως ερχονται οι μη-αυτιστικοι με τις ατελειες τους και τον κατατστρεφουν, φτιαχνοντας ψευτικα ειδωλα που τους δινουν την εντυπωση οτι ετσι μπορουν να νικησουν τον φοβο του θανατου, τον φοβο που φερνει η μοναξια της ζωης, το φοβο απο το ασυμβισαστο του πεπρωμενου που τιποτα δεν μπορει να αλλαξει... ειναι σαν να τρεχουν στεκομενοι στο ιδιο ακριβως σημειο, ενα σημειο, που αμα καταλαβαιναν την κβαντουμ θεωρια θα εβλεπαν οτι ειναι ουσιαστικα ακινητο διοτι ο χρονος δεν ειναι μια γραμμη αλλα μια στιγμη, που συνυπαρχει στο παρελθον, στο παρον και στο μελλον. Ολα ειναι στιγμες και οχι μια συνεχια! κατι οπως ενα χαμστερακι που τρεχει πανω στην ροδα του, τρεχει και τρεχει αλλα δεν παει πουθενα. Ετσι βλεπω την μη-αυτιστικη κοινωνια γυρο μου. Δεν μπορω να την αλλαξω, αν και το εχω προσπαθησει πολυ, κυριως πριν καταλαβω οτι εγω σαν αυτιστικη ειχα ενα προτερημα, το προτερημα οτι ζουσα μεσα σε μια πολυ λογικη ειλικρινια, την μαθηματικη ειλικρινια που 1+1 παντα θα ειναι 2. Και καμια ευγενεια η συναιρθημα δεν μπορει να μεταβαλει. Πολλοι λενε οτι οι αυτιστικοι εχουν ετην ικανοτητα να βλεπουμε το "fabric of life" (δεν ξερω πως να το πω στα Ελληνικα), και γιαυτο δεν μας απασχολουν ολες οι εφημερες καταστασεις, μεσα σε αυτες και η ευγενεια, τα συναισθηματα, κτλ. Η εικονα που βλεπουμε ειναι τοσο μεγαλη που οι μη-αυτιστικοι νομιζουν οτι βλεπουμε μονο τα δενδρα και οχι το δασος. ΧΑ! αν ξεραν οτι οχι μονο βλεπουμε το δασος αλλα και ολη την υπειρο που περικλειει το δασος αν οχι και ολο τον πλανητη! Γιατι τοτε κολλαμε στα δενδρα; Διοτι απο την κατασταση των δενδρων μπορει κανεις να δει αν το δασος ειναι υγιες, αν ο πλανητης ειναι βιοσημος, αν εχουμε αρκετο οξυγονο. Οι λεπτομεριες ειναι που φτιαχνουν την μεγαλη εικονα και αμα δεν δωσεις προσοχη σε αυτες, η μεγαλη εικονα ειναι μια εικονα μη πραγματικη αλλα μια που το μυαλο του ανθρωπου χαρει στην gestalt ικανοτητα συμπληρωνει απο μονο του ενω στην πραγματικοτητα ειναι εκει ενα μεγαλο κενο! Δηλαδη οι μη-αυτιστικοι ζουν σε μια αυτοδημιουργητη πραγματικοτητα που την φτιαχνουν απο τα δυο-τρεια δεδομενα τους, που η ικανοτητα gestalt τους τα ενωνει και τα κανει μια ολοκληρη πραγματικοτητα, ενω οι αυτιστικοι που δεν χρησιμοποιουμε αυτην την ικανοτητα με τον ιδιο τροπο, μπορουμε και βλεπουμε ΟΧΙ ΜΟΝΟ τα κομματια αλλα και την ολη ΜΕΓΑΛΗ εικονα, και απο τα κομματια ξερουμε κατα ποσο αυτη η εικονα ειναι αληθης η οχι, ποσα κενα δηλαδη υπαρχουν που πρεπει να καλυφθουν... Οπως σσας ειπα η ερωτηση που κανατε εχει μια πολυ μεγαλη απαντηση διοτι ερχεται να καλυψη οχι μονο τα καθημερινα πρακτικα πραγματα, φαι, υπνος, σχολιο, αλλα ενα αλλο τροπο σκεψης και ζωης. Ο αυτισμος δεν ειναι μη-νορμαλ, ειναι πολυ πιο νορμαλ απο οτι νομιζετε... Ολα αν παρατηρουσατε τις λεπτομεριες θα βλεπατε ποσο ειναι αδεια, τοσο προσκερα, και αντι οι μη αυτιστικοι να μελετανε τον κοσμο, την φυση, το θαυμα της υπαρξης τους, ζουν με ψευτοευγενειες και συναισθηματα που δεν διαρκουν παρα μερικες στιγμες... Οι αυτιστικοι εχουμε πολυ βαθεια αισθηματα που οταν τα δινουμε διαρκουν για παντα, γιαυτο δεν μπορουνε να το ρισκαρουμε και να κανουμε λαθος και τα διοχετευσουμε σε καποιον που δεν θα ανταποκριθει με την ιδια διαρκεια. Αντι να παρουμε αυτο το ρισκο προτειμουμε και τα δινουμε πιο πολυ σε αντικειμενα παρα σε αλλους ανυρωπους διοτι οι ανθρωποι δεν μπορουν να τα διατηρησουν για παντα ενω τα αντικειμενα, η γωνση, οι συλλογες μας, ολα αυτα μπορουν... Star