νόηση, ετών 18:)

Όταν γέννησα την κόρη μου και την κράτησα στα χέρια μου για πρώτη φορά ένιωσα ευλογημένη... και ευτυχώς ακόμα έτσι νιώθω κάθε φορά που την κοιτώ αλλά ποτέ μου δεν φαντάστηκα πόσο δύσκολο είναι να μεγαλώνεις ένα παιδί με κάποιες ιδιαιτερότητες. Έχουν περάσει 4 χρόνια απο εκείνη τη στιγμή και νομίζω πως είμαι ένας άλλος άνθρωπος! Εχω χασει τους φιλους μου, την διαθεση για διασκεδαση και το χειροτερο απο ολα αρχισα να εχω αυπνιες και ημικρανιες μετα το τελος καθε δυσκολης μερας. Μεχρι να διαπιστωσω πως η κορη μου ηταν αλλεργικη στο γαλα κοιμομουν περιπου 2 ωρες την ημερα καθως εκανε εμμετους και διαροια ολο το 24ωρο. Επειτα απο λιγο καιρο ηρθε το βρωγχικο και αλλεργικο ασθμα και μαζι με αυτο η γκρινια και το ξενυχτι. Γιατροι και εξετασεις ηταν η καθημερινοτητα μας μαζι με μια σειρα φαρμακων για να την βοηθησουν να νιωθει καλυτερα. Επειτα προεκυψε και η ατοπικη δερματιτιδα, παλι το κατοπολεμησαμε με αλοιφες και αντισταμινικα και μετα ειπα στον ευατο μου ε! ενταξει τελειωσαμε αυτα ηταν και θα το παλεψουμε, δεν ηταν ομως ετσι. Aντιθετως η ανοιξη εφερε τα δικα της προβληματα αλλεργικη ρινιτιδα και αλλεργικη επιφικυτιδα και μαζι με αυτα νεα φαρμακα αλλα τουλαγχιστον το παλευουμε ακομα ελεγα στον ευατο μου. Μεχρι που ηρθε η στιγμη και καταλαβα πως το παιδι μου ειναι υπερκινητικο Aυτο ειναι κατι που με εκανε κομματια. Ειναι κατι που δεν μπορω να το παλεψω μονη μου και ειναι ενας ορος που δεν χωραει στα σκουριασμενα μυαλα του στενου οικογενειακου και φιλικου μας περιβαλλοντος. Νιωθω την ρετσινια κολλημενη στην πλατη μου "κακη μαμα" ή "υπερβολικη", και αλλα τετοια που με κανουν καθε μερα να κλαιω μονη μου και να ψαχνω να βρω στηριξη απο κει που δεν υπαρχει. Δεν παραπονιεμαι για την ζωη μου ή για το παιδι μου, και ουτε ειμαι αχαριστη, εχω ενα πολυ καλο συζυγο και ενα παιδι που υπεραγαπω. Γνωριζω πως σε αλλους ανθρωπους συμβαινουν πολυ πιο σοβαρα προβληματα υγειας, ανιατες αρρωστιες κλπ αλλα αυτο δεν ειναι λογος για να μην αντιδρω για την κοινωνια που ζουμε. Τριτοκοσμικες συνθηκες θα περιεγραφα το γεγονος οτι δεν υπαρχει μια ομαδα υποστηριξης για γονεις, που εχουν προβληματα υγειας τα παιδια τους και καποιους γιατρους να προσπαθουν να κερδοσκοπησουν στην πλατη ταλαιπωρημενων ανθρωπων που ψαχνουν τροπους να βοηθησουν τα παιδια τους (ακομα δεν μπορω να πιστεψω πως για μια επισκεψη 8 λεπτων πληρωσα καποιο γιατρο 140 ευρω). Καθως περνουσε ο καιρος καταλαβα πως η συμπεριφορα της δεν εχει σχεση μονο με το συνδρομο της υπερκινητικοτητας γιατι αρχισε να κανει πραγματα που ηταν καπως περιεργα. Ενιωσα πως δεν μπορω αλλο να χειριστω την κατασταση και πως τα πραγματα αρχισαν να ξεφευγουν γι αυτο και ζητησα την βοηθεια ειδικων και μας εδωσαν την διαγνωση: εντονη κινητικοτητα, διασπαση προσοχης, διαταραχες συμπεριφορας και διαταραχες προσαρμογης. Εντωμεταξυ ξεκινησε και εργοθεραπειες διοτι καταλαβαμε πως εχει και προβληματα με την αισθητηριακη ολοκληρωση. Ολα αυτα ομως δεν με λυγιζουν αντιθετως με θυμωνουν και με εξοργιζουν. Θελω να παω εναντιον του ελληνικου κατεστημενου και θα δωσω το δικο μου προσωπικο αγωνα για το καλο της κορης μου αλλα και της οικογενειας μου. Θα ψαξω να βρω τροπους και λυσεις για να αλλαξει κατι σε αυτη την κοινωνια και ισως η ιδρυση μιας ομαδας υποστηριξης ειναι μια καλη αρχη.