νόηση, ετών 18:)

Ένας χρόνος μακρυά σου και τα δάκρυα όταν σε σκέφτομαι δεν με αφήνουν να βλέπω καθαρά.Τα δάκρυα της ψυχής μου σπάνια στερεύουν. Περισσότερο με πονάει ότι δεν μπόρεσα εγώ να σε βοηθήσω. Οι εικόνες είναι ανεξίτηλα χαραγμένες στο μυαλό μου αλλά δεν θέλω να τις σβήσω γιατί δεν θέλω να σε ξεχάσω. Παράλογο ε; Όμως η μνήμες είναι αυτές που κρατάνε ζωντανούς αυτούς που αγαπάμε ιδιαίτερα όταν τους έχουμε αποχωριστεί γρήγορα ή βίαια. Ένας χρόνος χωρίς εσένα κοντά μου αλλά μέσα μου σε ένα μέρος που έχω φτιάξει στην καρδιά μου μόνο για σένα. Εκεί που μπορείς να ζεις και να μεγαλώνεις μέσα από μένα όπως όταν σε είχα στην κοιλιά μου. Ένας χρόνος μετά και θέλω να σε ευχαριστήσω που δέχτηκες να είμαι η μαμά σου έστω και για 5 μήνες, που με άφησες να σε θηλάσω, να σε χαϊδέψω, να σε αγκαλιάσω και να σε νανουρίσω. Σε ευχαριστώ που με έμαθες να κατρακυλάω τις σκάλες στο Παίδων, να σωριάζομαι και να βρίσκω το κουράγιο να στέκομαι πάλι όρθια. Σε ευχαριστώ που μου υπενθύμισες ποια είναι η πραγματική φύση της μάνας και η υποχρέωσή της να στέκεται κοντά στα παιδιά της ακόμα και νεκρή αλλά και πόσο σκληρά πρέπει να σφίγγει τα δόντια και να συνεχίζει. Σε ευχαριστώ που έγινες η αφορμή να αγαπήσω ακόμη περισσότερο τον πατέρα σου και να δεθώ πιο πολύ με αυτούς που έχω επιλέξει να ονομάζω φίλους και να χρίσω φίλους ανθρώπους που δεν γνώριζα και μου στάθηκαν σαν αδέρφια τις ατελείωτες ώρες που περιφερόμουν στο νοσοκομείο αναζητώντας το θαύμα. Σε ευχαριστώ που μπόρεσα να διαγράψω ανώδυνα αυτούς που ήταν και εξακολουθούν να είναι απόντες με ένα σωρό δικαιολογίες και να θυμηθώ για άλλη μια φορά ότι δεν είναι το αίμα που δένει τους ανθρώπους αλλά η ψυχή τους. Σε ευχαριστώ που με βοήθησες να γίνω ακόμη περισσότερο άνθρωπος και να προσπαθώ να τιμάω τον χαρακτηρισμό αυτό έστω και αν αυτό έγινε μέσα από πολύ πόνο και θλίψη. Σε ευχαριστώ Μυρτώ μου.