νόηση, ετών 18:)

Αγαπητοί μου φίλοι καλημέρα σας, χτες περάσαμε όλα τα συναισθήματα μαζί μιας και ήταν μια πολύ δύσκολη μέρα για μας! Περάσαμε από αξιολόγηση στο Kέντρο Παιδοψυχικής Υγιεινής του ΙΚΑ (Αραχώβης και Ιπποκράτους) και η πρώτη μας φορά για δημιουργικό παιχνίδι στο "Έλα να παίξουμε" (Φάρος Ψυχικού)! Η δύσκολη μέρα μας ξεκίνησε από τις 7 το πρωί και με μεγάλη ταλαιπωρία μέχρι να φτάσουμε στο κέντρο της Αθήνας και με περισσότερη ταλαιπωρία και γκρίνια από το Νεκτάριο καθώς τρόμαξε μόλις αντίκρυσε όλο αυτό τον κόσμο στο μικρό χώρο αναμονής του κέντρου! Μόλις μας έστειλαν στον Παιδοψυχίατρο η αγωνία μας για την αξιολόγηση έφτασε στο έπακρο αλλά μόλις μπήκαμε στο γραφείο του και ο Νεκτάριος σαν "κύριος", αφού τον χαιρέτησε με το χέρι του κάνοντας "γεια σου-γεια σου", χωρίς πλέον το γνωστό φτερούγισμα των χεριών έκατσε από μόνος του σε ένα τραπέζι που ήταν ειδικά διαμορφωμένο για παιχνίδι και έπαιξε με τα παιχνίδια προς μεγάλη μας έκπληξη!!!! Προφανώς αυτό ήταν κάτι που το έλαβε ο Παιδοψυχίατρος σαν πολύ θετικό σημαδι!!! Μετά τις καθιερωμένες πλέον ερωτήσεις ιστορικού και αφού μας έβγαλε έξω για 10΄για να μείνει μόνος με τον Νεκτάριο, ήρθε η ώρα της αξιολόγησης!!! "Έχει κάποια αυτιστικά στοιχεία η συμπεριφορά του αλλά είναι σε ελαφριά μορφή και αν αποκτήσει την ομιλία όλα θα είναι πολύ πιο εύκολα μετά"!!!! Μας σύστησε να κάνουμε αίτηση σε ειδικό σχολείο στο Χαλάνδρι "Το περιβολάκι" ή να προσπαθήσουμε, για του χρόνου πάντα, να τον γράψουμε σε κανονικο προνήπιο στη γειτονιά μας, αφού θα μας δώσει και σχετικό έγραφο για την ένταξή του τον έρχόμενο Απρίλιο! Επίσης μας είπε ότι αν θέλουμε μπορούμε σε αυτόν να κλείνουμε ραντεβού και να κάνουμε εκεί την ψυχοπαιδαγωγική για να μην χρειάζεται να πληρώνουμε έξω! Γενικώς ήταν πολύ εξηπηρετικός και παρόλη την πολύ καλή διάγνωση που μας έδωσε και την καλή πρόγνωση μας έγραψε το μέγιστο των θεραπειών που γράφει το ΙΚΑ!!!! Φτάνοντας το μεσημέρι αργά στο σπίτι, παρά την κούραση της ημέρας ήμασταν καλύτερα ψυχολογικά και η ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον άρχισε να ξαναφουντώνει! Το απόγευμα ξανά στους δρόμους! Τώρα πλώρη για το "Έλα να παίξουμε", και πάλι άγχος !! Τώρα θα βλέπαμε την συμπεριφορά του με τα άλλα παιδιά και μέσα στα πλαίσια μιας σχολικής τάξης με την μόνη διαφορά ότι θα ήμασταν και εμείς συνέχεια μαζί του. Το σκεπτικό μας ήταν να φτάσουμε αν γίνεται πρώτοι για να μπορέσει να συνηθίσει τον χώρο. Στην αρχή, εξερεύνησε καλά τον χώρο, κάθε φορά που χτυπούσε το κουδούνι έτρεχε να ανοίξει την πόρτα και με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο καλωσόριζε τα παιδάκια και τους γονείς τους (χοροπηδητά, γέλια και χαρά και σε μία περίπτωση ιδιαίτερης συμπάθειας από την πρώτη κιόλας ματιά, μια αγκαλιά!). Γρήγορα το ενδιαφέρον χάθηκε και απομονώθηκε όμως η δασκάλα το κατάλαβε και άλλαξε το σκηνικό και η αίθουσα. Ήταν ώρα για τη ζωγραφική με πινέλα και τότε έγινε ένα μικρό θαύμα, ενώ δεν είχε ξαναδεί πινέλα και νερομπογιές βλέπωντας τα αλλα παιδιά και με δική μας παρότρινση έγινε ένα αριστούργημα /τερατούργημα και το ενδιαφέρον και το γέλιο ξαναγύρισαν στο πρόσωπό του. Τώρα η δασκάλα ήξερε τους ρυθμούς του Νεκτάριου και επειδή είχαμε ενημερώσει από πριν για τον αυτισμό, άλλαξε πάλι το σκηνικό και τον χώρο. Σε άλλη πάλι αίθουσα έγινε πάρτυ με μουσική, μουσικά όργανα και εκεί φοβηθήκαμε γιατί στην αρχή είχαμε το γνωστό κλείσιμο των αφτιών με τα δυο του χέρια, αλλά για λίγα δευτερόλεπτα, γιατί βλέπωντας τα αλλα παιδιά και ιδιαίτερα την μικρή Σοφία που ξεχώρισε από την πρώτη στιγμή, χόρεψε και τσίριζε μαζί της από χαρά!!! Έπειτα πριν κουραστούν τελείως άλλαξε πάλι το σκηνικό και ήρθε το αερόστατο, ένα μεγάλο πολύχρωμο σεντόνι που το κρατάγαμε γυρω γύρω οι γονείς και το κουνάγαμε τεντωμένο πάνω κάτω και τα παιδιά χόρευαν από κάτω και έκαναν τρελή χαρά και πρώτος πρώτος ο Νεκτάριος! Αφού αποκαμώθηκαν ξάπλωσαν πάνω στα στρώματα και έκαναν διάλειμμα με πορτοκαλάδα και μπισκότα, ξεϊδρωσαν και ετοιμαστήκαμε για την επιστροφή γεμάτοι καμάρι! Οι υπόλοιποι γονείς πρέπει να ήταν ενημερωμένοι για την κατάσταση του Νεκτάριου γιατί κανείς δεν ρώτησε το παραμικρό και όλοι έλεγαν "μπράβο στον μικρό" κάθε φορά που συμμετείχε και στο τέλος ένα μεγάλο μπράβο σε μας! Το βράδυ ο Νεκτάριος πήγε μόνος του για ύπνο και μάλιστα αποκοιμήθηκε αμέσως το ίδιο και εμείς μόνο που εμείς ήμασταν τρισευτυχισμένοι και περήφανοι για το αυτιστικό παιδί μας και γεμάτοι ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον!!!