νόηση, ετών 18:)

Φτάσαμε στο "5 χρόνια μετά την γνωμάτευση ΔΑΔ/αυτισμός". Είμαστε πλέον οκτώ χρονών!!! Οι αγωνίες για το μέλλον του αυξήθηκαν, οι λύπες μειώθηκαν ενώ οι χαρές αυξήθηκαν κι αυτές. Η αγωνία μου για το "πότε θα μιλήσει;" αρχίζει πλέον να ξεθωριάζει. Απο τις αρχές του φετινού γενάρη ξεκίνησε το δικό μας θαύμα, στην αρχή ήταν απλά μπαμπαλίσματα και μέσα σε μερικές μέρες/εβδομάδες γίνανε λέξεις κανονικές, προτάσεις και τώρα μεγάλες απαιτήσεις!!! "Θέλω", "Εγώ", ήταν τα πρώτα του λόγια, όμως όλα αυτά με χαμόγελα ευτυχίας γιατί κατάλαβε πως μπορει να ακούσει την φωνή του και του άρεσε πολύ, κατάλαβε οτι αυτός ήταν ο σωστός τροπος για να ζητήσει , να διεκδικήσει αυτό που χρειάζεται. Φωνάζει πια την γυμνάστρια του "Μαρία", τον εργοθεραπευτή του "Μάριο" , επιτέλους εμάς "μαμά" και "μπαμπά", την γιαγιά του "Όμα"... Είναι βδομάδες τώρα που κλαίμε οικογενειακώς απο ευτυχία, σωπαίνουμε να ακουσουμε τι ακριβως μουρμουράει. Ένα πρωινό στο κρεβάτι του μουρμούραγε δυνατά λέξεις, σηκώθηκα στις μύτες και πήγα έξω απο την πόρτα του, όπου έστεισα αφτί να ακούσω και ... άκουσα να μετράει μόνος του απο το ένα εως το δέκα!!! Οι κόποι μας, η βοήθεια της επιστήμης , οι προσευχές μας, όλα πιάσανε τόπο και η ανάσταση ήρθε στο σπιτικό μας νωρίτερα. Γονείς μην απελπιζεστε, έχετε πιστη, ψάχνεστε και μην αφήνεται τις ελπίδες σας, όλα καποια στιγμή θα σας δικαιώσουν και θα έρθει το θαύμα!!! Σας εύχομαι ολοψυχα καλή ανάσταση σε όλους τους τομείς της ζωής σας!!! Η μαμά του Νεκτάριου