νόηση, ετών 18:)

Σε λίγες μέρες αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση. Πριν ένα χρόνο η ίδια εποχή είχε στιγματιστεί από την απώλεια και η θλίψη είχε απλώσει τα πέπλα της στις ψυχές όλων μας. Τώρα υπάρχει προσμονή και ανυπομονησία απο όλους μας. Κάτι σαν τον πεινασμένο που περιμένει να καταβροχθίσει λαίμαργα το φαγητό του μόλις ετοιμαστεί.Ό λοι προετοιμάζουμε τις αγκαλιές μας να υποδεχθούν το νέο μέλος και να απολαύσουμε αυτό που τόσο άδικα και αναπάντεχα στερηθήκαμε. Δεν ξέρω πως αισθάνομαι. Για μένα κάθε γέννα μου είναι μία γιορτή, ένας θρίαμβος της ζωής στην αδιάκοπη μάχη της με την ανυπαρξία. Ποτέ μου δεν λογάριασα τον σωματικό πόνο γιατί σεβόμουνα την συμβολή του στην διαδικασία της γέννησης. Μέσα από τον πόνο αισθανόμουνα την αναγγένηση του σώματος μου αλλά και της ψυχής μου και την δύναμη της πρώτης ανάσας,του πρώτου κλάματος. Τώρα μπορώ να πω ότι θα πάω με ανάμεικτα συναισθήματα. Δεν ξέρω αν πρέπει να το αποκαλέσω φόβο ή μάλλον δεν θέλω να το αποκαλέσω φόβο. Όταν η ψυχή έχει πονέσει τόσο πολύ και τόσο βαθειά δεν μπορείς να ανεχθείς την παραμικρή κακουχία στο σώμα σου.Προσπαθώ να μην δείχνω την αγωνία μου στον άντρα μου γιατί είναι πολύ αγχωμένος με το να πάνε όλα καλά. Τα σημάδια του πόνου είναι ανεξίτηλα χαραγμένα στο πρόσωπό του γιατί η ψυχή του πονάει. Προσπαθώ να κλαίω όταν δεν με βλέπει, ενώ όταν τον βλέπω και βουρκώνει προσπαθώ να φεύγω από το δωμάτιο ή να τον γεμίζω με εμψυχωτικά λόγια που ούτε εγώ πιστεύω και μερικές φορές μάλιστα τον μαλώνω τρυφερά λεγοντάς του ότι η ζωή είναι έτσι εναλλαγές καταστάσεων ευχάριστων και δυσάρεστων, χαράς και λύπης, ζωής και θανάτου. Περπατάω πολύ γιατί έχω την ευκαιρία να αφουγκράζομαι την φωνή της ψυχής μου ,να αναπτύσσω εσωτερικό διάλογο και να βρίσκω εμένα.Εκεί κάπου καθώς περπατάω και τα δάκρυα αρχίζουν να γίνονται συντροφιά μου ακούγεται στα αυτιά μου η Μπέλου να τραγουδά

"ΣΗΚΩ ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΔΩΣΕ ΡΕΥΜΑ, ΒΑΛΕ ΣΤΑ ΡΟΥΧΑ ΣΟΥ ΦΩΤΙΑ ΒΑΛΕ ΣΤΑ ΟΡΓΑΝΑ ΦΩΤΙΑ, ΝΑ ΤΙΝΑΧΤΕΙ ΣΑΝ ΜΑΥΡΟ ΠΝΕΥΜΑ Η ΤΡΟΜΕΡΗ ΜΑΣ Η ΛΑΛΙΑ"

Είναι μεγάλο πράγμα να μπορείς να προσεύχεσαι σε κάτι ανώτερο και να πιστεύεις ότι θα σε προστατεύσει. Τι γίνεται όμως όταν δεν έχεις αυτό το πλεονέκτημα όταν ο θεός που σε δίδαξαν να πιστεύεις σε έχει απογοητεύσει και ο μόνος θεός που τώρα αποδέχεσαι είναι αυτός που εσύ έχεις δει. Λαβωμένος, ματωμένος, στρατηλάτης να πασχίζει αδιάκοπα, να αγωνίζεται να καταρρέει και μετά ξανά στον αγώνα.Ακόμη το ψάχνω ...Προς το παρόν προσεύχομαι στην ζωή...