νόηση, ετών 18:)

Σας ευχαριστώ όλους για τα καλά σας και ζεστά σας λόγια. Από ανθρώπους που μοιράζομαι το ίδιο πρόβλημα,τις ίδιες ανησυχίες, από ανθρώπους υπερανθρώπους. Όλοι μας έχουμε αυτή τη δύναμη μέσα μας. Στην αρχή όταν πήρα τη διάγνωση παρέλυσα. Παρέλυσα για δύο ή τρεις ημέρες προσπαθώντας να χωνέψω ότι το δικό μου "τέλειο" παιδί που ήταν αποτέλεσμα μιας συνειδητής εγκυμοσύνης μετά από 6 1/2 χρόνια από τη γέννηση της κόρης μου θα μου κατέστρεφε τον "τέλειο" κόσμο μου. Δύο μέρες περιφερόμουν και λειτουργούσα καταναγκαστικά, μηχανικά, παγωμένη από το σόκ. Το δεύτερο στάδιο ήταν η άρνηση, άλλωστε σκεφτόμουν τόσα και τόσα ιατρικά λάθη γίνονται τόσες και τόσες ιατρικές εκτιμήσεις είναι εσφαλμένες. Έτσι σε διάστημα ενός μήνα είχαμε επισκεφθεί με τον άντρα μου μπορεί και δέκα διαφορετικούς γιατρούς, παιδοψυχίατρους, ψυχίατρους, νευρολόγους, λογοθεραπευτές, αναπτυξιολόγους, προσπαθώντας να βρώ μία διαφορετική διάγνωση που θα μου άρεζε περισσότερο και θα με καθησύχαζε. Κι αυτό το στάδιο ήταν μικρό γιατί συνειδητοποίησα πλέον ότι λίγο πολύ ο καθένας μου έλεγε τα ίδια με παραλλαγές ,απο τη σκοπιά της δικής του ειδικότητας. Για να μη σας μπερδεύω με τον χρόνο το Σεπτέμβριο του 2004 πήραμε την πιστοποίηση της διαφορετικότητάς μας. Αμέσως ξεκινήσαμε με παιδικό σταθμό, εργοθεραπεία και αμέτρητες ιατρικές εξετάσεις. Οκτώβριο του ίδιου έτους ο μικρούλης μας μπήκε στο χειρουργείο για επέμβαση στα αυτιά του αφού ανακαλύφθηκε και μία απώλεια ακοής της τάξης του 40-60%. Τον Δεκέμβριο ξεκινήσαμε και λογοθεραπεία παρά το γεγονός ότι οι δύο παιδοψυχίατροι, που τον παρακολουθούν εδώ στη Θεσσαλονίκη μας, έλεγαν ότι ακόμη δεν είχε νόημα καθώς και επικοινωνία. Οι πρώτες του λεξούλες αναδύθηκαν πριν από ενάμισυ χρόνο περίπου. Όλο αυτόν τον καιρό δεν έπαψα να τον βομβαρδίζω με εικόνες, παραστάσεις και με λόγο κατανοητό σ' αυτόν σε σημείο που να λέω σε φίλους μας χαριτολογώντας ότι άρχισα να μιλάω σαν τους ινδιάνους. Και βέβαια σταμάτησα ότι τον βόλευε. Δηλαδή το να με παίρνει και να με κατευθύνει σε πράγματα που ήθελε να πάρει, με τεχνικές που μας μετέδωσε μιά από τις καλύτερες θεραυπεύτριες αλλά και με εντρύφηση σε όλη σχεδόν τη βιβλιογραφία του αυτισμού, την παρακολούθηση σεμιναρίων κ.λπ., αντικαταστάθηκε με το δακτυλοδείξιμο. Μόλις εδραιώθηκε και αυτό και είδα ότι ο τζουμπιντού βολεύτηκε και σ' αυτήν την κατάσταση σταμάτησα να του δίνω οτιδήποτε αν δεν το κατονόμαζε, έστω παραφθαρμένα έστω μισά. Μετά σιγά-σιγά μπήκε στη ζωή μας και το "θέλω" και το "δεν θέλω". Και προχωράμε με αργά βήματα αλλά σταθερά. Αυτή τη στιγμή το θεραπευτικό του πλαίσιο εβδομαδιαία είναι: ο παιδικός σταθμός, δική μας ειδική παιδαγωγός μέσα στον σταθμό, δύο φορές εργοθεραπεία, τρεις φορές λογοθεραπεία, μία φοά επικοινωνία, μία φορά ιππασία και full-time εμείς οι γονείς του αλλά και οι παππούδες του που πλέον μας μιμούνται στον τρόπο αντιμετώπισής του. Για να μη σας κουράσω άλλο για σήμερα αυτό στο οποίο κατέληξα χωρίς να παραγνωρίζω ή να υποτιμώ το έργο και την προσφορά των θεραπευτών, είναι ότι όλοι αυτοί σε συνδιασμό με τη γνώση, με το ένστικτο της κάθε μητέρας, την αγάπη της και τα "μαγικά της" είναι η καλύτερη συνταγή για τα πλασματάκια μας.