νόηση, ετών 18:)

Εδώ και αρκετό καιρό ο υπολογιστής μου ήταν σε κώμα, συνήλθε όμως και ξαναβρίσκω την παρέα σας. 'Εχω πολλά να διαβάσω και να μοιραστώ μαζί σας. Από Τρίτη θα φανώ συνεπής, συγχωρέστε με αλλά μαζί με τον H/Y αποσυντονίστηκα κι εγώ λόγω διαφόρων προβλημάτων. Το σημερινό σχόλιο είναι αφορμή του σκεπτικισμού για το αν πρέπει να κάνεις δεύτερο παιδί αν το πρώτο είναι αυτιστικό. Επειδή ζω με αυτόν τον εφιάλτη, ούτε στον χειρότερο εχθρό μου, δεν θα το ευχόμουν. Ακόμα και ο Χριστός κουβάλησε ένα σταυρό και λύγισε , εγώ που κουβαλάω δύο τι πρέπει να κάνω για να τ αντέξω; Για να δώσω στα παιδιά αυτό που πρέπει , για να είμαι χαρούμενη, αισιόδοξη, καλή μάνα, καλή σύζυγος, καλή υπάλληλος, καλή φίλη.... και δεν ξέρω τι άλλο. Δεν συμβουλεύω κανένα, ακόμα και όσοι με ρωτήσατε προσωπικά, σας είπα δεν ξέρω, σκεφτείτε το πολύ πολύ καλά. Πολύ μεγάλη σημασία έχει η εμπειρία του κάθε γονιού από το παιδί του μέχρι τώρα. Να σας πω, ότι σε καμμία περίπτωση δεν θα έκανα δεύτερο αν το ήξερα.Δύο άρρωστες ψυχές; ή και τρεις; Είναι μεγάλη και σοβαρή απόφαση και να λάβετε υπόψη ότι το δεύτερο μπορεί να είναι χειρότερα από το πρώτο και τι κάνεις τότε; Η προσωπική μου εμπειρία είναι τέτοια. Ο μεγάλος μου γιός δείχνει βελτίωση και μου δίνει παρηγοριά, κάνει τόσα ωραία πράγματα. Ο μικρός δείχνει ακόμα και να χειροτερεύει. Θα του αλλάξω όλο το πρόγραμμα του και θα ελπίζω να πάει καλύτερα. Αν πάει, αν δεν πάει; Δεν φταίει κανείς. Ο αυτισμός είναι δύσκολη διαταραχή.Για μένα είναι σαν την λερναία ύδρα, που κόβεις ένα κεφάλι και πετιέται άλλο.΄Ηταν το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση ειδικά στον μεγάλο μου γιό.Κάναμε ένα βήμα μπροστά -τσούπ, ένα πίσω , μία καινούργια εμμονή, ένα νέο προβλημα συμπεριφοράς.Σαν την κινούμενη άμμο που δεν αφήνει το παιδί να βγει έξω, να ξεφύγει. Τον αυτισμό δεν τον πολεμάς γιατί δεν φεύγει-δεν θεραπεύεται, είναι ανίατη και χρόνια κατάσταση με πιθανότητες βελτίωσης.Μαθαίνεις να ζεις όσο τον δυνατόν καλύτερα μαζί του. 'Αντε εγώ να κοιμηθώ ή να χαζολογήσω. Από τι να ξεχαστώ, γυρνάω το κεφάλι μου να αποφύγω αυτό που βλέπω να αλλάξω λίγο βρε αδερφέ και βλέπω το άλλο μου παιδί. Πως να χαρώ με την πρόοδο του Γιάννη , όταν ο Μάριος με απελπίζει; Και να φανταστείτε ότι από αυτά που ξέρω, που διαβάζω ακόμα και εδώ, η εικόνα των παιδιών μου είναι αρκετά καλύτερη από τα περισσότερα, εκτός των Ασπεργκερ, που είναι τελείως διαφορετικά παιδιά. Ίσως έχω υψηλά στάνταρ, ίσως είμαι ανυπόμονη και απαιτητική, ίσως δεν πείθομαι εύκολα, δεν ξεχνιέμαι, δεν παρηγοριέμαι, δεν ξεγελιέμαι, ίσως ξέρω πιο πολλά απ΄ότι πρέπει.Η εικόνα των παιδιών μου χωρίς εμένα, είναι ο εφιάλτης μου και πως θα προνοήσω να μην κακοπέσουν και να μην κακοποιηθούν για όσο ζήσουν. Δεν έχω τίποτα κοινό με τους υπόλοιπους γονείς φυσιολογικών παιδιών, αλλά δεν έχω και τίποτα εναντίον τους. Πληγώνομαι από τα βλέμματα, τα μουρμουρητά, από την αδιαφορία, αλλά συγκινούμαι και από όσους θέλουν κι ας μην μπορούν να βοηθήσουν. Το μόνο που έμαθα, μετά από μία σοβαρή περιπέτεια υγείας που είχα, ήταν να μάθω να χαίρομαι μαζί με τα παιδιά μου και για τα παιδιά μου. Κανείς δεν μπορεί να αλλάξει την εικόνα μου για αυτά και είμαι πολύ πολύ περήφανη για αυτά που κάνουν.Και κάνουν πολλά, δεν ξέρω αν έχει νόημα να τα αναφέρω. Ο Γιάννης που ντύθηκε "σερίφης" και καμάρωνε με την στολή και ο Μάριος που γκρίνιαζε για την δικιά του, αλλά την δέχθηκε μετά από μία άγρια ματιά (ίσα ίσα για το σχολικό πάρτυ, έστω) είναι τα καλύτερα παιδιά που θα μπορούσα να έχω. Εγώ δεν είμαι η σωστή μητέρα, γιατί τους έδωσα λάθος ζωή. Άθελα μου, ναι, αλλά τι να το κάνω. Καλά κούλουμα σε όλους, κουράγιο και να ξέρετε ότι όλοι έχουμε δίκιο και όλοι άδικο στις θεραπευτικές μεθόδους που διαλέγουμε. Η ευθύνη βαραίνει εμάς που έχουμε την δυνατότητα επιλογής. Αυτό που είναι καλό για τον ένα, μπορεί να μη κάνει για τον άλλο.Ακόμα και η ανάγκη να πιστέψουμε και να κρατηθούμε, να ονειρευτούμε, είναι ανθρώπινη και μπορεί να μας παραπλανήσει στις επιλογές μας. Αρκεί να μη κάνουμε μακροπρόθεσμα κακό, με την έννοια της μη βελτίωσης, στα παιδιά. Η πρόοδος πρέπει να είναι σταδιακή, σταθερή, συνεχής και διαρκής. Σας κούρασα, είναι που μου λείψατε!