νόηση, ετών 18:)

Οφείλω να αναδείξω την πραγματική διάσταση του περιεχομένου του κειμένου μου, για το «εάν και τι πειράζει η ιδιαιτερότητα των παιδιών μας». Σίγουρα δεν πειράζει εάν οι "άλλοι" σφυρίζουν αδιάφορα και προσπερνούν "το ανάπηρο" από φόβο μη τους αγγίξει το σώμα ή την ψυχή τους. Πρόβλημά τους... Σίγουρα δεν πειράζει εάν θεωρούν ότι η παρέα του παιδιού μας δεν είναι για το δικό τους παιδί ό,τι καλλίτερο θα μπορούσε να τους συμβεί. Σίγουρα δεν μας πειράζει εάν μπροστά στην αναπηρία του δικού μας παιδιού νοιώθουν ανακουφισμένοι, ασφαλείς και επίλεκτοι επειδή τα δικά τους παιδιά είναι "φυσιολογικά". Καλά να είναι οι άνθρωποι και όλα τα παιδιά του κόσμου γερά και καλότυχα. Τον γονιό όμως, του ειδικού παιδιού, τον ΠΕΙΡΑΖΕΙ ο λυγμός της δικής του ψυχής που δεν είναι κελάηδημα πουλιού αλλά κλάμα βουβό. Δεν μπορεί να επιτρέπει στον εαυτό του να μη συνειδητοποιεί το πρόβλημα – ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΠΕΙΡΑΖΕΙ - του παιδιού του με ότι αυτό συνεπάγεται. Γιατί τότε είναι εκτός πραγματικότητας. Αυτό δεν βοηθάει κανέναν και πολύ περισσότερο το ίδιο το παιδί. Καλή μου Μαίρη. Το παιδί μας έχει το ίδιο δικαίωμα στην ζωή όπως εμείς, αλλά εκείνο δεν το εισπράττει, δεν την χαίρεται την ζωή του, δεν μπορεί να την πάρει στα χέρια του, δεν μπορεί να την παλέψει. Αυτό είναι που ΠΕΙΡΑΖΕΙ. Η ιδιαιτερότητα, η όποια ιδιαιτερότητα, είναι αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός μας. Για να διαχειριστεί όμως κάποιος το όποιο πρόβλημα που αυτή η ιδιαιτερότητα εμπεριέχει, πρέπει πρώτα να αναγνωρίσει το πραγματικό του μέγεθος. Να το δεχτεί, να ζει με αυτό και μέσα απ΄αυτό. Να το ελέγχει. Αυτό δεν μπορεί να το πετύχει, αν το προσπερνά, αν του διαφεύγει, ή αν το εξαπλουστεύει. Μπορεί όλα αυτά να είναι μια άμυνα, μια φυγή από την σκληρή πραγματικότητα μας από την οποία όλοι μας κάποια στιγμή θέλουμε να ξεφύγουμε. Μόλις όμως ανάψει κάπου, από κάποιον μια φλόγα ελπίδας θεραπείας, ενημέρωσης αντιμετώπισης του προβλήματος του παιδιού μας, τρέχουμε όλοι σαν τις πεταλούδες γύρω από το φως έτοιμοι να τα δώσουμε όλα για μια δόση γιατριάς... Κι όταν αυτή δεν έρχεται - αυτό και αν ΠΕΙΡΑΖΕΙ - μαζεύουμε τα καψαλισμένα φτερά μας και προσδοκούμε πότε και από πού θα ανάψει ένα καινούριο φώς ελπίδας. Αγαπητη Ginka, αν κάτι, δεν έχουμε να κρύψουμε από κανέναν είναι η ιδιαιτερότητα του παιδιού μας. Απεναντίας οφείλουμε να την ...επιβάλουμε, να την υπερασπιστούμε και να αποσπάσουμε με την αξιοπρεπή και περήφανη συμπεριφορά μας, τον σεβασμό του κοινωνικού μας περίγυρου... Μόνον έτσι θα είμαστε αποτελεσματικοί στην προσπάθεια υποστήριξης των παιδιών μας. Αγαπητή κυρία Παπαδάκη, εγώ η ΓΥΝΑΙΚΑ ανήκω στην κατηγορία εκείνων των γυναικών που επιλέγηκαν από τον Θεό για να γνωρίσουν την άλλη όψη της ζωής όπως εσείς πολύ πετυχημένα περιγράφετε. Μιας ζωής που πήρα και έδωσα, πολύ δύναμη, μέγα πάθος, καταξίωση, δικαίωση και ανέβηκα στις επάλξεις που σε ανεβάζει το όραμα, ο αγώνας και μέθυσα από ευτυχία κάθε φορά - και δεν είναι λίγες - που πετύχαινα και πετυχαίνω ακόμη να αγγίξω έστω και μια άκρη του στόχου μου. Εγώ όμως Η ΜΑΝΑ, από τα βάθη της καρδιάς μου καταθέτω, ότι θα τα επέστρεφα όλα αυτά, και το μόνο που δεν θα με ΠΕΙΡΑΖΕ είναι να είμαι μια καλή μητέρα και απλή νοικοκυρά με μοναδικό αντάλλαγμα την Αγάπη και την Υγεία του παιδιού μου. Συγχωρέστε με αλλά αυτή είναι η δική μου πικρή αλήθεια. Με πολύ αγάπη για σας και τα παιδιά σας.