Κουράστηκα!
Πολλά λόγια για το "τι φταίει", στον αυτισμό. Τι πήγε λάθος. Ψάχνουμε το "γιατί". Ένα γιατί που μέχρι σήμερα μένει αναπάντητο και σίγουρα δεν θα απαντηθεί τα επόμενα χρόνια. Πολλές έρευνες, πολλές θεραπείες, πολύ μεγάλο κόστος προς όλες και απο όλες τις πλευρές. Το αποτέλεσμα ακαθόριστο. Τα πάντα οφείλονται στο παίδι και στην διαθέσιμότητα του να ανταποκριθεί στις τυπικές απαιτήσεις των μέχρι τώρα σταθερών.
Λέμε ότι κατανοούμε, ότι προσπαθούμε, κάθε βήμα που κάνει το παιδί, για μας είναι ένα τεράστιο κατόρθωμα. ΑΘΛΟΣ! Ο άθλος αυτός που σε φυσιολογικές συνθήκες δεν είναι παρά ένα τίποτα, μια φυσική εξέλιξη και πορεία, υπο τις δικές μας συνθήκες είναι κάτι ανώτερο.
Πλέουμε σε πελάγη ευτυχίας. Το κατάφερε και αυτό, λέμε στους εαυτούς μας. 'Ετσι πέρνουμε κουράγιο και δύναμη . Βιώνουμε μια ουτοπική χαρά, τελικά. Γιατί τίποτα δεν προκειται να καλύψει τον χαμένο χρόνο. Τίποτα δεν θα μπορέσει να οργανώσει ξανά το μυαλό του παιδιού, μόνο μια μεταμόσχευση.
- "Πάρτο αυγό και κούρευτο!"
Σχόλια
Μαραθώνιος όχι ταχύτητα
"...Κρατήστε τις δυνάμεις σας και χρησιμοποιήστε τες σωστά, γιατί η Ειδική Αγωγή δεν είναι ένας αγώνας ταχύτητας αλλά ένας ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ και χρειάζεται τακτική και αντοχή για να κερδίσεις τελικά!"
Φιλικά, ΜαίρηΑπαράδεκτο
Απαράδεκτο εις διπλούν
Κουραστήκατε, αλλά αντέχετε;
Αφιερωμένο!
Το ψέμα Ψέμα.... Φύσημα αγέρα ντεραπάρει το νοητό ανόητο, ένα άγγιγμα ηδονικό, φιλήδονο, σούρνει σε ξέφρενο ρυθμό τη σκέψη. Την αχαλίνωτη σκέψη. Που φλογέρας σιωπηλής, σκοπός αντιλαλεί στα θραύσματα του κατόπτρου. Κι ας είναι η αντίθετη λάμψη της εσωτερικής αντίφασης ενός ΘΑ... χαμένου. Γέλωτας στιγμής διεγείρει τη φύση. Μια φύση ουτοπική. Υγρής γλώσσας μειδίαμα.
Ginka [Προτιμώ να σου μιλάω στον ενικό. Έτσι αισθάνομαι ότι με βοηθάς περισσότερο. Αν αυτό είναι για εσένα πρόβλημα μπορώ να το αλλάξω, αν και θα λυπηθώ πολύ.]Αγαπητέ ανώνυμε
Να ρωτάμε, να συμβουλεύουμε, να ενημερωνόμαστε, να προβληματιζόμαστε αλλά πάνω από όλα να απλώνουμε το χέρι της ψυχής μας και να βοηθάμε, να νοιαζόμαστε, να πονάμε τον άλλον.
Με εκτίμηση, ΣούλαΚαλημέρα Soula!
Επαναξιολόγηση στην αξιολόγηση
Να υποθέσω...
Αποφυγή εγκεφ/κού σε μικρή ηλικία
Aξιολόγηση
Περί Τμήματος Ένταξης
Ανώνυμη αποφυγή της αλήθειας
Διάλογος ανάμεσα σε μένα + σε σένα
Έτσι και εγώ σήμερα...
To απόσπασμα του ποιήματος
Αγαπητέ Almak σε βρίσκω άψογο
Εξαγριώνομαι
"Σε νιώθουμε, αν κουράστηκες είναι λογικό, είναι ανθρώπινο. Το ίδιο και εμείς κουραστήκαμε και αγανακτήσαμε."
Αυτό δε σημαίνει ότι τα παρατάμε. Αν αυτό λαμβάνεις εσύ, μπορείς να το ψάξεις στην δική σου ψυχή το τι σημαίνει (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό). Και κλείνοντας, όσο αφορά τα τελευταία λόγια της, ίσως να έχει δίκιο. Ίσως αυτό να χρειάζονται:"Ένα καλό εισόδημα, ένα υγιές σπίτι και ένα όμορφο περιβάλλον για το μέλλον και τίποτα περισσότερο; Μήπως θα πρέπει να τα αφήσουμε στην ησυχία τους;"
Καλό εισόδημα = για την παροχή των θεραπειών τους, να μην στερηθούν τίποτε. Υγιές σπίτι = Αγάπη, ευτυχία, ηρεμία, γονείς που το λατρεύουν, το στηρίζουν, είναι πάντα δίπλα του (αν εσύ το κατάλαβες αυτό ως να το κλείνει μέσα στο σπίτι, πρόβλημά σου). Όμορφο περιβάλλον = Να είναι κοντά του άνθρωποι που να το αγαπούν, να το νοιάζονται, να το βλέπουν ως άνθρωπο. Εγώ αυτά κατάλαβα από αυτό το κείμενο, και αν έχεις πρόβλημα ή να διαβάζεις πιο προσεκτικά με ΜΑΤΙΑ και ΨΥΧΗ ανοιχτά, ή να επιλέξεις να επισκέπτεσαι πιο "διασκεδαστικά" (κατά την κρίση σου) φόρουμ. Keep Walking!Λάθος στιγμή
Ginka
Αντί editorial από τον εκδότη
"Ρίχνουμε και μια ματιά προς τα πίσω για να οδεύσουμε προς τα μπρος.
Μωρέ τη ρίχνουμε τη ματιά, τί βλέπουμε δεν ξέρω. Κι γω ως κοινωνικός λειτουργός τη ρίχνω λίγο παραπάνω (βλέπε κοινωνικό ιστορικό). Αλλά κάποτε, όταν πρωτοξεκίνησα να ασχολούμαι με την Ειδική Αγωγή, πριν 10 χρόνια, όταν πρωτοερχόμουν σε επαφή με παιδιά με σοβαρές αναπηρίες, αισθανόμουν άσχημα... Ένα μεγάλο πνίξιμο στο λαιμό που σχεδόν με παρέλυε μερικές φορές... Και για να το ξεπεράσω, μου πήρε καιρό και πολύ σκέψη σχετικώς με τον εάν τελικά μου ταιριάζει να ασχοληθώ με την Ειδική Αγωγή. Σκέφτηκα, λοιπόν, κάποτε (ίσως κάποιος να μου το είπε, κιόλας, δε θυμάμαι) ότι "πρέπει να κοιτάς "τι μπορείς εσύ να κάνεις από δω και πέρα για το παιδί αυτό" και "όχι να λυπάσαι για το πώς έγινε και είναι σήμερα σε αυτήν την δύσκολη κατάσταση"... Και είμαι βέβαιoς, ότι αυτό το έχω μεταφέρει στο παρελθόν και στους σπουδαστές μου στο Τμήμα Κοινωνικής Εργασίας (εκπαιδευόμενους κοινωνικούς λειτουργούς)... 'Aσχετο! Μου αρέσουν πολύ τα αρχαία ευρήματα και οι αρχαιολογικοί χώροι και η ιστορία τους. Κάποτε, πριν μερικά χρόνια, βρέθηκα στο "Ηρώδειο" για μία παράσταση τραγωδίας και θυμάμαι πόσο είχα λυπηθεί σχεδόν με τη σκέψη πόσο μεγαλεπίβολο και αξιοθαύμαστο θα ήταν στα χρόνια του. Αυτό που σώζεται σήμερα, σκεπτόμουν, είναι το μισό μπροστά σε αυτό που ήταν κάποτε. Και λυπόμουν, που έχει καταστραφεί ένα μεγάλο μέρος του. Μετά από μερικές μέρες σκέφτηκα να κάνω το ίδιο που είχα πείσει τον εαυτό μου ότι πρέπει να κάνω και με τα παιδιά που εργάζομαι που έχουν σοβαρές δυσκολίες στην ανάπτυξή τους. Να κοιτώ το ότι ακόμη σώζονται, αιώνες μετά, τα μνημεία αυτά και πόσα μπορούμε να μάθουμε από αυτά σήμερα και πώς να τα διαφυλλάξουμε. Κάπως, διαβάζοντας την αρχική δημοσίευσή σου, σκέφτηκα ότι τελικά με τα μικρά παιδιά αυτό μπορεί να βοηθά. Να βλέπουμε το εδώ και τώρα και το δυναμικό τους. Με τους γονείς όμως δεν ξέρω εάν αρκεί αυτό. Μάλλον είναι εκτός τόπου και χρόνου ένας ειδικός που δεν μπορεί να νιώσει αυτό που γράφεις στη δημοσίευσή σου. Έτσι, μάλλον ήταν πολύ λάθος αυτό που έλεγα στους σπουδαστές μου, "να κοιτάτε από δω και πέρα"... Και μη είστε σίγουροι, γενικώς μιλώ σε όλους, ότι ο "ανώνυμος" είναι γονιός, που παλεύει για το παιδί του. Θα μπορούσε να είναι ένας ειδικός, που μόλις τώρα ξεκινά και οργίζεται ότι βλέπει γονείς να τα παρατούν. Δεν μπορεί να δει τις δυσκολίες από τη μεριά σας. Σας θέλει άτρωτους, αεικίνητους και παντοδύναμους ως γονείς για να είστε δίπλα στα παιδιά σας. Βλέπει ακόμη μόνο μέχρι την αγάπη του για τα παιδιά... Την όρεξή του να τα βοηθήσει... Και όποιος μπει εμπόδιο στην "ανάπτυξή" τους είναι εχθρός, ακόμη και αν πρόκειται για τη μητέρα του παιδιού... Ξέρετε πόσο συχνά, στα συμβούλια και τις συζητήσεις των ειδικών, "φορτώνονται" όλα σε γονείς, που δεν ενδιαφέρονται όσο πρέπει, που δεν μπορούν να δουν το πρόβλημα, που παγιδεύονται στα συναισθήματά τους... Και πολλοί ειδικοί εκεί σηκώνουν τα χέρια ψηλά. Ή αποφασίζουν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, και οργίζονται με τους γονείς, και τους μεταχειρίζονται σα να είναι ξένοι και όχι γονείς του παιδιού το οποίο προσπαθούν να βοηθήσουν. Μπορεί πάλι να είναι ένας γονιός που τώρα ξεκινά την μεγάλη πορεία για να βοηθήσει το παιδί του να αναπτυχθεί. Κάποιος που μόλις έχει ακούσει για το πρόβλημα και έχει ανάγκη να ακούει μόνο για ανθρώπους που τα καταφέρνουν, ζουν μια ζωή για την οποία είναι περήφανοι, κάποιες φορές ευτυχισμένοι και προχωρούν στο δρόμο τους. Ξέρεις τι σκεφτόμουν Γεωργία, όταν έγραφες - γράφατε! :) - ότι είναι απαράδεκτο ένας ανώνυμος να γράφει στο NOESI.gr την άποψή του, ειδικώς μία τόσο έντονη και δηκτική προς άλλα μέλη... Ότι εάν δεν είχε γραφτεί αυτό το σχόλιο από τον "ανώνυμο" επισκέπτη (φίλο) δε θα είχες πει όσα είπες μετά. Δε θα γράφονταν από τα άλλα μέλη όσα γράφτηκαν εδώ. Προσωπικά, θεωρώ ότι η σελίδα αυτή είναι μία από τις καλύτερες του NOESI.gr όχι γιατί γράψατε πολλά, ούτε επειδή είναι ενδιαφέρον το θέμα. Αλλά επειδή κάποιος επισκέπτης διαβάζει (έστω) πώς είναι να μεγαλώνεις ένα παιδί με κάποια διαταραχή. Να το μεγαλώνεις, όχι να του κάνεις κάποιο μάθημα. Να είσαι δίπλα του όλη μέρα, να το νοιάζεσαι, να το πονάς, να αγωνιάς, να στεναχωριέσαι, να το καμαρώνεις επειδή είναι το δικό σου παιδί. Αυτό το τελευταίο, είναι κάτι που για τους επαγγελματίες που ασχολούνται στην Ειδική Αγωγή είναι Γολγοθάς. Πραγματικά, δεν ξέρω πόσο δύσκολο είναι για εμάς να νιώσουμε τα τόσο διαφορετικά που νιώθουν οι γονείς όλων των παιδιών με τα οποία δουλεύουμε. Και εκεί χρειάζεται καθένας μας να προσπαθήσει να μάθει από όσα βλέπει και ακούει και νιώθει από και για τους γονείς. Πάντως, νομίζω ότι προστάτεψες τον εαυτό σου θαυμάσια (ίσως η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση) κι ας φαίνεται ότι νιώθεις "δικαιωμένη" για τα τρωτά του NOESI.gr, όπου εκτιθέμεθα (και πιο πολύ ίσως οι γονείς) με όσα γράφουμε. Αν σας προστάτευε η αρχή μου να είναι μόνο για μέλη το NOESI.gr δε θα κάναμε σήμερα τέτοιες κουβέντες. Καλύτερα να προστατεύσουμε όσα γράφουμε παρά να μη τα γράφουμε για να προστατευθούμε. Και βεβαίως, παραμένω σταθερός ότι το NOESI.gr πρέπει να είναι ίδιο για όλους, μέλη και μη. Ανοικτό για όποιον θέλει να ακούσει και να πει πώς νιώθει. Φιλικά, 'Αγγελος Κατά ιστοτόπο... Με εκτίμηση, 'Αγγελος Γ. Κουτουμάνος Εκδότης NOESI.grDimitra!
- Εδώ θα πρέπει να πω ότι η ζωγραφική της μικρής πριν απο 6 μήνες, δεν είχε θέμα, ενώ τώρα έχει.
- Το παιδί πριν απο 6 μήνες δεν μπορούσε να χρησιμοποιήσει ψαλίδι κάτι που κάνει τώρα.
- Το παιδί πριν απο 6 μήνες χρησιμοποιούσε και τα δύο χέρια στην γραφή κάτι που δεν το κάνει πια.
- Το παιδί πριν απο 6 μήνες δεν γνώριζε και ούτε είχε την υπομονή να μάθει τα γράμματα της αλφαβήτου , πού τώρα το κάνει με ευχαρίστηση.
Αυτά και άλλα πολλά έχει μάθει να κάνει μέσα σε 6 μήνες. Αλλά η ξακουστή αναπτυξιολόγος δεν είδε τίποτα απο όλα αυτά - και ούτε αναφέρθηκε στην επικοινωνία του παιδιού. Δεν είπε τίποτα για τον λόγο της - μάλλον διότι θεωρούσε δεδομένο για ένα παιδί που έχει διάχυτη αναπτυξιακή διαταραχή να μπορεί να απαντάει επαρκώς σε ερωτήσεις με σωστή σύνταξη. Την πείραξε το Δ που η μικρή το λέει Ζ. Οταν λοιπόν πήρα την τόσο ζυγιασμένη κατ' εκείνη αξιολόγηση, μόνο προφορικά και τονίζω: Προφορική αξιολόγηση όχι γραπτή - ξέχασα τι έχει καταφέρει το παιδί τον τελευταίο χρόνο και ένιωσα ότι δεν είχαμε κάνει απολύτως τίποτα. Ένιωσα ότι οι προσπάθειες μας είχαν ξεκινήσει απο το μηδέν και στο μηδέν είχαν καταλήξει. Εδώ πάλι μπαίνει το θέμα της κριτικής σκέψης απέναντι στους ικανούς / ανίκανους ειδικούς. Ερώτηση: Σιγούρα θα με χάσει απο πελάτη. Στο σημείο αυτό σκέφτομαι λίγο πονηρά: Ένας δημόσιος αναπτυξιολόγος που είναι ο μοναδικός στην περιοχή, όταν δεν δίνει ενυπόγραφες γνωματεύσεις και προσπαθεί με εξυπνο τρόπο αλλά καταλυτικό να διώχνει τους ασθενείς τι έχει να κερδίσει; Απάντηση: 1ον: Kανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει, 2ον: Εχει την έμμισθη ησυχία του. Αυτή η σκέψη δεν βγαίνει απο πικρία προς το συγκεκριμένο πρόσωπο. Μέχρι σήμερα γνωρίζω, 10 οικογένειες με κοινό πρόβλημα που έχουν κάνει την 1η διάγνωση με την συγκεκριμένη ιατρό. Όλοι τους αποφάσισαν να μην πάνε ξανά σε αυτή.Lenak!
Almak!
Αλεξάνδρα!
Βγαίνω από τα ρούχα μου
- Ποιος γιατρος οποιασδηποτε ειδικοτητας μπορει να σου πει αν το παιδι σου ειναι σε θεση να παει στο σχολειο;
- Αυτο που βλεπουν οι "ειδικοι" στο περιβαλλον που το βλεπουν ειναι ενα μικρο μερος της πραγματικοτητας.
- Απο αυτα που λες το παιδι σου ειναι για κανονικο σχολειο και δεν καταλαβαινω γιατι πρεπει να ξαναπαει νηπιο.
- Δε χρειαζεται να ειναι κοινωνικο για να ενταχθει σε πλαισιο κανονικου σχολειου. Δε χρειαζεται να μιλαει τελεια και να εχει τελεια αρθρωση, το ξερουμε οτι αν ολα ηταν τελεια δε θα υπηρχε λογος αξιολογησης ουτε και θα μιλουσαμε τοσο καιρο εδω.
Καιρος ειναι να μαθεις να διεκδικεις. Αποψη μου ειναι να γραψεις το παιδι σου του χρονου στο σχολειο και αν εχεις απο δημοσιο φορεα γνωματευση για 'Aσπεργκερ, να πας στο ΚΔΑΥ της περιοχης σου και να κανεις αιτηση για αξιολογηση. Οταν θα πας στο ΚΔΑΥ, να ζητησεις στην αξιολογηση τους να γραψουν ειτε οτι ο δασκαλος της ενταξης να μπαινει μεσα στη ταξη και να βοηθα το παιδι, ειτε να προτεινουν παραλληλη στηριξη. Και αυτα που σου λεω, δεν θα τα ζητησεις απλως, θα τα απαιτησεις. Ειναι πολυ σημαντικο το παιδι να μη βγαινει απο τη ταξη και να λειπει για καποιες ωρες, και για αυτο σου προτεινω να ζητησεις ακομα και απο τον δασκαλο της ενταξης να βοηθα το παιδι μεσα στη ταξη και αυτο γιατι: - Προσπαθουμε να τα ενταξουμε, αυτο ειναι το κυριαρχο, αυτο ειναι που μας καιει πρωτιστως. Βγαζοντας τα παιδια απο τη ταξη για το τμημα ενταξης πολλες φορες τα αποσυντονιζουμε, στιγματιζονται απο τα υπολοιπα παιδια της ταξης και δεν βοηθαμε σε αυτο που εχουν μεγαλυτερη αναγκη, δηλαδη την κοινωνικοποιηση. - Όπως και να εχει, στο Τμημα Ενταξης τα πραγματα ειναι πιο χαλαρα και υπαρχει απολυτη ησυχια. Ένα παιδι με 'Ασπεργκερ πρεπει να μαθει να λειτουργει κατω απο φυσιολογικες συνθηκες μιας κανονικης ταξης. Αλλωστε το να απανταει μονο σε εναν ειναι κατι που μπορουμε να το κανουμε και εμεις οι γονεις στο σπιτι μας. - Τα παιδια μας εχουν νοημοσυνη, συχνα νιωθουν στην ενταξη οτι ειναι διαφορετικα. Αυτο ομως ειναι το συναισθημα που τους δημιουργει αγχος, και το αγχος τα μπλοκαρει. Κατα τη γνωμη μου, δεν ειναι το Τμημα Ενταξης για παιδια με 'Ασπεργκερ, χωρις αυτο να ειναι βεβαια απολυτο. Μπορει καποιος αλλος γονιος να βγει και να υποστηριξει το αντιθετο και σιγουρα θα εχει δικιο για ο,τι αφορα το δικο του παιδι, αλλα πιστεψε με, τις περισσοτερες φορες για τα παιδια με ασπεργκερ το καλυτερο ειναι η βοηθεια ειτε του δασκαλου της ενταξης, ειτε του δασκαλου της παραλληλης στηριξης να δινεται στο παιδι ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΤΑΞΗ. Να θυμασαι οτι τα δυσκολα ξεκινουν αφοτου το παιδι παει σχολειο.Και εκει χρειαζονται πολυ... μα πολυ γερα νευρα. Για περισσοτερες πληροφοριες.. στη διαθεση σου."Ρίχνουμε και μια ματιά..."
- Τρανή ειδική παιδαγωγός είπε: Δεν μπορώ να πιστέψω ότι το παιδί με αυτό το ιστορικό δεν έχει κινητικά προβλήματα.
- Ξακουστός παιδονευρολόγος είπε: Το παιδί είναι παραπληγικό. Αυτή ήταν η απάντηση του ξακουστού παιδονευρολόγου την ίδια στιγμή που το παιδί δεν σταματούσε να κινείται στο ιατρίο του. Η τόσο σίγουρη διάγνωση του, με έκανε να τρέχω σε ορθοπεδικό, φυσιοθεραπευτή και τέλος σε παιδονευροχειρούργο. Η απάντηση από όλους ήταν ότι το παιδί χαίρει άκρας κινητικότητας.
Στο σημείο αυτό, Άγγελε, πρέπει να σου πω ότι έχουν ασπρίσει τα μαλλιά μας μέσα σε μία νύχτα. Κάθε αξιολόγηση μοιάζει με θάνατο. Μας πεθαίνει. Ειλικρινά, περνάνε πολλές μέρες μέχρι να ξαναβρούμε τον εαυτό μας. Την χαμένη μας ψυχή, την χαμένη μας δύναμη. Κάθε αξιολόγηση ρίχνει πυκνό σκοτάδι στα μάτια μας και το μυαλό μας μοιάζει να είναι κενό. Ξεχνάμε όλα όσα έχουν γίνει, και τα λόγια του ειδικού στριφογυρίζουν στο μυαλό μας σαν εμμονή. Ποιος θα μας επαναφέρει την χαμένη ψυχική υγεία μας; Πες μου, ποιος; Ποιος νοιάστηκε; Και συνεχίζω...- Φημισμένος ΩΡΛ είπε: Είναι αδύνατον να μη έχει υποστεί βλάβη το κέντρο της ακοής.
"Τρέχα κακόμοιρη μάνα, με την ψυχή στο στόμα στην Αθήνα να κάνεις δυναμικά προκλητά" (δεν ξέρω αν το γράφω σωστά). Το γελοίο της υπόθεσης είναι ότι το παιδί συνεργάστηκε άψογα με τα παιχνίδια του υπολογιστή και δεν χρειάστηκε να κάνει τα δυναμικά προκλητα. Επισημαίνω ότι η εξέταση αυτή θα μπορούσε να είχε γινει και από τον φημισμένο ΩΡΛ , αλλά δεν είχε την υπομονή να εξετάσει το παιδι. Η απάντηση: 10/10. Την ταλαιπωρία του γονιού και του παιδιού, την λαμβάνει κανείς υπόψη του; Δεν λέω άλλα... πάνω κάτω κατάλαβες τι έχω να αντιμετωπίσω, εγώ και ο κάθε γονιός που αντιμετωπίζει τέτοιου είδους προβλήματα. Οσο για το άλλο θέμα του ανώνυμου: Υποκλίνομαι σε ανθρώπους που μπορούν να χειρίζονται ένα θέμα με πολύπλευρη σκέψη. Όμως , αν ο λόγος του ανώνυμου που έδωσε σε μένα και σε όλο το "Νόηση" την ευκαιρία να πεί όσα είπε, ήταν ένας "υβριστικός λόγος", ποια θα ήταν η στάση όλων μας απέναντι σε αυτόν; Δεν τα λέω όλα αυτά για να μειώσω την αξία του "Νόηση", να το προστατεύσω θέλω. Άλλωστε έχει αποδειχθεί πόσο σημαντικό είναι για όλους εμάς. Φιλικά, ΓωγώΠαράλληλη στήριξη, Τμήμα 'Ενταξης
- "Παράλληλη Στήριξη" από την Paletacat
- "Τμήμα Ένταξης" από την Fouli Bakali
- Ενασχόληση με τα κοινά από την Μαργαρίτα
- Νέο μέλος - γονέας κοριτσιού με ΨΚΚ / Νοητική (καθ)υστέρηση από τον Sr
Από τη σελίδα του Υπουργείου Παιδείας: Ερώτηση: Πότε ένα παιδί εγγράφεται σε Ειδικό Σχολείο και πότε σε Τμήμα Ένταξης; Απάντηση: Το Κ.Δ.Α.Υ. [τι είναι το ΚΔΑΥ] ή ο Σχολικός Σύμβουλος Ειδικής Αγωγής εισηγούνται για την πλέον κατάλληλη Σχολική Μονάδα που θα συντελέσει αποτελεσματικά στην ένταξη του παιδιού. Η εξέλιξη του μαθητή παρακολουθείται και αξιολογείται κατά τακτά χρονικά διαστήματα και δεν αποκλείεται η αλλαγή εκπαιδευτικού πλαισίου, ανάλογα με την πρόοδο του.Συμφωνώ
'Oλοι έτσι νοιώθουμε
Στήριξη στο σχολείο
Ανώνυμος θυμός ή πένθος;
Αξιολογήσεις και αναπτυξιολόγοι
Προκαλώ!
Μόλις σήμερα έμαθα
Φίλη μου Αgaph
Το Γελοξόρκι
Αναρωτήθηκα
Ουδεν σχόλιο!