νόηση, ετών 18:)

Αγαπητή kari, Η ταπεινή μου άποψη είναι ότι το δίλημμα το βάζεις εσύ στον εαυτό σου, χωρίς ωστόσο να υφίσταται, αν είσαι καλή ή κακή μαμά. Σίγουρα κάνεις το καλύτερο που μπορείς για το παιδί σου, πιθανόν να έχεις κάνει (από όσα έχω διαβάσει στα βιολόγια σου) πολλά περισσότερα από όσα είχες φανταστεί όταν έφερνες την κορούλα σου στον κόσμο. Δεν ξέρω πόσοι τελικά έχουν τη διάθεση και το σθένος να παρακολουθήσουν σεμινάρια, που απευθύνονται σε ειδικούς για να καλύψουν την πιθανότητα να κάνουν κάτι περισσότερο στη θεραπεία του παιδιού τους. Νομίζω ότι η μαμά μπορεί να βοηθήσει περισσότερο το παιδί της όταν είναι και η ίδια καλά, όταν μπορεί να κάνει πράγματα που της αρέσουν ή τη δουλειά που της αρέσει. Άλλωστε είναι μια δοκιμαστική περίοδος, και θα δείτε πώς θα κυλήσει. Ο τελικός σκοπός κάθε προγράμματος θεραπευτικού πρέπει να είναι η αυτονόμηση, η ανεξαρτητοποίηση του ατόμου και αυτό ισχύει και για την κόρη σου. Φυσικά αυτό θα γίνει με τα χρόνια, σιγά σιγά, αλλά ίσως δίνεται η ευκαιρία για μια μικρή αλλαγή στο πρόγραμμά σας, που είναι στο χέρι σας να την χειριστείτε σα μια θετική αλλαγή. Αλλαγή σημαίνει πρόοδος. Μην έχεις ενοχές για την δουλειά, είμαι σίγουρος ότι θα επιλέξεις το καλύτερο για όλη την οικογένεια. Φιλικά Κυριάκος

Αγαπητή Kari, Από δική μου πείρα πάντα, σου λεω να το κάνεις. Στην ίδια θέση βρέθηκα και εγώ κάποτε μόνο που δεν ήμουν σε δίλημα. Έβλεπα πως η κατάσταση δεν πήγαινε άλλο. Έπρεπε να κάνω κάτι για να "ελαφρύνω" την μικρή μου από την υπερπροστατευτική μου παρουσία. Μου είχε γίνει εμμονή. Σαν εσένα πίστευα πως κανείς δεν θα κατάφερνε να την προσέχει όπως εγώ. Όταν όμως μεγάλωσε λίγο, έφτασε στα 4, άρχισε να πηγαίνει στον παιδικό, ήταν μια εποχή που εγώ δεν ήμουν και τόσο καλά ψυχολογικά ( αν και η μικρή ήταν καλά), τότε ένοιωσα πως πρέπει να κάνω κάτι. Να κάνω κάτι για να νιώσω καλύτερα, ώστε να δίνω περισσότερα, να μοιράζομαι περισσότερα μαζί της. Ο πρώτος καιρός ήταν ΔΥΣΚΟΛΟΣ μόνο για μένα και όχι για το παιδί. Όλως παραδόξως δέχτηκε την νέα κατάσταση ευχάριστα, γιατί έβλεπε μια μανούλα να γυρνά σπίτι ανανεωμένη, με περισσότερη λαχτάρα να μοιραστούν πράγματα, να παίξουν..(ομολογώ πως και οι πρώτες ενοχές μου σύμβαλλαν πολύ σε όλο αυτό, αλλά είχαν θετικό αποτέλεσμα!!!). Μετά όλα κύλησαν ομαλά. Το πιο σημαντικό δε, ήταν οτι την έβλεπα να γίνετε πιο ανεξάρτητη, να βασίζετε πιο πολύ στον εαυτό της, πράγμα που την ωφέλησε πολύ. Χωρίς να το καταλαβαίνω, με το να είμαι συνέχεια μαζί της δεν της έδινα το περιθώριο να προσπαθεί από μόνη της για καινούρια πράγματα. Τα είχε ολα στο χέρι πριν καν τα ζητήσει, πριν καν τα σκεφτεί....σε τέτοιο σημείο είχα φτάσει...με κοιτούσε και ήξερα τι θέλει πριν το πει(φαντάσου!!). Καλό αυτό αλλά για όχι για το παιδί. Όχι για την πρόοδό του, για την ανάπτυξή και την ανεξαρτησία του. Η νεα σου εργασία είναι πάνω σε αυτό που ΑΓΑΠΑΣ να κάνεις. Δεν θα σε κάνει κακιά μανούλα αυτό. Θα ολοκληρώσεις ένα όνειρό σου, θα ισορροπήσεις πνευματικά και αυτό που λαμβάνει από σένα το παιδί σου δεν μπορεί να είναι κάτι αρνητικό. Θα μπορείς οικονομικά να του προσφέρεις περισσότερα. Ο χρόνος που περνάμε μαζί τους πρέπει να είναι ΠΟΙΟΤΙΚΟΣ πάνω από όλα. Μπορεί μέσα σε 5 ώρες αν είσαι τέλεια ψυχολογικά, να προσφέρεις δημιουργικά όσα δεν πρόσφερες σε δυο μέρες ολόκληρες!! Και να θυμάσαι κάτι από μένα με πολύ αγάπη: Μόνο το υγιές δέντρο δίνει γερούς και νόστιμους καρπούς. Keep Walking!

Κική μου , να ξέρεις πόσο τυχερή είσαι που σου δίνεται η ευκαιρία να κάνεις κάτι που αγαπάς τώρα ειδικά που η κόρη σου είναι σε καλό δρόμο! Τώρα ήρθε ο καιρός να κάνεις κάτι να ανανεώσεις και τις δικές σου μπαταρίες, για να βλέπει η Ελευθερία μια μαμά γεμάτη ζωντάνια και χαρά! Τώρα θα μάθει να στηρίζεται στον εαυτό της και θα της κάνει μεγάλο καλό αυτό! Μακάρι να μου δινόταν και μένα αυτή η ευκαιρία, θα την άρπαζα από τα μαλλιά!!! Αγγελική